เราวางร่มไว้ให้พี่ไวยก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้มีหมอโชครออยู่ด้านใน หมอนั่งรอเราที่โซฟา สีหน้าหมอดูเครียดมากๆ เราจึงค่อยๆนั่งลงไปที่พื้น แล้วจับมือของหมอเอาไว้เบาๆ
“หมอมาทำอะไรตรงนี้คะ”
“หมอมารอดวงใจนะ ตกลงเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยงั้นเราขึ้นไปพักกันดีกว่ามาเดี๋ยวหมออุ้มดวงใจไปนะ ดวงใจจะได้ไม่เจ็บท้อง ดูวิ เปียกไปหมด”
“เดี๋ยวซิคะหมอ แล้วหมอไม่อยากรู้เหรอคะว่าดวงใจคุยอะไรกับพี่ไวย”
“อยากรู้ซิ แต่หมอไม่อยากทำให้ดวงใจลำบากใจ”
“ไม่ลำบากใจหรอกค่ะ เพราะดวงใจแค่ไปบอกเลิกพี่ไวยก็เท่านั้นเอง”
“บอกเลิกเหรอ บอกเลิกไอ้ไวยยังงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ ส่วนหมอ ดวงใจตกลงค่ะหมอ ดวงใจจะคบกับหมอค่ะ”
“จริงเหรอดวงใจ ยอมคบกับหมอจริงๆเหรอ หมอดีใจที่สุดเลย งั้นหมอขอกอดนะ”
“ค่ะ กอดได้เลย
หมอจึงดึงเราเข้ามากอดเบาๆ มันช่างเป็นกอดที่อบอุ่นจริงๆนะ หมออาจจะเป็นคนที่กลับมาเยียวยาจิ
