ผู้หญิงของพยัคฆ์

บทที่ 5 ถ้าไม่ดื้อเฮียก็ไม่ดุ..

ภาคิน:" เฮียไม่ไปดื่มกับพวกผมหรอ"ภาคินถามภรัณเพราะเขาสนิทกับภรัณมากกว่าคนอื่น

ภรัณ:"ไว้โอกาสหน้า"ภรัณหันมาตอบภาคินแล้วมองไปที่ลินดา..

ภาคิน:"ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"แล้วภาคินก็ก้มหัวให้กับทุกคนแล้วเดินไปหาพี่สาวกับเพื่อนๆ...

พยัคฆ์:"ทำไมอย่าบอกนะว่ามึงสนใจลินดา"

ภรัณ:"เปล่า เฮียก็รู้ว่าผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ มีอย่างที่ไหนมานั่งดื่มกับรุ่นน้อง แทนที่จะห้ามน้องไม่ให้กินเหล้า"

อดัม:"กูว่ามึงผิดปกติและ "อดัมหันมาพูดกับภรัณ..

ภรัณ:"กูปกติเลิกเสือกเรื่องของกูได้แล้ว"

ขณะนั่งดื่มอยู่นั้นพยัคฆ์ก็เรียกเด็กสาวในร้านมาบริการ เด็กสาวพวกนั้นรู้หน้าที่เอาอกเอาใจพยัคฆ์กันยกใหญ่...

หลังตากนั้นทุกคนก็นั่งดื่มเหล้าต่อจนถึนถึงเวลาคลับภรัณปิด ..แต่การกระทำของพยัคฆ์ตกอยู่ในสายตาของพิมพ์ทุกอย่าง ทุกคนนั่งดื่มจนดึกเกือบเวลาร้านปิด...

ภรัณ:"งั้นผมขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะเฮีย"

ภรัณสั่งลูกน้องให้จัดการต่อก่อนจะเดินลุกออกจากโต๊ะ...

พยัคฆ์:"อือ"

แล้วภรัณก็เดินผ่านโต๊ะของลินดาที่กำลังจะกลับ แล้วแอบมองด้วยหางตาก่อนจะเดินขึ้นไปนอนชั้นบนของคลับ ซึ่งเป็นห้องนอนส่วนตัวที่สร้างไว้ด้านบน..

ด้านพยัคฆ์ก็แยกย้ายกับเพื่อนแล้วก็เดินออกมาสูบบุหรี่นอกร้าน จนมาเจอกับพิมพ์ที่สภาพตอนนี้เมาเละเทะยืนแทบไม่ไหว โดยมีเจ้าขุนแฟนพินของพิมพ์ยืนกอดคลอเคลียอยู่ที่รถ พยัคฆ์เห็นแล้วหงุดหงิดขึ้นมาทันทีจึงยืนดูอยู่เงียบๆ...

พิมพ์:"เฮียขุนจะทำอะไรคะ อย่านะพิมพ์ไม่ชอบ ทำไมผู้ชายเป็นแบบนี้กันหมดเลยหรอคะ เฮียคบกับหนูตั้ง3ปีไม่เคยทำแบบนี้เลย แล้วทำไมวันนี้เฮียถึงทำกับพิมพ์แบบนี้.."

เจ้าขุน:"เพราะเฮียรักพิมพ์ไง เฮียอดทนมาตั้ง3ปีไม่เคยได้กอดหรือจูบเหมือนแฟนคนอื่นเขาทำกัน ทำไมแค่นี้พิมพ์ต้องโวยวายด้วย หรือพิมพ์ไม่ได้รักเฮียเลย"

พิมพ์:"พิมพ์..."

เจ้าขุน:"ตอบมาสิเฮียรอฟังอยู่"

พิมพ์:"ที่จริงแล้วที่พิมพ์คบกับเฮียก็เพราะต้องการจะลืมผู้ชายเจ้าชู้คนนั้น จนพิมพ์เกือบลืมเขาได้แต่วันนี้พิมพ์มาเจอเขาอีกครั้ง มันทำให้รู้ว่าพิมพ์ลืมเขาไม่ได้ตลอดเวลา3ปีที่ผ่านมา พิมพ์พยายามรักเฮียแล้ว แต่พิมพ์ทำไม่ได้พิมพ์ขอโทษ"

เจ้าขุน:"พิมพ์เฮียโคตรเสียความรู้สึกเลยนะรู้ไหม เฮียรักพิมพ์มาตั้ง3ปีโดยที่เฮียไม่เคยรู้เลยว่าพิมพ์ไม่ได้รักเฮีย เฮียแ***โคตรโง่เลยว่ะ ทำไมพิมพ์ลืมคนเจ้าชู้คนนั้นไม่ได้"

เจ้าขุนน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทั้ง2ข้าง ยิ่งทำให้พิมพ์รู้สึกผิด...

พิมพ์:"เฮียขุนอย่าร้องสิคะ พิมพ์ขอโทษขอเวลาพิมพ์อีกหน่อยได้ไหม"

เจ้าขุน:"เฮียไม่อยากรอแล้ว วันนี้เฮียขอพิมพ์เลยได้ไหม ขอพิมพ์เป็นของเฮียคนเดียวเฮียกลัวจะเสียพิมพ์ไป"

พูดจบเจ้าขุนก็ประกบริมฝีปากจูบพิมพ์ทันทีโดยที่พิมพ์ยังไม่ทันตั้งตัว พิมพ์มีความรู้สึกบางอย่างในตอนนี้ทั้งสับสนว่าจะรับรักเจ้าขุนดีไหม และอีกหนึ่งความรู้สึกคือยังไม่พร้อม..พยัคฆ์มองเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ปรี่เข้าไปกระชากตัวเจ้าขุนออกมาสุดแรง แล้วต่อยเข้าที่หน้าของเจ้าขุนจนล้มลงกับพื้น..

พิมพ์:"เฮียทำอะไรคะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ เฮียขุนเป็นบังไงบ้างคะลุกได้ไหม"

พิมพ์เข้าไปประคองเจ้าขุนลุกขึ้น..จากนั้นลูกน้องของพยัคฆ์ก็พากันวิ่งเข้ามา3-4คน

พยัคฆ์:"พิมพ์ทำไมเมาแล้วไม่กลับบ้าน เป็นผู้หญิงมายืนกอดจูบกับผู้ชายดึกดื่นแบบนี้ทำไม ห๊า!!.."

พิมพ์:"มันเรื่องของพิมพ์ พิมพ์โตแล้วเฮียมายุ่งทำไม แล้วอีกอย่างทำไมพิมพ์จะทำไม่ได้เฮียขุนเป็นแฟนพิมพ์นะไม่ใช่ ..คนอื่น"

พิมพ์เน้นคำว่า"คนอื่น"กับพยัคฆ์..

พยัคฆ์:"อ๋อเฮียเป็นคนอื่นสินะ ใช่สิตอนนี้พิมพ์โตแล้วคงไม่ต้องการให้เฮียคอยดูแลเหมือนตอนเด็กแล้วหนิ"

พิมพ์:"ใช่ พิมพ์ไม่ต้องการ ไม่ต้องการให้เฮียมาทำดีกับพิมพ์ ไม่ต้องมาทำให้พิมพ์รู้สึกว่าพิมพ์พิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นๆของเฮีย ทำให้พิมพ์คิดว่าเฮีย...."

แล้วพิมพ์ก็หยุดพูดกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วเธอจะไม่กล้ามองหน้าพยัคฆ์อีก...

พยัคฆ์:"คิดว่าเฮียอะไร พูดออกมาสิพิมพ์ถ้าพิมพ์พูดเฮียจะได้รู้ว่าที่ผ่านมาพิมพ์คิดยังไงกับเฮีย หรือแค่เฮียคิดไปเองฝ่ายเดียว.."

เจ้าขุน:"พิมพ์พูดเรื่องอะไร คนที่ทำให้พิมพ์คบกับเฮียเพื่อคั่นเวลาที่จะลืมคนเจ้าชู้คนนั้นคือเขา ใช่ใช่ไหมพิมพ์ตอบเฮียมาสิ.."

พิมพ์:"เฮียขุน พิมพ์ว่าตอนนี้เฮียเมาแล้วพิมพ์เองก็เมาเหมือนกัน ขืนเราคุยกันไปตอนนี้ก็คงไม่รู้เรื่อง ไว้คุยกันวันหน้าได้ไหมคะ พิมพ์เหนื่อยแล้วพิมพ์อยากกลับบ้านเฮียขุนไปส่งพิมพ์หน่อยได้ไหมคะ"

เจ้าขุน:"ได้ ไว้วันหลังเราค่อยคุยกัน"

พิมพ์:"ค่ะ"

พยัคฆ์:"พิมพ์จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น พิมพ์ยังคุยกับเฮียไม่รู้เรื่องมาขึ้นรถเดี๋ยวเฮียไปส่ง"

พิมพ์:"ไม่พิมพ์ไม่กลับกับเฮีย เฮียใจร้ายเฮียชอบดุพิมพ์ ชอบใช้กำลังกับพิมพ์"

พยัคฆ์:"ทำไมดื้อจังวะ เมาขนาดนี้แล้วยังจะกลับกับผู้ชายอีก อย่าให้เฮียต้องฟ้องอาเจตนะว่าพิมพ์ทำตัวไม่น่ารัก"

พิมพ์:"เฮียอย่าฟ้องป๊านะ พิมพ์กลับกับเฮียก็ได้ แต่ห้ามเฮียดุพิมพ์อีกห้ามใช้กำลังกับพิมพ์ด้วย"

พยัคฆ์:"อืม ได้"

พิมพ์:"สัญญาก่อน"

พยัคฆ์:"เฮียไม่ชอบสัญญา ถ้าเฮียสัญญาแล้วเกิดเฮียทำไม่ได้ล่ะ เอาเป็นว่าถ้าพิมพ์ไม่ดื้อเฮียก็ไม่ดุ "

พิมพ์:"ไม่เอา "

พยัคฆ์:"พิมพ์อย่าดื้อได้ไหม ถ้าพิมพ์ดื้อเฮียจะไม่พูดดีๆแล้วนะ อย่าทำให้เฮียโมโหรู้ใช่ไหมถ้าเฮียโมโหแล้วจะเกิดอะไรขึ้น"

พิมพ์:"เฮียใจร้ายไม่คุยกับเฮียแล้ว"

แล้วพิมพ์ก็หันมาหาเจ้าขุนแล้วพูดกับเขาว่า

"เฮียขุนวันนี้พิมพ์คงกลับกับเฮียไม่ได้ พรุ่งนี้ไว้เจอกันที่คณะแล้วกันนะคะ ฝันดีค่ะ"

"ok ครับงั้นกลับบ้านดีๆนะ ฝันดีครับ"

"ค่ะ"

แล้วพิมพ์ก็เปิดประตูรถของพยัคฆ์แล้วเข้าไปนั่งรออยู่ในรถ..

เจ้าขุน:"ผมหวังว่าคุณจะส่งพิมพ์ถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะครับ "

พยัคฆ์:"เรื่องของกู แล้วมึงก็อย่าทำตัวยุ่งย่ามกับพิมพ์แบบนี้อีก ถ้ากูเจอกูจะไม่ใช่แค่ชกแน่มึงรู้ใช่ไหมว่ากูเป็นใคร กูสามารถหาตัวมึงได้ง่ายมากถ้ามึงคิดจะทำอะไรกับพิมพ์"

เจ้าขุน:"รู้ครับว่าคุณคงไม่ใช่แค่นักศึกษาธรรมดาๆ แต่คุณก็ต้องรู้สถานะของตัวเองด้วย"

พยัคฆ์:สถานะอะไร"

เจ้าขุน:"พี่ชายไงครับ"

พยัคฆ์:"กูก็แค่พี่ชายในนาม ไม่ใช่พี่ชายทางสายเลือด แล้วอีกอย่างมึงก็ไม่ต้องมาเตือนกูด้วยว่ากูอยู่ในสถานะอะไร "

แล้วพยัคก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างพิมพ์...

"ออกรถได้แล้ว"หันไปสั่งลูกน้องคนขับรถ

"ครับนาย แล้วนายจะให้ผมไปส่งคุณพิมพ์ที่ไหนครับ"ลูกน้องหันมาถามพยัคฆ์...

พยัคฆ์:"ไปที่คอนโดกูดึกแล้วขี้เกียจนั่งรถกลับไปกลับมา"

พิมพ์:"ใครบอกว่าพิมพ์จะไปคอนโดเฮีย พิมพ์จะกลับคอนโดพิมพ์ ได้ยินไหมคะ"

พยัคฆ์:"งั้นมึงก็ไปคอนโดพิมพ์"

"ครับนาย "แล้วคนขับรถก็ขับรถมาถึงคอนโดพิมพ์ พิมพ์เปิดประตูลงจากรถ พยัคฆ์ก็สั่งให้ลูกน้องขับรถออกไปแล้วก็เปิดประตูเดินลงมาตามพิมพ์..

พิมพ์:"เฮียลงมาทำไม คงไม่ใช่จะขึ้นไปส่งพิมพ์หรอกนะพิมพ์กลับห้องเองได้"

พยัคฆ์:"อย่าพูดมากเฮียง่วงแล้วรีบขึ้นไปนอน"

พิมพ์:"เฮียจะไปนอนห้องพิมพ์ได้ไง พิมพ์ยังไม่ได้อนุญาตเลย"

พยัคฆ์:"ทำไมพิมพ์กลัวอะไร หรือว่ากลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ถ้าอยู่กับเฮีย"

พิมพ์:"อย่ามาพูดมั่วๆนะ"...

พยัคฆ์:"จะยืนพูดตรงนี้อีกนานไหม เฮียง่วงแล้วพิมพ์เองก็ง่วงเหมือนกันไม่ใช่หรือไง เดินไปสิ"

พิมพ์:"ไม่ เฮียก็กลับคอนโดเฮียไปสิ"

พยัคฆ์:"พิมพ์อย่าทำให้เฮียโมโหนะ จะขึ้นไปนอนไหมถ้าไม่ขึ้นไปนอนอย่าหาว่าเฮียไม่เตือนนะ"

พิมพ์:"ก็ได้ค่ะ"

พยัคฆ์:"แค่นี้ก็จบ "แล้วพยัคฆ์ก็ยิ้มที่มุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์...