“รถพร้อมแล้วครับนาย...” บุรุษร่างสูงในชุดสูทสีดำเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้มหน้าอย่างเจียมตัวให้ผู้เป็นเจ้านายที่ยังคงนั่งหันหลังชมภาพกรุงเทพมหานครผ่านกระจกกั้นในห้องทำงานแบบพาโนรามา 180 องศา
“อีกสิบนาที ฉันออกไป” ร่างสูงก้มลงจิบกาแฟในมืออีกครั้งแล้วหมุนเก้าอี้กลับมาดังเดิมก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงเพื่อจะเตรียมตัวออกไปตามนัดหมาย.....
รถหรูค่อยทะยานออกสู่ถนนใหญ่เพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่เขาเป็นเจ้าของอย่างเต็มตัวแต่เพียงให้เพื่อนสนิทอย่างไกรวุฒิบริหารเท่านั้น ก่อนที่เขาจะยกตำแหน่งนั้นให้บุตรชายบริหารแทน
“ค่อยยังชั่วแล้วนะแก ทำงานไหวแน่นะ” สายธารเอ่ยถามปรายฟ้าอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจหลังจากที่เมื่อคู่เพื่อนสาวคนสนิทเกิดอาการเจ็บปวดขึ้นมากะทันหันจนล้มพับไปกองกับเพื่อนเสียดื้อๆ คะยั้นคะยอให้หมอตรวจก็ไม่ยอมไป
“ฉันไม่เป็นไรมากหรอก แกกลับบ้านไปพักผ่อนเหอะ” หญิงสาวยิ้มตอบก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัว
