เรือนหลักสกุลสวีวันนี้มีแขกรูปงามมาเยี่ยมเยียน ทำเอาสวีจงสือที่ปกติวางท่าน่ายำเกรงใส่ทุกคนในจวนจำต้องอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นพิเศษ
ตรงมุมห้องที่มีแสงเทียนจากตะเกียงส่องเพียงริบหรี่ มีเงาร่างสูงสง่ายืนตระหง่านอยู่นิ่งๆ อย่างน่าเกรงขาม แม้จะเผยเพียงเสี้ยวใบหน้ารูปงามเหนือคำบรรยายก็ตาม
โดยเฉพาะแววตาเรียวสีดำประกายดุจอัญมณีคู่นั้น แค่มองก็เหมือนจะบงการได้ทุกสิ่งในโลกหล้า
“ใต้เท้าไป๋มู่” สวีจงสือคารวะทักทายนอบน้อม
“ไม่ต้องมากพิธี” ไป๋มู่เจ๋อร์โบกมือเบาๆคราหนึ่ง “ข้ามาวันนี้เพื่อมาพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบธรรมดา”
“อ่า ช่างเป็นเกียรติของจงสือยิ่งนักขอรับ มาๆ เชิญนั่งๆ” สวีจงสือยิ้มแย้มประจบเอาใจ
ไป๋มู่เจ๋อพยักหน้ายิ้มๆ เดินมานั่ง “บุตรชายของท่าน สวีหย่งกัง ใกล้สอบคัดเลือกขุนนางแล้วมิใช่หรือ?”
“ใช่แล้วขอรับ” สวีจงสือรินชาให้ไป๋มู่เจ๋อ “ก่อนนี้ข้าต้องขอบคุณใต้เท้าอย่างยิ่ง หากมิได้ท่าน หย่งกั
