ป่ารกชัฏในถ้ำเล็กใต้หน้าผาที่มืดสลัว
บุรุษหนุ่มน้อยซึ่งก่อนนี้ถูกลูกธนูปักตามร่างและยังถูกเขี้ยวเล็บหมาป่ารุมตะปบจนตัวพรุนกำลังถูกสตรีผู้หนึ่งจับตัวพลิกไปพลิกมาหมุนเป็นลูกข่าง เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องจนเผยกล้ามเนื้อหนั่นแน่นที่อาบย้อมโลหติน่าสยดสยอง
‘เจ้าเบามือหน่อยมิได้หรือ’ เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า เจ็บจนแทบหลั่งน้ำตา สตรีบ้า! มือหนักยิ่งกว่าเหล็ก
หญิงสาวชุดแดงทำแผลเสร็จก็ยัดยาเข้าปากเขา
‘กินซะ นี่คือยาตำรับลับเฉพาะของข้า หาซื้อไม่ได้’
นางเลิกคิ้วยกยิ้มมุมปากด้านซ้าย ‘เพียงวันสองวันเนื้อหนังย่อมสมาน กลับมาหล่อเหลาเร้าใจข้าเหมือนเดิม รู้หรือไม่ ข้าหลิ่งหลิน ชอบหนุ่มน้อยรูปงามเช่นเจ้าที่สุด’
กล่าวจบก็ลุกขึ้น เดินไปยืนหันหลังในระยะคุ้มภัย นางสะบัดชายผ้ายกเท้าขึ้นเหยียบก้อนหินเชิดหน้ากอดอก เห็นเพียงแผ่นหลังบอบบางแต่สง่าผ่าเผย นางยืนหยัดมั่นคงดุจกำแพงบุปผาที่งดงามตระการตา มิอาจไม่เผลอจ้อ
