“รอนานไหมคะ ขอโทษนะคะพี่เปอร์พอดีหอมลืมชาร์จแบตโทรศัพท์น่ะค่ะ” ทันทีที่ขึ้นมาบนรถฉันก็รีบบอกเขาทันทีทำให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“ครับผม พี่คิดไว้แล้วล่ะว่าคงเป็นแบบนั้น” เขาพยักหน้ารับแล้วก็บอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“หืม~ แสนรู้” เดี๋ยวนี้เราคุยกันได้มากขึ้นค่ะ ความเกร็งที่เคยมีมันหายไปแล้ว มีแต่รอยยิ้มแล้วก็ความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกันแทน
“หึๆๆ ไม่แสนรู้ได้ไงในเมื่อแป้งหอมไม่เคยไม่รับโทรศัพท์พี่เลยสักครั้ง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจหนักกว่าเก่า แถมสายตาก็แพรวพราวเหลือเกิน
“ชิส์! หลงตัวเองเป็นบ้าเลยค่ะ” ฉันแกล้งทำเป็นจิ๊ปากแล้วก็เบ้ปากใส่เขาเบาๆ แต่ก็ยังเขินอยู่นะคะ ถึงจะคุยกันมากขึ้นแต่ความเขินไม่ลดลงเลย ความเกร็งหายไปความเขินอายยกกำลังร้อยก็เข้ามาแทนที่ได้ทุกวี่ทุกวัน
“หึๆๆ ไม่หลงหรอก เรื่องจริงทั้งนั้น” เสียงทุ้มแต่พร่ามาก แหบพร่าเซ็กซี่จนรู้สึกสยิวในใจ แต่ก็ไม่รู้ว่
