EP : 3
1623 Words
“ถ้าเธอตั้งใจรถฉันไม่กระเด็นไปกลางถนนเลยเหรอยัยแรงควาย”
“วะ ว่าไงนะคะ?”
“ยัย แรง ควาย”
“ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ตั้งใจ เห็นยอมให้ด่าก็ด่าไม่หยุดแบบนี้เลยเหรอคะ แล้วอะไรคือแรงควาย? แรงควายส้นตีนอะไรไอ้หัวหงอก!”
“เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ!” เขาถามเสียงดังหน้าก็อึ้ง เลือดขึ้นหน้าแล้วมั้งคะเห็นหน้าแดงขึ้นมาเชียว แต่แล้วไงใครแคร์ อีหอมยอมให้ดุด่ามามากพอจนสมควรแก่การเลิกราแล้ว
“ไอ้ หัว หงอก แล้วก็ไม่ได้เรียกค่ะ เมื่อกี้เรียกด่า” ฉันเน้นช้าๆ ชัดๆ ทุกคำที่พูดออกไป แป้งหอมคนนี้พกความซวยมาตั้งแต่เกิดก็จริง แต่ไม่ได้พกความโง่กับไร้ปากมาซะหน่อย
ทำผิดฉันก็ยอมรับผิด ด่าว่าปัญญาอ่อนก็ไม่ว่าหรอกเพราะสาเหตุที่ทำให้วิ่งมาเตะรถเขาจนบุบมันก็ปัญญาอ่อนจริงๆ แต่ขอโทษก็แล้ว ยอมรับผิดุกอย่างก็แล้วปากของไอ้หัวหงอกนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดละ มีแต่จะเพิ่มเลเวลความปากหมาขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วหมาหน้าไหนมันจะยอมได้วะ!
“เธอแม่ง! ทำผิดแล้วยังปากดีอีกเหรอ” เขาทำท่าเข่นเขี้ยวเหมือนอยากเข้ามาขย้ำฉัน แต่ก็คงทำได้แค่นี้เพราะมันเป็นพื้นที่สาธารณะ ถ้าที่ลับตาคนอาจจะพุ่งมากัดฉันก็ได้ปากหมาขนาดนี้
“ตรงไหนที่เรียกว่าไม่ยอมรับ? ก็ยอมรับทุกอย่าง มีแต่นายรึเปล่าเห็นท่าทางฉันกลัวหน่อยก็มีแต่ยิ่งด่าใส่ สมองคิดด้วย คิดทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นด้วยว่าตั้งแต่เริ่มคุยกันนายค่อยๆ เพิ่มหมาในปากทีละกี่ตัว!” มา! มากัดกันข้างถนนเหมือนหมาเลยก็ได้อีหอมพร้อมแล้ว ด่าอีหอมแรงควายก็มาสู้กันอย่างควายกัดกันอย่างหมาให้ตายกันไปข้างเลยไอ้หัวหงอก!
“เธอแม่ง!” เขาดูเหมือนอยากเข้ามาขย้ำฉันเต็มที่ หรือจะเรียกให้ถูกแบบไม่กั๊กไม่สุภาพก็น่าจะเป็นอยากเข้ามาต่อยปากไม่ก็เตะก้านคอฉันนั่นแหละ
“ฉันทำไม? จะเอาไงจะให้รับผิดชอบยังไง? ถ้าให้ซ่อมก็ซ่อมได้แต่ขอผ่อนจ่าย ถ้าให้จ่ายเลยไม่มีปัญญา” ฉันเลิกโวยวาย เห็นไอ้หัวหงอกนี่เลือดขึ้นหน้าแล้วก็แอบสงสารก็เลยยืนนิ่งๆ ถามหน้านิ่งกลับไป ถ้ามัวแต่เถียงกันต่อไปวันนี้คงจะไม่จบแน่ถ้าไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสลบคาตีน!
“กี่ชาติจะผ่อนหมด บุบขนาดนี้ฉันคงไม่เอาไปเคาะให้รถเสียราคาหรอกนอกจากเปลี่ยนใหม่ทั้งประตู เธอรู้ราคาไหม?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูหมิ่น หมิ่นมากซะด้วย
“ไม่รู้ แต่ถ้าชาตินี้ผ่อนไม่หมดก็จะตามไปผ่อนชาติหน้า ขอเวลามากสุดแค่สองชาติไม่ให้มีชาติที่สามหรอก แต่จะพยายามให้หมดในชาตินี้แหละเพราะนายก็ไม่น่าคบหาไปทั้งชาติเท่าไหร่”
“เธอ! แม่ง! ถ้างั้นก็ไม่ต้องเพราะฉันก็ไม่อยากรู้จักเธอเหมือนกัน อย่าให้เจอหน้าอีกนะยัยหายนะ!” เขาฟังฉันพูดจบก็ขึ้นเสียงท่าทางหงุดหงิดมากกว่าเดิมเยอะเลยก่อนจะเดินไปขึ้นรถด้วยความหัวเสีย แต่เรียกอีหอมว่าอะไรนะ? ที่ผ่านมาโดนเรียกว่าตัวซวยก็ว่าหนักแล้วนะนี่เรียกหายนะเลยเหรอ?
“นี่! มันจะมากไปรึเปล่า! เตะรถแค่นี้จะหายนะอะไรขนาดนั้นไอ้หัวหงอก!”
“...ยัยตัวซวย ยัยหายนะ” เขาทิ้งท้ายด้วยสองคำที่ทำใจฉันเจ็บจี๊ดก่อนจะขึ้นรถไปด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะสะใจ!
ถ้ารู้ว่าจะปากหมาปากดีขนาดนี้น่าจะเตะให้บุบแม่งทั้งคันเลยนะแป้งหอม!
ฉันเดินกลับหอพักด้วยความหงุดหงิดที่ไปมีปากเสียงกับผู้ชายปากหมาแบบนั้น แต่อีกใจก็ไม่สบายใจเพราะไม่ได้ชดใช้ให้เขา ไปทำรถเขาซะขนาดนั้นถึงจะมั่นใจว่ารถระดับนั้นมันมีประกันชั้นหนึ่งแต่เขาก็ต้องเสียเวลาเอารถไปซ่อม แถมรถยังมีตำหนิไปแล้ว ถ้าจะโทษเขาก็คงไม่ได้เขาไม่ได้ผิดอะไรต้นเรื่องทั้งหมดมันมาจากฉันเอง ถ้าไม่ขาดสติไปเตะรถเขาจนบุบเขาก็คงไม่ด่าฉันแบบนั้น
แต่เขาก็ผิด ผู้ชายบ้าอะไรขอโทษก็แล้วขอชดใช้ก็แล้วแทบจะกราบเลยด้วยซ้ำก็ยังเอาแต่ด่าอยู่นั่น
“หอม หอม...แป้งหอม!”
“ฮะ! วะ ว่าไงเวียร์ มีอะไรเหรอ” ฉันสะดุ้งตอนที่มีคนเรียกชื่อฉันเสียงดังพร้อมกับมือที่มาแตะร่างกายฉัน แต่พอหันไปมองคนที่เข้ามาก็เห็นเป็นเพื่อนร่วมคณะที่เรียนเอกเดียวกันแถมยังพักที่หอพักเดียวกันอีกต่างหาก
“ไม่มีอะไรเห็นเดินอยู่คนเดียวก็เลยเข้ามาทัก แต่เรียกแล้วเธอเหม่อก็เลยเรียกเสียงดังไปนิด ขอโทษนะทำเธอสะดุ้งเลย” เวียร์ตอบฉันด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มทีไรก็หล่อละลายใจสาวๆ ทุกที ก็แน่ล่ะค่ะนายนี่เป็นถึงเดือนคณะนี่คะไม่หล่อละลายใจได้ยังไง
“อ้อ พอดีหอมคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ” ฉันตอบเขาแก้เก้อ ที่จริงไม่นิดหรอก คิดเยอะคิดมาตลอดทางที่เดินเลย นี่ดีนะคะที่ไม่เหม่อจนโดนรถชนตาย แต่เหม่อยังไงก็คงไม่โดนชนหรอกเพราะหอมเดินบนฟุตบาท ฮ่าๆๆ
“ไม่นิดมั้ง เห็นเหม่อแล้วก็เดินทำปากขมุบขมิบเหมือนโกรธใครมา” เวียร์พูดขึ้น ทั้งคำพูดและรอยยิ้มดูล้อเลียนฉัน ส่วนฉันก็ยิ้มเก้ออีกรอบที่รู้ว่าตัวเองเดินทำปากขมุบขมิบ อีกแล้วแป้งหอมเอ้ย! เวลาโกรธใครมากๆ ทำไมชอบเดินด่าคนเดียวนะ
“ฮ่าๆๆ พอดีหอมไปมีเรื่องมานิดหน่อยน่ะ อารมณ์มันค้าง แต่มันผ่านมาแล้วล่ะ แล้วนี่เวียร์จะไปไหนกลับหอรึเปล่า” ฉันชวนเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากคิดเรื่องเมื่อกี้แล้ว เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำฉันไม่สบายใจเลยค่ะแต่ฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วก็ได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นบ่วงเวรบ่วงกรรมติดตามตัวเพราะยังไม่ได้ชดใช้ให้เขา ขอให้จบสิ้นกันแค่นี้นะคะเพราะเขาเป็นฝ่ายไม่รับการชดใช้จากฉันเอง บอกตามตรงว่าไม่อยากพบเจอนายนั่นอีก
“อื้ม เธอล่ะจะกลับหอเลยรึเปล่า”
“หอมก็กำลังจะกลับเหมือนกัน” ฉันพยักหน้ารับ เราเคยเดินกลับพร้อมกันบ้างค่ะเวลาที่เจอกันโดยบังเอิญ
“ดีเลยถ้างั้นกลับด้วยกัน แวะกินบะหมี่หน้าปากซอยด้วยได้ไหมเดี๋ยวเลี้ยง” เขายิ้มกว้างตอนที่ชวน แล้วคนอย่างแป้งหอมมีเหรอจะปฏิเสธมีแต่จะพิเศษสองชามด้วยซ้ำไป
“ได้สิ หอมกำลังเริ่มหิวพอดีเลย” ฉันยิ้มกว้างแล้วก็ตอบเขาไปก่อนที่เราจะเดินคุยกันตลอดทางจนถึงร้านบะหมี่หน้าปากซอย
“เธอว่าจะมีคนเอาเราไปเม้าท์อีกไหม” ระหว่างที่รอบะหมี่เวียร์ก็ถามฉันขึ้นมาเบาๆ พอเขาถามฉันก็เหลือบสายตามองไปรอบๆ เพราะแถวนี้คนที่เรียนมหาลัยเดียวกันกับเราสองคนพักอยู่เยอะพอสมควร มันเป็นย่านหอพักนักศึกษาข้างๆ มหาลัยน่ะค่ะ แถมคณะฉันยิ่งเยอะ
“ไม่มีหรอกมั้ง เขาเม้าท์จนเลิกเม้าท์แล้ว ยิ่งหอมไปมีแฟนคนก็เลิกคิดว่าเราแอบคบกันแล้ว” คิดเรื่องมีแฟนแล้วเจ็บจี๊ดซี๊ดถึงใจแต่กดอารมณ์ไว้ก่อนนะแป้งหอมอย่าเพิ่งระเบิด ให้ไอ้ที่พ่วงตำแหน่งอีมันระเบิดกับผัวมันก็พออีหอมอย่าระเบิดเด็ดขาด!
อ้อ! พอดีว่าเราสวยหล่อกันทั้งคู่ มีช่วงหนึ่งเวียร์ชอบชวนฉันมาหาข้าวเย็นกินด้วยกันบ่อยๆ ช่วงก่อนฉันมีแฟนน่ะค่ะ เหตุผลที่เขาชวนเพราะเขาไม่มีเพื่อน เพื่อนของเขาไม่ได้พักอยู่แถวนี้ มีอีตานี่พักที่นี่คนเดียวก็เลยชวนเพื่อนร่วมเอกที่อยู่หอเดียวกันอย่างฉันมากินเป็นเพื่อนไงคะ แล้วทีนี้คนก็เลยเม้าท์ว่าเราคบกันไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก แค่เม้าท์ไปตามที่เห็นเท่านั้นพอฉันมีแฟนก็เลิกเม้าท์
“แต่ตอนนี้หอมเลิกกับคนนั้นแล้วนี่” เวียร์พูดขึ้น เหมือนพูดขึ้นลอยๆ มากกว่า แต่คำพูดเขาทำให้ฉันเงยหน้าจากการมองหน้าจอโทรศัพท์แบบผ่านๆ ขึ้นมาขมวดคิ้วนิ่วหน้าใส่เขาทันที
“รู้ได้ยังไง?” ฉันถามพร้อมจ้องหน้าเวียร์เขม็งเพราะเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ฉันเพิ่งเลิกกับไอ้...เฮ้อ! จะเรียกไอ้ก็กระดากปาก เรียกไอ้ควบอีไปเลยก็แล้วกัน ตามนั้นล่ะค่ะฉันเพิ่งเลิกกับไอ้อีแฟนเก่ามาไม่ถึง 3 ชั่วโมงด้วยซ้ำ แม้แต่เพื่อนสนิทของฉันยังไม่รู้เรื่องนี้เลยค่ะ ฉันเลิกเสร็จก็เดินด่าเดินแช่งมันแล้วพาลไปเตะรถไอ้หัวหงอกนั่นไง แล้วเวียร์รู้ได้ยังไง?
“สำหรับหอม...เราใส่ใจทุกอย่างนั่นแหละ”
- Writer
