“ไม่ต้องห่วงแป้งหอมหรอกพริกหวานเดี๋ยวเราดูแลให้เอง”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกเวียร์”
“ก็ไม่เป็นไรอยู่แล้วไง เรากับเธออยู่หอเดียวกันนะอย่าลืมสิ”
“เธอกลับได้เลยพริกหวาน แป้งหอมเดี๋ยวเราดูแลเองไม่ต้องเป็นห่วง ป่ะแป้งหอมเรากลับหอกันเถอะ”
“เอ่อ...”
“เชื่อใจเราเถอะน่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก กลับกับเราน่ะดีแล้วดีกว่าเธอขับรถไปส่งเดี๋ยวหลับใน เดินกลับกับคนอื่นก็มีแต่ผู้หญิงมันอันตรายเราจะได้ดูแลแป้งหอมได้ เพราะเราก็เป็นห่วงแป้งหอมมากเหมือนกัน”
“แต่กูว่า...มึงไม่ต้องห่วงใครทั้งนั้น โดยเฉพาะ...คนของกู”
“...” ฉันชะงัก ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่แค่ฉันแต่รวมไปถึงพริกหวานแล้วก็เวียร์ด้วย ก่อนที่เราทั้งสามคนจะหันไปมองที่ต้นเสียงแล้วก็เป็นคนที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด เขาคนนั้น ผู้ชายหัวขาวปนเทาหม่นๆ ที่กำลังเดินเข้ามาและเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูก
“หืม~ bad มาพ่อ~” ฉันได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ ของพริกหวานก็เลยห
