"ดาหวัน"
"จ๋าแม่"
"มึงจะกลับบ้านคุณปลัดตอนไหน ค่ำแล้วนะ ป่านนี้เขาถามหาแล้ว" หนึ่งทุ่มชุมชนของเธอค่อนข้างเงียบ ใครๆ ต่างก็เข้าบ้านกันหมด หมู่บ้านในต่างจังหวัดก็แบบนี้ อาบน้ำอาบท่ากินข้าวแต่หัววันจะได้รีบพักผ่อนแล้วตื่นแต่เช้าเพื่อไปสู้งาน
"ไม่กลับจ้ะ คืนนี้ดาหวันจะนอนที่นี่"
"ว่าไงนะ! ทำไมมึงถึงจะนอนบ้านวันนี้"
"ก็ดาหวันคิดถึงบ้านนี่จ๊ะ"
"ไม่ได้! คิดถึงแค่ไหนก็ต้องอดทน"
"แม่น่ะ แค่คืนเดียวเอง"
"คืนเดียวก็ไม่ได้ ผัวเมียแยกกันอยู่มันไม่ดี มันมีลาง"
"แต่ดาหวันกับคุณปลัดยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อยจ้ะ ดาหวันคิดว่าดาหวันสามารถกลับมานอนบ้านได้ทุกวันเลย"
"อีนี่! ใครจะไม่รู้ว่ามึงกับคุณปลัดเป็นผัวเมียกันฮะ! กลับ เดี๋ยว นี้"
"ไม่จ้ะ" จะให้เธอกลับไปนอนที่นั่นได้ไง เธอหายมานานขนาดนี้เขายังไม่ตามเลย ถ้าเขาอยากให้เธออยู่ด้วยก็คงมาตามแล้วล่ะ
เธอไม่ได้สำคัญตัวเองว่าเขาจะอะไรขนาดนั้น ก็ได้ยินไ
