ทีเร็กซ์อย่าดุน้อง

ตอนที่ 6

ร่องรอยตามตัวถ้าให้ถอดเสื้อผ้าออกคงมีตกใจบ้างแหละเพราะเต็มไปด้วยรอยจูบประปรายเต็มตัวบ่งบอกว่าเมื่อคืนอารมณ์พลุ่กพล่านมากขนาดไหน ส้มเองก็คงสังเกตเห็นแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว

"พี่ฟ้ามีเบอร์แกได้ไงอะก้อนขนาดฉันยังไม่มีเลย"

"ไม่รู้ดิ! อยู่ดีๆก็โทรมาหาแล้วบอกว่ากินชาบูกันให้ชวนแกด้วยนะ"

"พี่ฟ้านี่นับวันยิ่งแปลกนะ"

"หรือว่าเขาแอบชอบแกวะส้ม!?"

"คิดบ้าๆนั่นพี่ชายฉันนะเว้ยแล้วอีกอย่างพี่ฟ้ามีคนที่แอบชอบแล้วด้วยแต่เป็นใครไม่รู้นะอยู่มหาลัยเรานี่แหละ"

"เด็กปีหนึ่งรึเปล่า?"

"ช่างเหอะ!"

ร้านชาบูใกล้มหาลัยคนค่อนข้างเยอะมากพอสมควรแต่พี่ฟ้าก็เด่นสะดุดตาในเสื้อยืดสีแดงสดใสเข้ากับกางเกงขาสั้นสีขาวแสบตากำลังยิ้มกว้างให้กัน ส้มนั่งฝั่งตรงข้ามในขณะที่ก้อนกับพี่ฟ้าอยู่ฝั่งเดียวกัน

ฟ้าสั่งเนื้อชุดใหญ่ไม่ค่อยเน้นผักสักเท่าไรนักแล้วส่งยิ้มให้น้องสาวที่จำเป็นต้องย้ายที่อยู่เพื่อความปลอดภัยจากพ่อนิสัยแย่ของเขา ข้างตัวคือก้อนเพื่อนของส้มที่นั่งตัวเกร็งเล็กน้อย บริเวณต้นคอมีรอยแดงชัดเจนประทับตราเอาไว้อยู่

ดีจังที่ยังหายไป!

"เมื่อคืนนอนน้อยเหรอขอบตาดำเชียวก้อน?"

"เมาหลับน่ะ"

"อ่อ...ไม่เห็นชวนพี่เลย"

"ทำไมต้องชวนด้วยละโตแล้วเที่ยวคนเดียวได้!" ก้อนตอบเบาๆแล้วหันไปสนใจหม้อชาบูตรงหน้าแทนแต่ในจังหวะที่พี่ฟ้าขยับตัวเข้าใกล้กลับได้กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยมากเหมือนว่าเคยดอมดมมาก่อน

ส้มอาจจะเคยแอบใช้ของพี่ชายมั้ง!

"พี่ฟ้าเมื่อคืนไปเที่ยวไหนเหรอ?"

"หลังมอ"

"งั้นก็ต้องเจอกับก้อนดิ เมื่อคืนก้อนมันก็ไปเที่ยวคนเดียวไม่รู้ว่าคึกอะไรรอให้ส้มหายป่วยก่อนก็ไม่ได้!"

"งั้นเมื่อคืนก้อนกลับยังไงเหรอ?"

"โบกแท็กซี่ไง!"

"มั่นใจเหรอว่ากลับแท็กซี่?"

"พี่ฟ้าอย่ากวนตีนดิ! เมื่อคืนผมไม่ได้เมาขนาดจะกลับเองไม่ได้ซะหน่อยกับอีแค่โบกแท็กซี่ไม่ใช่เรื่องยากเลยซ้ำ!!"

"พี่แค่เป็นห่วงกลัวเผลอว่าจะไปนอนห้องคนอื่นเฉยๆ"

"เหอะ! ผมโตแล้วจะนอนที่ไหนก็ได้!"

ส้มส่ายหน้าเบาๆไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่ถูกกันสักทีทั้งที่รู้จักกันมาก็สี่ปีแล้วนะ พี่ฟ้าชอบพูดแปลกๆยั่วโมโหก้อนแล้วผลที่ตามมาก็เลยเป็นแบบนี้ไง

เหอะ! พอแกล้งเสร็จก็ตักเนื้อเอาใจเนี่ยนะ!

น้องสาวอยู่นี่ไงตัดให้บ้างสิ!!

เธอนั่งกินพร้อมกับคุยเรื่องอื่นๆก่อนจะถ่ายรูปพวกเราอัปสตอรี่เล่นจนเวลาล่วงเลยมาถึงหกโมงเย็น เรามานั่งทำงานต่อในร้านกาแฟโดยที่มีพี่ฟ้าเป็นเจ้ามือสั่งขนมเครื่อมดื่มให้อย่างไม่ขาดสาย

ทำไมมีแต่ของโปรดก้อนละ?

…บังเอิญมั้ง!

เธอขี้เกียจจะถามอะไรมากเลยรีบทำงานจนอาการปวดหัวกลับมาทักทายแล้วถึงเวลาต้องกลับบ้านไปนอนพักได้แล้ว

พี่ฟ้าอาสาจะไปส่งแต่บังเอิญว่าเธอขับรถมาเองแล้วก้อนก็ไม่ค่อยถูกกับพี่ฟ้าเลยเป็นการไม่ดีแน่ถ้าจะให้ขับรถไปส่งดังนั้นต้องส่งเองจะดีกว่าเยอะ

หลังจากที่ขับรถไปส่งเพื่อนถึงหน้าหอก็ขับรถกลับมาถึงบ้านในเวลาสามทุ่มแต่ที่บ้านเงียบมากเหมือนว่าไม่มีคนอยู่เลยแถมไฟก็ปิดเกือบหมดทุกดวงเลยด้วย

"ทำไมกลับบ้านดึกน้องส้ม!?"

"พี่ทีเร็กซ์!!"

"พี่ถามก็ตอบมาสิว่าทำไมกลับดึกห่ะ นี่ไม่สบายเนี่ยยังไม่หายไม่ใช่เหรอจะฝืนสังขารทำไม แล้วนี่ถือของอะไรเยอะแยะ เอามานี่เดี๋ยวถือให้เองเกิดเดินตกบันไดขึ้นมาทำไง"

"พี่ทีเร็กซ์ดุทำไมเนี่ย!?"

"แล้วทำไมพี่จะดุไม่ได้!?"

"ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันไงคะแล้วเราต่างคนต่างอยู่จำไม่ได้เหรอ?"

"ก็แค่เห็นว่าสบายเฉยๆหรอก เดินไปสิ!"

กระเป๋าใบใหญ่ในตอนนี้มีคนถือให้ค่อยเบาแรงขึ้นมาหน่อยแล้วยังหรี่ตามองทำหน้าดุอย่างกับยักษ์อีกด้วย เธอเดินนำเข้าไปในบ้านด้วยความระมัดระวังเพราะทางค่อนข้างมืดสลัวพอสมควรแต่ก่อนจะก้าวเท้าขึ้นบันไดก็พึ่งนึกออกว่าควรจะไปหยิบยากับน้ำก่อนจะได้ไม่เสียเวลาลงมาอีกรอบ

"อะไร?" เดินอยู่ดีๆก็หยุดถ้าเบรกไม่ทันชนทีเดียวก็ล้มหน้าคว้ำแล้วมั้งตัวแค่นี้เอง

"น้ำกับยา" เธอหันไปบอกเขากำลังจะเดินกลับไปแต่มือใหญ่จับแขนดึงเอาไว้

"รออยู่ตรงนี้แหละเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้แล้วอย่าเดินขึ้นไปก่อนละ" ทางขึ้นบันไดค่อนข้างสลัวเพราะว่าไฟเสียส่วนที่บ้านวันนี้ก็มีแค่เราสองคนแต่เขาไม่อยากให้เธอกลัวเลยไม่ได้บอก

พ่อกับไดโนไปกินข้าวกับลูกค้าแล้วแวะไปหาแม่ที่พึ่งจะกลับมาถึงแต่อยู่ที่คอนโด เขาคิดว่าพ่อน่าจะหาทางง้อแม่นะแต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของคนทั้งคู่เพราะต่อให้ไม่ได้อยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยาแล้วแต่สถานะพ่อแม่ก็ยังคงอยู่จนตายนั่นแหละ

"ทำไมที่บ้านเงียบจังละคะ?" เธอหันไปถามคนที่ถือน้ำมาหนึ่งขวดพร้อมกับกล่องยาจนดูน่าสงสารแต่พอจะช่วยเขาก็ส่ายหน้าซะงั้น

"พ่อกับไดโนไปหาแม่พี่น่ะอีกเดี๋ยวก็มาแล้ว กลัวพี่้หรอ?" เธอทำตาโตได้น่าเอ็นดูดีนะแค่คงจะดีกว่านี้ถ้ายิ้มเหมือนเมื่อวานตอนเล่นโทรศัพท์หน่อย

"เป็นผีเหรอส้มถึงต้องกลัว!"

"ก็พี่เป็นผู้ชายไง"

"ที่ผ่านมาพี่ทีเร็กซ์หนีการหมั้นแทบตายเลยไม่ใช่เหรอ พี่คงไม่อยากถูกจับคู่อีกครั้งเพราะมานอนกับส้มหรอกมั้ง!"

"แล้วน้องส้มไม่อยากจะหมั้นกับพี่บ้างเหรอ?"

"ไม่ค่ะ"

"ทำไมละ?"

"ส้มอายุแค่ยี่สิบเอ็ดเองนะยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะแล้วอีกอย่างก็ไม่เคยคิดจะมีแฟนด้วย ส้มจะเป็นโสดตลอดชีวิตค่ะ"

"มั่นใจจังนะ!"

"ก็ถ้าโสดตลอดไปไม่ได้ก็ขอแค่มีคนที่รักส้มจริงๆก็พอค่ะ" นอกจากพ่อแม่และพี่ฟ้าแล้วเธอก็คิดถึงใครไม่ออกเลยจริงๆนะ

เธอเป็นคนที่ไม่มีสเป็คตายตัวว่าชอบผู้ชายแบบไหนและไม่เคยคิดจะรักใครด้วยต่อให้มีคนมาจีบก็จะชิ่งหนีตลอดหรือไม่ก็ให้เพื่อนรับหน้าแทน

เอาจริงๆเธอกลัวความรักมากนะถึงในตอนจบของนิยายจะหวานซึ้งขนาดไหนแต่ชีวิตจริงคงต้องเจ็บปวดมากแน่เพราะเธอเห็นเพื่อนอกหักมาแล้ว

คิดถึงภาพตัวเองแบบนั้นแล้วก็สยองพิลึก!

"ขอบคุณที่เดินมาส่งค่ะแล้วก็ฝันดีนะ"

"พรุ่งนี้ไปทำงานด้วยเหรอ?"

"ใช่ค่ะ ช่วงนี้ก็คงไปเช้ากลับค่ำทุกวันหรือบางทีอาจจะค้างกับเพื่อนก็ได้ถ้าขับรถไม่ไหว"

"มีเบอร์พี่ไหม?"

"ไม่มีค่ะแต่เราไม่ต้องมีอะไรติดต่อกันก็ดีแล้วนี่ค่ะ ส้มอยู่ไม่นานหรอกเดี๋ยวคอนโดจัดการจบเรียบร้อยก็ย้ายแล้วพอถึงตอนนั้นเราคงแทบจะไม่ได้เจอกัน"

"งั้น...ฝันดีนะน้องส้ม" ไม่รู้สิว่าทำไมถึงรู้ถึงบรรยากาศรอบตัวหม่นหมองแบบนี้ทั้งที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังรู้สึกดีที่เห็นว่าเธอกลับมาบ้านอยู่เลย เขาวางของลงแล้วส่งยากับน้ำให้โดยที่ไม่ก้าวขาเข้าไปในห้องนอนเธอแม้แค่นิ้วเดียว

ระหว่างเราควรห่างกันน่ะดีที่สุดแล้ว

...ดีจริงเหรอวะ?