หญิงสาวตามหาวิกผมจนเจอ เธอรีบสวมครอบกลุ่มผมสีดำไว้อย่างเดิม...ควานมือล้วงหาโทรศัพท์เครื่องเล็กที่มีไว้สำหรับติดต่อไทรีส...และกดโทร. ออกด้วยปลายนิ้วที่สั่นระริก
“ไท...ฉันแย่แล้ว!! ”
ทิพยอาภากรอกเสียงสั่นพร่าจนปลายสายรู้สึกตระหนกไปด้วย
“เกิดอะไรขึ้นทิพ...ใครทำอะไรแก?” ไทรีสนั่งไม่ติด เขาผุดลุกขึ้นยืน เดินวนไปวนมา ขณะฟังเสียงของเพื่อนสาวที่พูดไปสลับกับร้องไห้ไปด้วย...เท่าที่จับใจความได้...ไอ้หมอนั่นจับได้ว่าทิพยอาภาปลอมตัวเข้าไปอยู่ใต้ชายคาดีแลน แต่ไม่ยักกับไล่แห่เพื่อนของเขากลับ...เอ...มันยังไงๆ อยู่นา....
“เดี๋ยวหยุดร้องก่อนทิพ...แกบอกฉันชัดๆ อีกครั้งสิ!! แกเสร็จมันอีกแล้วใช่ไหม?”
ไทรีสถามกลับเสียงเข้ม ทิพยอาภากำลังสติแตก...หล่อนฟูมฟายอะไร เมื่อผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้อัปเปหิเธอออกมาจากบ้านหลังนั้นสักหน่อย
ทิพยอาภาหยุดร้องไห้เหมือนปิดสวิตช์ “เออ...” เสียงหล่อนกระอึกกระอักไปทันที
“แหมมม.
