หญิงสาวคลานเข่าออกไปจากห้องทำงานแมทธิว มีสายตาดุดันของมาดามจูเลียมองตามจนลับตา
ทิพยอาภารู้สึกเหมือนโลกถล่มตรงหน้า เธอเดินก้มหน้า มองหาที่ร้องไห้เงียบ ๆ วันที่แสนเลวร้าย เคลื่อนเข้าหาเธอจนได้ เมื่อคำนวณเวลาที่จะต้องจำใจจากลูกน้อยก็เหลือสั้น จนน่าใจหาย
อีกสองเดือน...แองเจลิน่าจะมีอายุครบหนึ่งปี
เธอร้องไห้จนพอใจ...รวบรวมกำลังใจแล้วจึงย้อนกลับไปที่ห้องของบุตรสาว แม้จะเจ็บช้ำรวดร้าว...แต่เธอก็ยังได้กอดลูกแนบอก อีกตั้งสองเดือน
“คุณท่านเรียกเธอไปดุ เรื่องอะไรเหรออริส?”
สวีตตี้กระซิบถาม และมันสะดุดหูมาดามแพชี่เข้าอย่างจัง นางอุ้มหลานไว้แนบอก แต่ก็คอยตะแคงหูฟังไปด้วย
“เปล่า” หญิงสาวตอบเสียงแหบ เสก้มหน้าหลบ สายตาคาดคั้นของเพื่อนร่วมงาน
“ฉันไม่เชื่อหรอกอริส!! คุณท่านไม่เคยเสวนากับสาวใช้คนไหน...นอกจากสั่งผ่านลุงชิเอล การที่เรียกเธอไป ต้องมีเรื่องแน่ๆ บอกฉันเถอะ เผื่อฉันช่วยเธอได้”
เป็นความหวัง
