คน(ลับ)ของเฮีย

บทที่ 10 ผ่านคืนสำคัญ

แจ่มใสรู้สึกหัวเธอยังคงมีอาการตื้อๆ ขณะที่ยันกายลุกขึ้น หญิงสาวลืมตามองไปรอบๆ แสงจากโคมไฟหัวเตียงสองดวงสาดเรื่อเรือง

‘เอ๊ะ! ไม่ใช่ห้องนอนฉันนี่?’

หญิงสาวรู้สึกเย็นวูบๆ เมื่อก้มลงมองเนื้อตัวของตนเองก็พลันตกใจที่ไร้เสื้อผ้าติดกาย เธอหน้าเสียหันไปมองร่างที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ

“เฮียเอก!”

แจ่มใส่รีบยกมือขึ้นอุดปากตนเอง อีกมือก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกภาพเมื่อคืนค่อยๆ กลับเข้ามาในห้วงความคิด

....บรรลัยแล้ว! นี่เธอกับเฮียเอกฟีเจอริ่งกันเรียบร้อย....

หญิงสาวไม่ได้ใสซื่อจนจะไม่รู้ว่าเธอกับเขาผ่านอะไรกันมาบ้างเมื่อคืนนี้ หญิงสาวนึกเจ็บใจที่ตัวเองดื่มยาของป้าช้อยเข้าไปเยอะ ทั้งอาการมึนๆ ตื้อๆ ที่มีกับฤทธิ์ยาจีนของป้าช้อยทำให้เธอสมรู้ร่วมเตียงกับเฮียเอก…นี่หากเปลี่ยนคนที่นอนอยู่เป็นเฮียเนติ คงจะดีไม่น้อย

แจ่มใสที่รู้ว่าตนเองล่อนจ้อนอยู่ใต้ผ้าห่มรีบมองไปที่พื้น บราเซียร์สีเนื้อของเธอพาดอยู่บนเสื้อยืดตัวใหญ่ที่สวมนอนบนพื้นห้อง หญิงสาวจึงรีบขยับตัวลงจากเตียง พอคว้าเสื้อสองตัวขึ้นมาได้ แจ่มใสกลับพบว่ากางเกงชั้นในของเธอถูกม้วนคล้ายเลขแปดอยู่ข้างเท้าที่เพิ่งหย่อนถึงพื้น ส่วนกางเกงขาสั้นกลับกระเด็นไปอยู่ข้างผนัง

เธอรีบสวมเสื้อผ้าแล้วย่องออกจากห้องของเป็นเอกก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัว เมื่อถึงห้องพัก หญิงสาวรีบลูบหน้าอกตนเองด้วยความโล่งอก เธอกระโจนขึ้นไปบนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม หัวใจเต้นรัวเร็วด้วยความตื่นเต้น

‘นี่ฉันกับเฮียเอก....เฮ้อ! จะทำยังไงดีล่ะคราวนี้?’

แจ่มใสไม่มีเวลาเสียอกเสียใจกับพรหมจรรย์ที่ต้องสูญเสียไปโดยบังเอิญ เธอต้องรีบคิดหาวิธีรอดไปจากวิกฤตในครั้งนี้ ระหว่างเธอกับเป็นเอก ไม่เคยเป็นอย่างอื่นนอกเหนือจากเจ้าของบ้านและลูกจ้าง เธอจำสายตาเวทนาของเขาได้ หากว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วจำได้ว่านอนกับเธอเมื่อคืนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเอกจะคิดยังไง? แล้วยังเนติอีก

“โอ๊ย! ปวดหัวจริง!”

แค่ถูกบังคับให้แต่งงานกับเนติ เธอก็ทนทุกข์มากพออยู่แล้วเพราะอีกฝ่ายไม่เคยมีท่าทีจะพออกพอใจในตัวเธอสักนิด ซ้ำยังต้องมามีสัมพันธ์ลับกับเป็นเอกอีก แจ่มใสได้แต่นอนลืมตาครุ่นคิดมองเพดานไปจนฟ้าสาง

“เฮีย เป็นไงมั่ง?”

เกือบสิบโมงเช้า เนติที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ผลักประตูเข้าไปในห้องญาติผู้พี่ พอเห็นเป็นเอกยังนอนหลับอยู่ ชายหนุ่มก็นิ่วหน้า เมื่อคืนอาการพี่ชายของเขาไม่ค่อยสู้ดี ปกติเฮียเอกจะตื่นไม่เกินเก้าโมงเช้าต่อให้เมาแค่ไหนก็ตาม

เนตินั่งลงริมเตียงแล้วดึงผ้าห่มลงจากช่วงคอของเป็นเอก ก่อนจะเรียกและเขย่าตัวแรงๆ

“อือๆ ตื่นแล้วๆ”

หูของเป็นเอกได้ยินตั้งแต่ประโยคแรกที่น้องชายถาม แต่เขากำลังนอนสบายจึงไม่อยากจะลุก

“เมื่อคืนเฮียโดนวางยาเหรอ?”

เจ้าของห้องยันกายลุกขึ้น เนติมองดูพี่ชายที่นอนเปลือยกายจนเสื้อผ้ากระจายเต็มพื้น

“อืม...น่าจะเป็นฝีมือเพียงขวัญ”

สมองของเป็นเอกกลับมาฉับไวอีกครั้ง หวนนึกถึงเหตุการณ์ในงานปาร์ตี้แล้วก็รู้สึกเคืองดาราสาวอย่างมากที่เธอกล้าวางยาเขา

“ร้ายนัก มิน่าเฮียถึงได้เป๋ถึงขนาดนั้น ดีนะที่ยังมีแรงหนีมาได้”

“ก็เกือบไปแล้วล่ะ ถ้าปล่อยให้พาไปจนถึงห้องก็คงเสร็จ” คนโดนยาหน้าตึงขึ้น เรื่องนี้เขาต้องเอาคืนให้สาสม

เนติปรายตามองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ “สภาพห้องแบบนี้เป็นเพราะเมาหรือว่าเป็นเพราะยาล่ะ ถึงได้ทึ้งเสื้อผ้ากระจุยกระจาย”

เป็นเอกหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับอาการ เมื่อคืน...เป็นเรื่องที่ไม่อาจจะให้ใครรู้ด้วยเป็นอันขาด โดยเฉพาะเนติ

“ก็เออ แกก็น่าจะรู้ คนโดนยาจะเป็นไง?”

เนตินิ่วหน้า “ดีนะที่เฮียลงเองได้ คงจะโดนไปไม่เยอะ เมื่อคืนเฮียได้ลุกขึ้นมาอาบน้ำไหมครับ?”

“จำไม่ได้”

“งั้นอาบน้ำแล้วลงไปข้างล่างกันเถอะ ผมให้หนูแจ่มทำข้าวต้มไว้ให้พวกเราน่ากินมากเลย”

เป็นเอกหูผึ่งเมื่อได้ยินชื่อนั้น จริงสิ! คู่กรณีของเขาหลบออกจากห้องไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ยังไม่ได้ตกลงกันเลย เห็นทีต้องรีบหาโอกาสไปปิดปากเธอไว้ก่อน

“เออๆ แกไปกินรอเฮียก่อนเลย เดี๋ยวเฮียตามไป”

เนติมองตามหลังผู้เป็นพี่ที่ดีดตัวขึ้นเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำไป

“เฮ้ย! นี่เฮียแก้ผ้าล่อนจ้อนนอนงี้เลยเหรอครับ?”

เป็นเอกไปตอบแต่โบกมือไล่โดยไม่หันกลับมามองน้องชาย

เนติลงมานั่งกินข้าวต้มที่โต๊ะอาหารจนพร่องไปค่อนถ้วย พี่ชายคนโตของเขาก็เดินกึ่งกระโจนลงมาจากบันไดชั้นสอง

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ? ผมให้หนูแจ่มทำไว้เป็นหม้อแน่ะ”

เป็นเอกไม่ได้สนใจคำกระเซ้าของน้องชาย เขามองไปรอบๆ ก็มีเพียงสาวใช้หน้าแฉล้มสองคนยืนเฝ้าอยู่ด้านหลัง

“คนทำข้าวต้มไปไหนล่ะ?”

“เห็นว่าต้องรีบทำงานส่งอาจารยที่ปรึกษาก็เลยหนีเข้าห้องไปแล้ว นี่ถ้าผมไม่บังคับว่าเฮียเมาต้องกินข้าวต้มล่ะก็ หนูแจ่มคงไม่เข้าครัวให้หรอก”

คนในคฤหาสน์รู้ว่าคุณเอกชอบกินข้าวต้มฝีมือแจ่มใส และให้เธอทำขึ้นโต๊ะทุกเช้า แม้ว่าบางครั้งเป็นเอกอาจจะกินอาหารอย่างอื่นด้วยแต่เขาต้องกินข้าวต้มอย่างน้อยหนึ่งถ้วยเล็ก

เป็นเอกหงุดหงิดที่เธอหลบหน้า เขากระแทกร่างนั่งลงที่หัวโต๊ะ สาวใช้เดินเข้ามาตักข้าวต้มหอมกรุ่นส่งให้ ชายหนุ่มที่กำลังหิวก็รีบก้มหน้าก้มหน้ากินทันที

“ช้าๆ ก็ได้ครับเฮีย ไม่มีใครแย่งหรอก เมื่อคืนคงจะเมาหนักสิท่า”

“อือ...”

เป็นเอกรับสมอ้าง ในใจก็นึกว่าตนเองไม่เพียงแต่เมามากแต่ยังถูกวางยาด้วยทำให้เผลอไผลปล้ำคนที่มาดูแลโดยไม่ได้ตั้งใจ....

‘หนูแจ่ม เธอไม่น่าเข้ามาดูฉันในห้องเลย’

************************