ตอนที่ 6
1121 Words
ไม่ไหวแล้ว... หล่อนกำลังจะตาย...
“ไม่ไหวแล้ว... เซร์คิโอ...”
เมื่อเนื้อตัวกรีดร้องด้วยความต้องการที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิตอย่างรุนแรง ทำให้สาวน้อยคร่ำครวญร้องขอแม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม แต่หล่อนก็ทั้งร้องทั้งส่าย และเชิญชวนด้วยภาษากายตามสัญชาตญาณ สาวน้อยทำทุกอย่างด้วยความไร้เดียงสา แต่กระนั้นก็ทำให้หนุ่มนักรักอย่างเซร์คิโอคลั่งไคล้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ใจเย็นไว้... แก้วกัลยา ฉันมอบมันให้เธอแน่...”
คนตัวโตพึมพำกับร่องอกอวบคลุกเคล้าจนหนำใจก่อนจะอ้าปากงับปลายถันสีกุหลาบที่ชูชันแข็งเป็นไตท้าทายสายตาเข้าปากด้วยความหิวกระหาย ดูดดื่ม ไล้เลียด้วยลีลาปลุกเร้าร้อนแรง แก้วกัลยาดิ้นพล่านด้วยความรัญจวน ปากร้องขอ กายสาวเชิญชวน ความต้องการรุมเร้าอย่างรุนแรง
ทุกอย่างดำเนินต่อเนื่องด้วยความเร่าร้อนที่ทวีความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งปากที่ดูดอมปทุมถันอวบสล้าง ทั้งนิ้วยาวที่ขยี้เกสรรักที่ถูกเปิดเปลือยออกมาจากกางเกงชั้นใน แต่ทุกอย่างเป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อเกิดเสียงบางอย่างแว่วเข้ามาในหู หล่อนโอบรัดรอบกายแข็งแกร่งเอาไว้แน่นเมื่อเห็นพ่อคนตัวโตทำท่าจะผละออกห่าง แต่สุดท้ายหล่อนก็ไม่อาจจะหยุดยั้งเซร์คิโอได้ เพราะในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นจากเต้างาม นิ้วแกร่งหยุดเคลื่อนไหว และร่างใหญ่โตของเขาก็พลิกลงจากร่างเกือบเปลือยของหล่อนทันที
“มีอะไร?”
เสียงของคนตัวโตที่ตอนนี้ก้าวลงไปยืนที่พื้นห้องหันหลังให้หล่อนร้องถามออกไป แก้วกัลยานอนนิ่งสมองมึนงง และคิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว
“คุณแก้วกัลยาหายไปครับ”
คำตอบของคนที่อยู่ในอีกฝั่งของประตูทำให้เซร์คิโอหมุนตัวมาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยามปนประณาม หญิงสาวแก้มแดงก่ำ รีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดเรือนกายเอาไว้เมื่อเห็นว่านัยน์ตาสีน้ำเงินจัดของคนตัวโตกำลังจับจ้องมองที่อวัยวะใดของกายสาว เขาคงจะรังเกียจหล่อนมากสินะ
“เธออยู่ในห้องกับฉัน...”
“อะไรนะครับ?”
คีย์เสียงของคนอีกฝั่งประตูหนึ่งสูงลิบด้วยความตกใจแกมประหลาดใจ และนั่นก็ยิ่งทำให้แก้วกัลยาน้ำตาซึม ทั้งอับอาย ทั้งอดสู รู้สึกว่าตัวเองต่ำยิ่งกว่าอีตัวตามซ่องเสียอีก ผู้ชายเขาไม่ต้องการแต่ก็ยังตื๊อเขาอยู่ได้
“อีกสิบนาทีให้ซินเทียร์มารับเธอไปพักที่เรือนรับรองแขก”
“แต่ว่า...”
“ธุระของนายมีแค่ทำตามคำสั่งของฉันทำนั้นร็อบ ไปเสีย ก่อนที่ฉันจะโมโห”
“ครับนายน้อย”
เสียงฝีเท้าของคนสนิทห่างไปไกลแล้ว เซร์คิโอจึงหันมาจ้องผู้หญิงผมเผ้ายุ่งเหยิงบนเตียงนอนสุดหวงของตัวเองด้วยสายตาเลือดเย็น เส้นสายของความไม่พอใจฉาบชัดอยู่บนใบหน้าหล่อคมเข้มของเขามากมาย
“รีบแต่งตัวเสีย อีกสิบนาทีจะมีแม่บ้านมาพาเธอไปที่พัก”
คนตัวโตพูดเสียงกระด้างขณะก้มลงหยิบบราเซียร์สีขาวที่หล่อนเป็นคนถอดออกเองกับมือ และเสื้อตัวสวยที่กองระเกะระกะอยู่กับพื้นโยนให้หล่อนบนเตียง
“ใส่เสีย”
เขาสั่งแต่หล่อนมือสั่นเกินกว่าจะจัดการกับเนื้อตัวของตัวเองได้ ทำได้แค่นั่งก้มหน้าตัวสั่นระริกอยู่เงียบๆ บนเตียงกว้าง ร้อนถึงเซร์คิโอที่ต้องเดินกลับเข้ามาที่เตียงอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากจะเฉียดเข้ามาใกล้อีกเลย หลังจากถูกเสน่ห์นางของแก้วกัลยาทำเอาเกือบหลุดหลงเมื่อสักครู่นี้ คิดแล้วก็อยากจะขอบคุณโรเบิร์ตงามๆ ที่มาช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้ทัน
“ไม่ได้เป็นง่อยไม่ใช่หรือไง ใส่เสียสิ หรือว่าต้องให้ฉันช่วยใส่ให้...”
สาวน้อยช้อนตาแดงๆ ขึ้นมองคนใจร้าย สะอื้นลึกอยู่ภายในอกเมื่อเห็นว่าเขายังคงความภูมิฐานอยู่ในชุดเดิม ซึ่งแตกต่างกับหล่อนที่แทบจะเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาอยู่แล้วอย่างสิ้นเชิง
“กะ แก้วใส่... เองได้ค่ะ”
เซร์คิโอตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่มองปทุมถันอวบสล้างของเจ้าหล่อนอีกแล้ว แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ เพราะพอผ้าห่มหล่นไปกองที่เอวคอด เจ้าเต้างามอวบใหญ่ก็ดีดเด้งออกมาโชว์สายตาเขาอีกจนได้ แม้แก้วกัลยาจะรีบซุกซ่อนมันเอาไว้ใต้บราเซียลูกไม้อย่างรวดเร็วก็ตาม แต่กระนั้นมันก็ทำให้เลือดหนุ่มในกายที่ยังเดือดพล่านไม่ยอมหยุดทวีความหนักหน่วงขึ้น
ระยำ!
ชายหนุ่มสบถในลำคอเป็นภาษาพื้นเมืองของตัวเองอย่างสิ้นสุดความอดทน มือใหญ่กระชากบราเซียออกจากเต้างามอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ผลักร่างอรชรให้นอนหงายลงไปบนที่นอน และตามลงไปดูดอมปลายถันด้วยความหิวกระหาย แม้จะเกลียด จะโกรธตัวเองที่ยอมพ่ายแพ้ให้กับอารมณ์ที่ต่ำกว่าเอวง่ายดายเกินไป แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก คนตัวโตเข้าสู่สภาวะเข้าตาจนตั้งแต่เห็นปทุมถันอวบสล้างคู่งามของหล่อนนั่นแหละ
จนเวลาผ่านไปเนิ่นนานจนสาวน้อยร้องครวญครางและร่ำร้องให้เขาครอบครองอย่างลืมอาย เซร์คิโอถึงยอมยุติการรุกรานกายสาวด้วยปาก ลิ้นและมือของตัวเอง เขาผละออกห่างจากกายสาวอีกครั้งราวกับร่างงามๆ ของแก้วกัลยาคือถ่านไฟร้อนๆ ในเตาก็ไม่ปาน
“ลีลาดีแบบนี้... ไว้ฉันจะลงไปหาที่เรือนพักก็แล้วกัน...”
ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะก้าวยาวๆ หายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แก้วกัลยาจมอยู่กับอารมณ์สับสนมากมายที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจของตนเอง ทั้งรู้สึกอับอาย อดสู และโหยหา...
หล่อนรู้ว่าจะต้องเผชิญกับความใจร้ายของเซร์คิโอ แต่ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อดุจเทพบุตรคนนี้จะใจร้ายใจทมิฬมากกว่าที่คิดเอาไว้นัก เขาโหดเหี้ยม และตั้งใจจะทำให้หล่อนย่อยยับคามือ หากไม่มีความจำเป็นเกี่ยวกับหนี้สินล่ะก็ หล่อนคงไม่หน้าด้านอยู่ให้เขาย่ำยีแบบนี้ต่อไปอีกอย่างแน่นอน
แต่เพราะไม่มีทางเลือก... หล่อนต้องทำให้เซร์คิโอแต่งงานกับตัวเองภายในหนึ่งเดือนให้ได้ เพื่อที่พ่อกับแม่ของหล่อนจะได้หมดหนี้หมดสิน ถึงแม้รู้ดีว่าการทำแบบนี้จะทำให้ตนเองไร้ความสุขไปตลอดชีวิตก็ตาม
- Writer
