เล่นกับเพื่อน :: CHAPTER 2 อยากให้มองฉันในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง [100%]
1259 Words
“เขาแค่กลัวเสียหน้าที่ฉันปฏิเสธเขาล่ะมั้ง”
“ผู้หญิงไม่ชอบดันหน้าด้านอยู่ได้ ไอ้เวร” ซันเบ้ปากพลางดูดน้ำชาขณะที่เฮียเจ้าของร้านเอาข้าวหมูกรอบราดซอสหมูแดงฉ่ำๆ มาเสิร์ฟให้กับเราสองคน ซันดึงจานตรงหน้าฉันและดันจานของตัวเองให้ ซึ่งเป็นจานที่ไม่ใส่พริกเผาและเพิ่มไข่เป็ดสองฟอง มันเป็นสิ่งที่เขาจำได้ดีและแม่นมาตลอด แต่เฮียเจ้าของร้านมักสลับจานให้จนซันต้องเป็นฝ่ายดูก่อนลงมือกิน เขาเอาส้อมจิ้มไข่เป็ดที่ผ่าซีกจากจานฉันไป
“ซัน”
“อย่าขี้งกไปหน่อยเลย”
“ก็จะกินทำไมไม่สั่งเพิ่มอะ”
“แย่งเธอกินมันอร่อยดี” เอาไข่เข้าปากพลางเคี้ยวจนแก้มป่อง ฉันเอาเท้าเตะไปที่หน้าแข้งเขาอย่างหงุดหงิด แต่ซันกลับยิ้มหัวเราะชอบใจ จะบอกว่าเวลาเขายิ้มหรือหัวเราะดูน่ารักเป็นบ้า ก็อยากให้หัวเราะให้ยิ้มกับฉันแค่คนเดียว ทำได้ไหม?! ก็ไม่ได้ปะ ขณะที่ซันก้มหน้ากินข้าวฉันก็ลอบมองใบหน้าหล่อเหลาเห็นเขาเหมือนหมาน้อยที่น่ารักและน่าเอ็นดูไปหมด ยกเว้นก็แต่เรื่องเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ของเขาเนี่ยล่ะที่เป็นปัญหาสำหรับฉัน “กินแค่นั้นก็พอ กินเยอะลงนมหมด”
“ทำไม หวงนมฉัน?”
“แค่นี้ยังใหญ่ไม่พอหรือไง” ซันพูดทั้งที่ข้าวเต็มปาก พลางชี้นิ้วมายังหน้าอกใหญ่โตคัพอีของฉัน “ตัวเล็ก เอวก็เล็ก”
“หุ่นดีจะตายไป”
“หุ่นดี แต่ต้องดูแลสุขภาพด้วย เข้าใจ?”
“เข้าใจ!” แต่ไม่ทำตามหรอก กว่าจะปั้นหุ่นที่แสนจะเพอร์เฟกขนาดนี้ได้มันยากแค่ไหนเขาไม่รู้หรือไง ส่วนเรื่องนมก็นะแม่ให้มาเยอะของแท้นี่นาจะให้ทำยังไงกันล่ะ อีกอย่างหน้าอกใหญ่ฉันมั่นใจตัวเองสุดๆ เวลาสวมใส่ชุดสวย “วันนี้ไม่มีไปไหนเหรอ”
“ไม่ได้ไป เรียนก็เหนื่อยแล้วจะกลับไปนอนตีพุงที่ห้องละ” พอได้ยินแบบนี้ฉันก็ก้มหน้าเขี่ยข้าวและยิ้มไปด้วย “ดีใจหรือไงที่ฉันไม่ไปนอนกับสาวที่ไหน”
“ดีใจอะไร แค่ข้าวหมูกรอบอร่อยต่างหาก อย่าหลงตัวเองได้ปะ”
“ปกติเห็นชอบฟึดฟัดใส่เวลาฉันบอกว่าไปนอนกับผู้หญิง เลยสงสัย” หึงไง เข้าใจไหมว่าฉันหึงนายนะเจ้าโง่!
“นายทิ้งฉันไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นไง”
“ทิ้งตรงไหนวะ? ฉันก็ต้องมีชีวิตส่วนตัวบ้างดิ จะให้ตัวติดกับเธอตลอดเวลาก็ไม่ได้ปะแป้ง” อยากให้ตัวติดกัน ฉันถึงหงุดหงิดเวลานายไปกับคนอื่น แค่นี้ก็ไม่เข้าใจเหรอวะซัน ทำไมโง่เง่าขนาดนี้ก็ไม่รู้ “ช่างเถอะ รีบกินจะได้กลับไปพัก”
“พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า?”
“ไม่มี”
“ดีเลย ฉันมีเรียนแค่ช่วงเก้าโมงถึงสิบโมง ไปนั่งเล่นที่ห้องนายนะ”
“อือ” ซันตอบตกลงฉันก็รีบกินข้าวหมูกรอบของโปรดของเราสองคน เอาเข้าจริงนะฉันไม่ได้ไปที่ห้องของซันนานมากๆ ไม่รู้ว่าแอบพาสาวไปกกโดยที่ฉันไม่รู้หรือเปล่านี่สิ ถึงต้องไปสำรวจดังนั้นพอกินข้าวเรียบร้อยจนอิ่มพุงกาง ซันก็ลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินกับเฮียเจ้าของร้านที่มองเราสองคนพลางอมยิ้ม
“อั๊วเห็นลื้อสองคนมากินข้าวที่นี่ตั้งแต่อายุ 16-17 แล้ว จนโตเป็นหนุ่มเป็นสาว ลื้อสองคนคบกันแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ใช่นะเฮีย เพื่อนกันครับ” คำตอบของซันทำให้ฉันเบ้ปาก คิดว่าจะเออออตามเฮียเจ้าของร้านแต่ไม่เลย รีบดักคอเฮียทันทีจนเขายิ้มกริ่ม “เฮียอย่าถามอะไรแบบนี้ดิ ผมขนลุกนะ”
“โธ่ ก็ลื้อสองคนเหมือนแฟนกันมากกว่าเพื่อนน่ะสิ”
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมไม่มีทางคบกับเพื่อนตัวเองหรอก”
“ทำไมล่ะ อั๊วเห็นเป็นเพื่อนกันก็เลื่อนขั้นเป็นแฟนกันได้เลย” ซันได้ฟังก็หันมาสบตากับฉันพลางยักไหล่ ราวกำลังขอความคิดเห็น แต่ฉันก็เงียบเพื่อจะฟังคำตอบของเขาเนี่ยล่ะ “ก็ถ้าต่างคนต่างไม่มีใครก็คบกันไปเลย”
“ไม่ได้ครับ” เขายังคงปฏิเสธเสียงแข็ง เวลาที่ใครมาถามเรื่องระหว่างฉันกับเขาที่อยากให้เป็นมากกว่าเพื่อน “ก็ถ้าจะให้คบกัน คงไม่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่แรกหรอกครับ”
ใช่ คำตอบของซันก็เหมือนกับที่ฉันเคยได้ยินมันมาตลอดนั่นแหละ
“เป็นเพื่อนกันแล้ว ก็ต้องเป็นตลอดไปดิเฮีย จะให้เลื่อนขั้นอะไรกันเล่า ผมกับยัยนี่เหรอไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ”
“ลื้อก็พูดได้ แต่ไม่แน่หรอกนะบางทีลื้ออาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ”
“...”
“รู้ไหมหญิงชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก ยังไงก็น่าจะมีความรู้สึกที่มากกว่านั้นก็ได้นี่นา”
“นี่เฮียมีประสบการณ์ตรงปะครับ ทำไมดูเข้าใจเรื่องแบบนี้จัง” นั่นสิ ทำไมเฮียพูดเหมือนเข้าใจว่าหญิงชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ยังไงก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งรู้สึก พอท่านเสมองหน้าฉันก็ทำได้เพียงขมวดคิ้วและชี้นิ้วไปหาภรรยาของตัวเองที่กำลังยืนกวาดร้านอยู่เพราะใกล้จะปิดแล้ว
“มีสิ ก็เมียอั๊วคือเพื่อนสมัยเด็กของอั๊วยังไงล่ะ”
“ห๊ะ! จะ จริงเหรอเฮีย”
“ถึงได้บอกไง ลื้อพูดเหมือนอั๊วตอนนั้นเลย แต่พอจะเสียเขาไปอั๊วถึงได้รู้ว่าอั๊วรักเขามากกว่าเพื่อนที่ควรจะเป็น” ซันทำหน้าเหยเกพลางส่ายหน้าไปมาราวกับสำหรับเขาแล้ว มันไม่มีทางเกิดขึ้นเหมือนกับเฮียเจ้าของร้านข้าวหมูแดงเจ้าประจำ
“น่ารักดีนะคะ”
“ลื้อสองคนก็เหมือนอั๊วกับเมียสมัยก่อนเลย เฮ้อ เห็นแล้วก็ยิ่งคิดถึง”
“พอเลยเฮีย ผมจะอ้วกคือผมกับยัยนี่ไม่มีวันเหมือนคู่เฮียแน่นอนครับ ก็ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะเป็นเพื่อนกับยัยนี่ตลอดไป ก็คือถ้าจะคิดเกินเลยผมคงทำไปนานแล้ว ไม่รอถึงตอนนี้หรอก”
“หึ อั๊วจะคอยดู” ซันรีบเดินออกจากร้าน จังหวะนั้นฉันกำลังจะเดินตามเขาไปแต่เฮียก็เรียกรั้งฉันไว้ซะก่อน “ถ้ารู้สึกกับเขามากกว่าเพื่อน ลื้อเองก็ควรจะทำอะไรสักอย่างนะ”
“คะ?” ขมวดคิ้วพลางสบตากับเฮียเจ้าของร้านที่ฉีกยิ้มกว้างให้ฉันอย่างจริงใจ และไม่ได้พูดอะไรต่อ ราวกับให้ฉันเก็บคำพูดของท่านมาคิดตาม ฉันควรทำอะไรสักอย่างเหรอ แล้วฉันจะทำอะไรได้กันล่ะในเมื่อซันชัดเจนขนาดนั้นอะ
นอกเสียจาก... รวบหัวรวบหาง ยั่วเขาเพื่อดูปฏิกิริยา มันจะดูไม่เป็นฉันไปหรือเปล่านะ? แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ดิ ต่อให้ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง บางทีการทำอะไรสักอย่างก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วรอให้ซันหายโง่ พอดี ฉันคงกลายเป็นเพื่อนเขาไปตลอดชีวิตจนแก่ตายแน่เลยอะ
ทั้งที่อยากได้เขาเป็นผัว ไม่ได้อยากได้เพื่อนแล้วไง!
*-------------------------------------------------*
- Writer
