Tales of Antagonist

Chapter 2

Construction Workers

Lumipas ang ilang araw at enrollment na. My family didn't bring this up so I did the first move.

"I already enrolled online sa school ko in case you forgot that you still have a daughter," anunsiyo ko sa kanilang dalawa at inilapag ang mug sa lamesa.

Papa glanced at me through his newspaper. "Saang school anak?"

"Same school Pa, I took academic track and HUMSS strand," simple kong sabi at inubos ang gatas sa loob ng mug ko.

Nagtinginan silang dalawa ni Mommy at mukhang pareho ang iniisip. What? Are they proud of their daughter being independent? I want to hug them right now but came to a halt when they announced something that shattered my pride and dignity into pieces.

"Hindi ka mag-aaral sa private school, anak. Dyan lang sa public na malapit sa village natin para makuha ka ng Papa mo after work." That made my lips parted and I can't help but to shout at them. "Why? May ginawa ba akong mali? May nilabag ba akong rules niyo? Wala naman, di ba? Buong bakasyon! Nandito lang ako sa bahay! Sinunod ko lahat ng utos niyo at iyun ay ang hindi lumabas! Pero ngayon, sa public school niyo ako paaaralin? O Gods! Anong sasabihin ng mga friends ko? O my God! This ain't happening, right?" Pinaypayan ko ang sarili gamit ang kamay at hindi ko namalayang nakatayo na pala ako.

"Calm down, Irene," aniya ni Mommy pero hindi ko siya tinignan.

"This ain't happening. I can't imagine myself living in a filthy dirty classroom. How much more yung comfort room nila, that would be... ugh... I can't even imagine myself to enter. Oh no, my mistake, syempre hindi talaga ako gagamit ng CR doon!" I continued to rant about how disgusting and aweful and pathetic it is to study in a public school.

"You're looking down at them, Irene! That's enough!" said by Papa. I shook my head in disbelief and gave my mother a puppy eyes, "Mom, ayoko sa public school, hindi ako sanay. Tsaka, wala akong kilala doon, I don't want to adjust to another new environment. Please... doon na lang tayo sa dati kong school? Please... "

Napangiti si Mommy at hinawakan ang kamay ko. "I know you're a versatile person. Isa pa, di ba gusto mong maging reporter? Journalist? Then take this as your test. In order to be a good journalist, you need to widen your connections and interact with new people. Alam kong kaya mo yan."

Alam kong kahit ano pa ang mga alibis at pursigi na makumbinsi ang mga magulang ko na ayoko doon, na ayoko sa public school mag-aaral, wala akong makukuhang sagot na gusto ko. It's because once they've made up their mind, it's always a firm decision.

Naiiyak, kinuha ko pabalik ang kamay kay Mommy at tumakbo palabas ng bahay. Ironically, they let me go outside, ni isang maid ay walang pumigil sa'kin.

Tears flowing in my face, I exhaustedly sit on the cold pavement outside our house. Then, seconds after that, a rusty bicycle stops in front of me.

Pinahiran ko ang aking mukha upang hindi makita ng kung sino man na umiiyak ako. Ayoko sa lahat ang makita ang weak side ko. Ayokong kaawaan ng mga tao. Hindi ko kailangan ang awa nila.

"Hop in." A baritone and cold voice thundered in my ears. Without any hesitation, I do what he'd said. Bahala na kung lalabagin ko na naman ang rules ng mga magulang ko. All I want is to be free from that suffocating air inside our house... and the announcement that I will be living my senior high school life in public school.

Malamig na hangin ang humambalos sa buong katawan ko sakay sa bisikleta. I'm still crying but the pain is lesser than a while ago. That's when the thought strikes me.

I. Don't. Freaking. Know. This. Guy. Whom. I. Hop. On. His. Bicycle.

"Stop," matigas na ingles kong tugon sa kanya. Hindi siya nagsalita at mas lalo lamang binilisan ang pagbi-bisekleta. "I said, stop!" sigaw ko na sa kanya. Hinigpitan ko ang hawak sa kanyang tiyan dahil kung hindi ay tiyak na mahuhulog ako.

"Sinabihan din kita noon na mag-sorry mismo sa harapan ko pero hindi mo ginawa so... pardon me if I'm not going to command your wish, my lady." He let out a chuckle after saying that. Who the f**k is this boy? I don't know him! Kung makapagsalita siya ay parang magkakilala kami. As far as I've remembered, I didn't make any acquaintances in this village!

"Stop this damned bicycle or I'll cut your throat!" I demanded.

"Psh, cut your throat ka pa diyan, eh, ang higpit nga ng hawak mo sa tiyan ko. Mga mayayaman talaga," rinig na rinig ko ang bulong niya sa huling dalawang salita. It's like he's dissapointed of me!

"Sige lang, kapag talaga nakawala ako rito, I'm going to make you rot in jail!" sigaw ko.

"Well, doon naman talaga ang bagsak ko after years of studying."

Napabuga ako ng hangin dahil hindi ako makapaniwala sa kanyang sinabi. "Ikaw pa lang ang nakilala kong pangarap maging criminal!"

"Sinong criminal ang tinutukoy mo?"

"Utak monggo na criminal to be precised!"

"You thought I want to be a criminal, huh? Nope, what I meant was after years of studying, doon din ang bagsak ko dahil pangarap kong maging police."

After what I've heard from him, I cleared my throat. I hereby admit that was embarassing in my slightest part of my precious pride. He let out a deep chuckle after that.

Dumaan ang ilang mga minuto at wala nang nagsalita pa sa aming dalawa. Hindi na rin ako nagpumiglas pa na bumaba dahil wala siyang plano na ibaba ako. We roam around the village. The air is fresh just like what I've expected when I finally have the chance to step outside our house. Maraming mga puno sa gilid ng kalsada na mas nakapagpagaan ng damdamin ko. It's very relaxing here, may mga bahay din ng home owners kaming nadadaanan. Yung iba, may naglalakihang swimming pool sa gilid, yung iba naman ay mukhang may underground sa ilalim.

This subdivision village is really exquisite. Every house costs millions of money. Yun nga lang, dahil hindi pa gaano karami ang mga bahay ay pwede pang lumabas-pasok ang mga intruders sa isang pobreng sikyu na nakikita ko araw-araw sa bintana ng kwarto.

"Feel better, now?" tanong ng lalaki, muntik pa akong um-oo, mabuti na lang at napigilan ko ang sarili. "Ibalik mo na ako sa bahay namin," malamig kong sabi sa kanya.

"As you wish, my lady," natatawa niyang sabi. Iginiya niya ang manubela ng bisikleta upang bumalik sa dinadaanan namin pero huminto kami saglit nang may nakita. Isang grupo ng mga construction workers ang papalapit sa banda namin.

Motherfuck. Nanginginig na ako ngayon at hindi mapakali habang tinitignan ang mga construction workers na sumusulyap sa'kin.

My fist turns into a ball on this guy's t-shirt, wala akong pakialam kung magusot ko ang damit niya. Ang gusto ko lang ay makaalis na kami dito. Pero mukhang inaabangan talaga kami ng mga taong ito.

"Pare, kamusta? May chicks kang dala, ah? Makinis, maputi, at mukhang mayaman," the man said in malice while looking at me, intently. f**k you! He even glance at my legs. Kung bakit ba kasing mahilig ako sa mga maiikling shorts.

"Baron," may pagbabanta ang boses ng lalaki. Napaiwas ako ng tingin sa lalaking nagngangalang Baron dahil hindi ko na nakayanan ang mga titig niya.

"Huwag mong tignan, sa'kin lang yan," dagdag pa ng lalaking dumukot sa'kin. Well, not really the word dumukot kasi ako yung sumakay sa kanyang bisekleta.

"Ganon ba, pare? Pwede bang pa-share naman sa'min?" Mas lalong humugot ang hininga ko sa sinabi ng Baron. O my freaking God, don't tell me they'll rape me? Madami sila, malalaki ang katawan, syempre may edad na at mukhang may asawa, habang yung kasama kong 'to ay payatot na nga, tikling pa ang katawan! We are freaking doomed!

Nasaan na ba ang guard dito? Nagbabayad kami for security tapos wala man lang tutulong sa'min ngayon? Ugh! Motherfuck. Ipapasisante ko sila kapag nabuhay ako dito!

"Hold tight," bulong ng lalaki sa'kin at ginawa ko naman. Wag ka na ngang maarte, Irene! Nakasalalay sa kanya ang buhay mo ngayon!

"Teka, ano yun? Mukhang nasusunog ang barracks!" sigaw ng lalaki at itinuro ang maliit na apartment na tinatawag niyang barracks. Natataranta namang napalingon ang mga construction workers sa gawing iyon, senyales na kailangan ko na talagang higpitan ang hawak sa lalaking ito kung hindi ay bagsak ang mukha ko sa sementadong daan.

Mabilis kaming nakawala sa mga manyakis na iyon. Abot sa talahib ang pintig ng puso ko habang tinatanaw sa likod ang mga lalaki kanina sinisigawan kami. A smile formed in my lips when we're out from them.

"O God, akala ko mamamatay na ako doon," bulong ko at ibinaling ang tingin sa unahan.

"Sabihin mo, 'Salamat Charles'," sabi niya sa'kin and I know he's indirectly introducing his name.

"No, because in the first place, you let me go with the danger," I said in anger. I summoned him to take me back to my home.