บทที่ 18
เทพธิดาแห่งพงไพร 1
ทว่า...
“หรงหราน!” โจวไห่หลินตะโกนเรียกน้องสาวพร้อมวิ่งเข้าไปหา เมื่อหยุดยืนตรงหน้านาง คำแรกที่ทักกลับเป็นเรื่องต้องห้าม “อยู่ท่ามกลางป่าเขา ทำไมต้องแต่งตัวเสียจัดเต็ม น่าเสียดายชุดสวยๆ อีกอย่าง ที่นี่ไม่มีชายคนใดมองเจ้า...อั่ก!”
น้องรองยังพูดไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกหมัดหนักๆ ของน้องเล็กชกเข้ากลางท้อง
หรงหรานต่อยพี่ชายคนรองพร้อมกับรอยยิ้มอันงดงาม
“พี่รองชมข้าเกินไปแล้ว ข้าละรู้สึกเขินเสียจริง!” หรงหรานกัดฟันพูดประชด ตอนนั้นเอง มีเสียงฮึมๆ ดังขึ้นข้างหลัง หรงหรานหันไปมองแวบหนึ่งด้วยสีหน้าเหมือนนึกอะไรออก ก่อนจะหันกลับมาแนะนำหมียักษ์...ไม่สิ ชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังให้พวกเขารู้จัก “อ้อ พี่ใหญ่ พี่รอง เขาคนนี้คือสามีข้าเอง นามว่าเหล่ยเซิน...ที่ข้าแต่งตัวสวยๆ ไม่เกี่ยวว่าจะมีบุรุษมองหรือไม่ ข้าแต่งเพื่อให้สามีชมเท่านั้น”
“อ้อ อย่างนี้เอง” น้องรองบอกด้วยรอยย
