บทที่ 13
อวดสามี
เช้าวันต่อมา ทุกคนในจวนแม่ทัพต่างตะลึงเมื่อเห็นเหล่ยเซินออกจากเรือนมาพร้อมกับหรงหราน ตั้งแต่เจ้าของจวนตลอดไปจนบ่าวรับใช้
มิใช่ว่าทั้งสองคนทำผิดธรรมเนียมประเพณี แอบนอนร่วมห้องด้วยกัน ถึงอย่างไรตอนอยู่ที่หมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉาง หรงหรานกับเหล่ยเซินก็แต่งงานกันแล้ว เพียงแต่...เมื่อไม่มีหนวดดกดำ ทุกคนต่างตระหนักว่าผู้ชายที่ชื่อเหล่ยเซินผู้นี้ทั้งหล่อเหลาทั้งคมสันไม่เหมือนกับคนป่า
“เจ้าคือคนป่าจริงหรือ”
โจวจิ้งรุยที่กำลังตะลึงหลุดปากเอ่ยถาม
“หมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉางไม่ใช่หมู่บ้านของคนป่า พวกเราแค่อาศัยอยู่ร่วมกับธรรมชาติเท่านั้นเอง”
คำพูดแสนตรงไปตรงมาของเหล่ยเซินนั้นทำเอาโจวจิ้งรุยละอายใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบแก้คำใหม่
“เข้าใจแล้ว หมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉางอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ข้าพูดผิดเองแหละ”
“อีกอย่าง เจ้าเมืองเล่อฉางสนับสนุนให้ทุกคนมีความรู้จึงขยายสถานศึกษา ไม่เก็บเง
