บทที่ 8 ข้าคิดถึงเจ้า
ทั้งที่ได้กลับมาบ้าน ได้นอนในห้องที่คุ้นเคย เตียงกว้างหลังเดิม หมอนและผ้าห่มที่นุ่มสบายดังเดิม ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
แต่ทว่า หรงหรานกลับนอนพลิกไปพลิกมา ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ ราวกับขาดอะไรไปสักอย่าง
นางดีดตัวลุกจากเตียง หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม ก่อนจะย่ำเท้าตรงไปยังเรือนรับรอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
นางเคาะประตูห้องที่เหล่ยเซินพัก ทั้งยังกระซิบถามคนข้างใน
“นอนหรือยัง ให้ข้าเข้าไปได้หรือไม่”
เพียงครู่ ประตูเรือนก็ถูกเปิดจากข้างใน ทว่าชายหนุ่มเคราดกกลับเอาแต่ยืนจ้องหน้านาง
“หน้าข้ามีอะไรหรือ”
ดวงตาสีดำสนิทของเหล่ยเซินมองนางอย่างลุ่มลึกก่อนตอบว่า “ข้าคิดถึงเจ้า”
หัวใจของหรงหรานเต้นตึกตักเมื่อได้ยินดังนั้น
เพิ่งห่างกันไม่กี่ชั่วยาม ก็บอกคิดถึงแล้วหรือ แต่จะว่าไป ตอนนอนอยู่ในเรือนเพียงลำพัง นางเองก็คิดถึงอ้อมกอดกว้างแสนอบอุ่นของเขาเหมือนกัน คิดถึงจนเอาแต่นอนกระ
