บทที่ 5
น้ำตกหรรษา
เช้าวันถัดมา หรงหรานลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับอาการอ่อนเปลี้ยและเมื่อยขบไปทั้งร่างจนลุกจากเตียงไม่ไหว เหล่ยเซินจึงต้มโจ๊กมาให้นางถึงเตียงนอน
“ข้าไม่กิน”
เพิ่งตระหนักได้ว่าเมื่อคืนตนถูกเขาบังคับให้แต่งงาน หนำซ้ำยังร่วมหอกันไปแล้ว หรงหรานทั้งเขินอายทั้งโกรธจึงสะบัดหน้าหนี ไม่ยอมกินโจ๊กที่เขาอุตส่าห์ต้มมาให้
แต่ก็นั่นแหละ เหล่ยเซินไม่ใช่คนพูดมากหรือคอยพูดซ้ำหลายรอบ เขาตักโจ๊กขึ้นมาเป่า ก่อนจะนำมาจ่อติดปากของนาง
เห็นแค่นั้นนางก็รู้ว่าต้องถูกบังคับให้กินโจ๊กเหมือนตอนนอนเป็นผักบนเตียงเป็นแน่แท้ นางจึงรีบบอกออกไป แต่เพราะยังอายกับเรื่องเมื่อคืนน้ำเสียงของนางจึงค่อนข้างแข็งกระด้าง
“วางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวข้าจะกินเอง”
“เจ้ากำลังโกรธข้า ทำไม?”
หรงหรานถลึงตาใส่เหล่ยเซิน นี่นางต้องพูดออกไปหมดหรือไม่ว่าเมื่อคืนเขาทำอุกอาจกับนางแค่ไหน
ตั้งแต่ช่วยนางกลับมา ก็ถือว่าเขามีพระคุณกับนางอย
