หลงเด็กเหรอ
849 Words
"มาหาคุณสิงโตค่ะ" ฉันหยุดอยู่หน้าประตูหน้าบ้านที่มีขนาดใหญ่ยิ่งกว่าอพาร์ทเม้นท์ฉันเท่าตัว
"เชิญครับ นายสั่งเอาไว้แล้วครับ" ชายชุดดำโค้งศีณษะให้ฉันเล็กน้อยแล้วผายมือให้ฉันเดินเข้าไป
โอ้โห นี่ถ้าไม่รู้จักเขาฉันคงคิดว่าที่นี่คือคฤหาสน์ที่เศรษฐีแก่เอาไว้ใช้ซุกเมียน้อยเอาไว้แน่ๆ
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้คนตัวโตที่นั่งอยู่พร้อมกับยกกาปฟขึ้นดื่ม
นี่มัน...
นี่มันฉากในซีรี่ย์ชัดๆ
"ฉันรออยู่เลย" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเดินมาหาฉันพร้อมกับระบายยิ้มออกมาบางๆ
"พายมาช้าไปเหรอคะ"
"เปล่าหรอก ฉันแค่ตั้งตารอเป็นพิเศษ" เขาตอบหน้านิ่งก่อนจะโอบไหล่ฉันให้เดินตามเขาไป
"เอ่อ..พายต้องทำอะไรบ้างคะ"
"ตอนนี้ยัง" คิ้งบางขดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ก็เขาโทรมาเพราะว่าฉันตกลงรับงานพิเศษที่เขาเสนอให้เป็นพยาบาลส่วนตัวแบบจำเป็น
แต่กลับว่าโทรเรียกฉันให้มานั่งหายใจเล่นๆอยู่ที่นี่แทน
"แล้วคุณจะโทรเรียกพายมาทำกันคะถ้ายังไม่มีเรื่องให้พายทำ"
"เธอหิวหรือยัง" แต่แทนที่เขาจะตอบคำถามกลับถามฉันกลับได้หน้านิ่งมาก
"พายกินมาเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"งั้นเหรอ" ดูเหมือนบรรยากาศมันจะทำให้ฉันกับเขาเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้
"ถ้าไม่รบกวนจนเกินไประหว่างนี้พายขอทำรายงานที่ค้างอยู่ได้ไหมคะ" เพราะม.ปลายปีสุดท้ายแล้วฉันเลยต้องรีบเก็บคะแนนไม่อยากจะพลาดเลยสักคะแนนเดียว
"อืม ไปห้องทำงานฉันสิ" ไม่รอคำตอบจากฉันคนตัวโตก็หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเดินนำไปในทันที
ฉันเดินตามเขามาพร้อมสายตาที่สอดส่องไปทั่วทั้งบ้าน หรูหราอลังการมากนี่มันวิมารบนดินชัดๆเลย
"ต้องการอะไรก็บอกฉันได้ ฉันจะนั่งทำงานอยู่ตรงนั้น"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มบอกแล้วนั่งลงที่โต๊ะอีกตัวไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่ ก่อนจะลงมือทำรายงานของตัวเองให้เสร็จ
[ สิงโต ]
ผมอุ้มร่างบางที่นอนหลับคาหนังสือที่เธอทำรายงานอยู่เดินมายังห้องนอนของตัวเอง
ใบหน้าสวยที่ไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอางกำลังหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยล้า คงเพราะเธอเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเลยทำเพลียจนหลับได้ขนาดนี้
ผมวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือไม่อยากจะทำให้เธอตื่นนัก เธอควรจะพักผ่อนให้เต็มที่
"ชาริท"
"ครับนาย" ผมเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากห้องนัก
"ไปซื้อร้านคาเฟ่ที่พระพายทำงานอยู่ ไม่ว่าจะเรียกราคาเท่าไหร่ก็จ่ายไปขอวันนี้"
"วันนี้เหรอครับ ผมเกรงว่า.."
"กูต้องการวันนี้ตอนนี้ยิ่งดี"
"เข้าใจแล้วครับ" ชาริศโค้งศีรษะให้ผมแล้วเดินออกไป
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องตามเดิมพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงโซฟาตัวหนาข้างเตียง ในเมื่อเธอไม่ยอมที่จะมาอยู่กับผมก็คงมีเพียงแค่วิธีนี้ที่จะช่วยเธอได้
"นายครับ นายน้อยไทเกอร์มาครับ"
"เฮ้อ..รู้แล้ว" ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อไอ้น้องชายของผมมาหา
"มึงมีอะไร" ผมเอ่ยถามทันทีเมื่อเดินลงมาหามันยังห้องรับแขก ที่มันไม่สมควรเป็นแขกเลยสักนิด
"อะไรวะสีหน้าที่ไม่ต้อนรับกูแบบนั้น" ไอ้ไทเกอร์ยกยิ้มขึ้นอย่างกวนๆแล้วนั่งกระดิกเท้าอย่างสบายใจ
ไอ้เวรนี่..
"รู้แล้วทำไมไม่ไสหัวกลับไป"
"กูคิดถึงพี่ชายกูไงครับ"
"กูไม่เชื่อ" ผมตอบเสียงเรียบแล้วนั่งลงตรงข้ามกับมัน
ไอ้ไทเกอร์หน้าตามันเหมือนกับผมไม่มีผิดเพี้ยนเพราะเราสองคนเป็นแฝดกัน แต่คงทีที่นิสัยนี่แหละที่มันดูจะปัญญาอ่อนมากกว่าผมไปเยอะ
"มึงมีอะไรก็รีบพูดมากูไม่ว่าง" ผมจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่องไม่มีทางที่ไอ้เวรนี่จะมาถามสารทุกข์สุกดิบกับผมหรอก
"ผู้หญิงที่มาหามึงเป็นใคร" น้ำเสียงที่เคยมีแต่ความกวนกลับเรียบนิ่งและจริงจังขึ้นมาทันที
"ไม่เกี่ยวกับมึง"
"ไม่เกี่ยวได้ไง มึงไว้ใจใครได้เหรอไอ้สิง" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของมันบ่งบอกให้รู้ว่าเรื่องที่ผมอนุญาติให้พระแพงเข้ามาที่นี่ได้คงรู้กันไปทั่ว
"คนนี้กูไว้ใจ"
"มึงเอาอะไรมามั่นใจวะ"
"เพราะกูรู้ไงว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น กูเชื่อว่ากูดูคนไม่ผิด"
"นี่มึงหลงเด็กเหรอไอ้สิง" ไอ้ไทเกอร์ชี้หน้าผมอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
"หลงเด็กเหรอ? มันเสียหน้ามาเฟียดิวะ"
- Writer
