"ดอกทิวลิปค่ะ" ฉันพ่นลมหายใจออกอย่างเอือมๆก่อนจะตอบเขาออกไปด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"ดูยังไงก็ดอกลั่นทมชัดๆ"
"เอาที่สบายใจเลยค่ะ" ฉันไม่อยากเถียงกับเขาเพราะเรื่องเสื้อแขนยาวที่มีลายปักรูปดอกทิวลิปหรอกนะ
"เออ เสร็จแล้วก็ไปชักช้า" คนตัวโตเอ่ยเสียงเรียบแล้วหมุนตัวออกไปจากห้อง ฉันเลยเดินตามเขาไปติดๆโดยที่ไม่ลืมที่จะล๊อคประตูเอาไว้
ภายในรถลัมโบกินีคันหรูของเขาไม่ต่างจากป่าช้าไร้ญาติที่เงียบสงัด แม้แต่จะหายใจฉันยังไม่กล้าที่จะหายใจออกมาดังๆเลย
"นี่ลั่นทมลงไปซื้อกาแฟให้ฉันหน่อยดิ" หลังจากที่เงียบอยู่นาน อยู่ๆคนตัวโตที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่ก็หันมาบอกฉันก่อนจะค่อยๆจอดรถ พร้อมกับยื่นแบงค์พันให้
"แค่กาแฟใช่ไหมคะ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ เดี๋ยวเขาจะได้ไม่มาต่อว่าฉันทีหลังอีก
"เออ เธออยากจะซื้อน้ำซื้อขนมกินเล่นก็ตามใจ ฉันค่อยไปคิดบัญชีกับไอ้สิงทีหลัง" ไอ้เราก็คิดว่าเขาจะมีน้ำใจ ที่ไหนได้..
ฉันไม่ตอบอ
