8. เคยแต่นอกโลก
1044 Words
วันรุ่งขึ้น_
"ช่วงนี้ตื่นเช้าบ่อยขึ้นนะลูก จะออกไปวิ่งเหรอ?" ผู้เป็นแม่เข้าซักถาม ช่วงที่ลูกสาวตรงไปเลือกรองเท้าสำหรับนักวิ่ง และสวมใส่ชุดกีฬาคาดเดาได้ไม่ยาก
"ค่ะ วันมะรืนบินไปฝรั่งเศส เอาคอลเลคชั่นใหม่ไปโชว์ที่นู้นนะคะ" ร่างอรชรเอี้ยวซ้ายขวา เธอนึกอยากแกล้งบอดี้การ์ดส่วนตัว เลยนัดให้เขาตื่นมารอก่อนเวลาเกือบสองชั่วโมง
"สายการบินของไลเกอร์หรือเปล่าลูก ได้จองไว้หรือยัง"
"ดาริณนัดไว้หมดแล้ว แต่ม๊าบอกนายพาเรนด้วยนะว่าไม่ต้องเข้าไปกวนพนักงานที่ร้าน"
"ม๊าจะจัดการให้แล้วกันนะ ยังไงเราก็ดูแลตัวเองบ้างนะ"
"ไม่ต้องห่วงดาริณ ม๊ารอดูแลป๊าก็พอ"
"ยังไงเดี๋ยวม๊าไปเตรียมอาหารเช้ารอเรากับป๊าดีกว่า" มารีนเดินเข้าไปทางโซนครัว เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดลูกสาวมาคอยดูแลพร้อมกันสองคน
"ช่วยหยิบคู่นั้นให้หน่อย"
หมับ! หมับ!
"......" เป็นนาทีจังหวะกระทันหัน ที่ต่างคนต่างฝ่ายจับรองเท้าคู่เดียวกันตามคำสั่ง
"มึงปล่อย!" เสียงของแบล็คพูด แต่อีกฝ่ายตีหน้านิ่งไม่ยอมปล่อย
"บอกใคร?" น้ำเสียงเข้มสวนกลับทันที มีเพียงสายตาคมดุจเหยี่ยวมอง
"มึงนั่นแหละปล่อย!"
"มึงไม่ใช่คนที่จะมาสั่งกูได้" ท่อนแขนแกร่งปูดปรานมีแต่เส้นเลือด ขนาดยังไม่ขยับใดใด อีกฝ่ายยังไม่สามารถดึงไปได้เลย
"ฉันจะรีบไปวิ่งไวไว ขืนนายกัดกันแบบนี้ ถ้าสายมาแดดก็ร้อนสิ" ร่างอรชรเลยเดินมาคว้าไปเอง แล้วนั่งลงเก้าอี้แต่ทว่าดวงตากลมจ้องมาที่กาเรลสื่อความหมาย
"...ทำไมอีก!" เขาแสดงออกว่าหงุดหงิด จากคำสั่งเจ้านายชอบเอาแต่ใจ
"ใส่ให้หน่อยปวดหลัง..ก้มไม่ไหว"
"เดี๋ยวผมใส่ให้ดีกว่าครับ รู้ใจคุณหนูมากกว่ามันอยู่แล้ว" ยังไม่ทันที่กาเรลจะได้ตอบอะไร แบล็ครีบไปคว้ารองเท้าคู่นั้นแล้วนั่งลงย่อขา เตรียมจับข้อเท้าเล็กที่มีถุงเท้าสวมใส่
"อย่าดีกว่า ยิ่งเห็นนายทำงานมานาน ยิ่งเกรงใจ" มือเล็กบอบบางคว้ารองเท้าคืน เธอไม่ได้ปวดหลังอย่างที่บอกเลย แค่นึกหมั่นไส้เลยอยากใช้ดู
"ไม่เป็นครับคุณ....."
"เอามา...สั่งเก่ง" ร่างสูงเดินมายืนด้านข้าง ไม่ทันที่หญิงสาวจะยื่นให้ เขาก็คว้ามาได้ก่อน ขาแกร่งข้างนึงย่อลง แล้วจับข้อเล็กใส่ลงรองเท้าวิ่ง ซึ่งไร้ท่าทีถนุถนอม แค่ทำตามคำสั่งพอดีเท่านั้น
"มึงพูดดีๆกับคุณหนูหน่อยสิว่ะ" แบล็คพูด เผยความโกรธเมื่อโดนอีกฝ่ายหักหน้า เหมือนตัวเองไร้ความสำคัญเช่นเมื่อก่อน
"ดีๆ" ร่างสูงเอ่ยจบ เลือกจะวิ่งลงบันไดนำไปก่อน ราวกับไม่ได้สนใจใครจะตามไปหรือเปล่า
"ไล่มันออกเถอะครับคุณหนู" เขากำหมัดแน่นข้างลำตัว
"แบบนี้แหละน่าใช้งานให้หนักๆ" ร่างอรชรเหยียดยิ้มหมั่นไส้ ก่อนวิ่งลงบันไดคล่องแคล่ว ให้สมกับเตรียมรับมือเป็นนางแบบรันเวย์ดัง
"มึงอยากอายุสั้นเองช่วยไม่ได้" แบล็คก่นเสียงตามท้าย แล้วรีบกลับเข้าไปในห้องส่วนตัว ก่อนออกมาพร้อมไปวิ่งอีกคน
@ สวนสาธารณะ
"ผมแค่อยากเล่นว่าวเองครับ" เสียงเด็กชายคนนึงงอแงงอยู่ละแวกนั้น ตอนร่างสูงเริ่มวิ่งเข้าไปใกล้เป็นทางผ่านพอดี
"ลูกทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จหมดแล้วหรือไง ทำไมไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้นะ" ทว่าเสียงบิดาดังขึ้นเช่นกัน
"....." ราวกับมีภาพบางอย่างแล่นฉายในหัวสมอง ครั้งนึงเขาเคยวิ่งออกกำลังกาย มีผู้คนรอบข้างยืนตามจุดต่างๆ
"ทำไมผมต้องไปทำอีกล่ะครับ มันน่าเบื่อจะตายแล้ว ขอเล่นอีกแป๊บเดียวเอง"
"ไม่ได้! เสร็จหมดแล้วค่อยมาเล่น หัดเรียงลำดับความสำคัญหน่อย"
"ลำดับความสำคัญเหรอ?" ยิ่งกว่าภาพเหตุการณ์พวกนั้นแล่นฉาย เขาดันรู้สึกว่าเหตุการณ์พวกนี้เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง เพียงแต่ที่ไหน เมื่อไหร่ไม่รู้
"นายกาเรล!"
"หลอกหลอนจริงๆ" ภาพถูกตัดไปกระทันหัน ยามเสียงแหลมๆตะโกนเรียกชื่อเขา
"นายเตรียมตัวดีหรือยัง เคยออกนอกประเทศหรือเปล่านายกาเรล"
"เคย" เขายังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ภาพในหัวเมื่อกี้สร้างความรู้สึกค้างคา อยากรู้ว่ามันคืออะไร
"เคย...นายเคยไปที่ไหนมาเหรอ" ดาริณเร่งความเร็ว วิ่งมาตีคู่กับกาเรล หันหน้ามองคู่สนทนายิ่งกว่าสนใจ
"เคย...แต่ไปนอกโลก อยากไปด้วยไหมล่ะ" โครงหน้าหล่อหันบอก หากดูตอนหญิงสาวไร้เครื่องสำอางค์ เหมือนดั่งเด็กวัยละอ่อนเข้ามหาลัยใหม่ๆ ช่างผิดกิริยาหยาบกระอ้าง
"เชิญนายไปตายคนเถอะย่ะ!!"
"เห็นถามดีนัก เผื่ออยากลองไปไง ไม่สนใจเหรอ"
"สนใจแต่จัดงานให้นายมากกว่า...ชิ" สองเท้าเล็กรีบวิ่งไปตรงทางแยก รู้สึกลำคานอีกฝ่ายตอนให้คำตอบกวนบาทา
"แดดเริ่มร้อนแล้วนะครับคุณหนู พักเข้าร่มหน่อยไหมครับ" เสียงของแบล็ควิ่งตามท้ายมา ไม่ยักเห็นว่าบอดี้การ์ดอีกคนจะวิ่งเส้นทางเดียวกัน
"ไม่ดีกว่า ช่วงนี้แหละช่วยเผาผลาญดี"
"ให้ผมวิ่งตามประกบแล้วกันนะครับ นายนั่นรับใช้ได้บกพร่องเสียจริง" คนบอกรีบชะลอความเร็วให้เสมอกับเจ้านาย
"ว่าแต่เรื่องไปฝรั่งเศส นายยังติดทำงานค้างให้ป๊าอยู่ไหม"
"ไม่แล้วครับ ติดตามคุณหนูไปได้ครับ"
"ก็ดี ไปทั้งคู่นั่นแหละ ฉันไม่ไว้ใจพวกหน่วยอื่น" เธอรู้ว่าอีกฝ่ายจะถามต่อถึงกาเรล เลยตอบกลับให้กระจ่างไปทีเดียว
การไปเยือนในต่างประเทศ หากจะท่องเที่ยวยามค่ำคืนก็โดนบ่นไม่มาก เพียงแต่ไม่ควรไปพร้อมพวกบอดี้การ์ดหน้าใหม่ ซึ่งไม่รู้ว่าในเวลาคับขันจะไว้ใจใครได้
"ได้ครับคุณหนู"
----------------------------
พอ.อะนะ มีไหมเรื่องนี้ไม่รู้555
- Writer
