7. ยังไม่จำ
1140 Words
ช่วงค่ำ
ท่ามกลางบรรยากาศมุมรับประทานอาหารของบอดี้การ์ด ตอนเจ้านายต่างเข้าหลับนอนในบ้านหลังใหญ่ เลยเหลือเวลาให้พวกเขาได้พักผ่อนตามอัธยาศัย
"เคยผ่านหน่วยไหนมาบ้าง" วินผู้มีอายุสูงสุดยิงคำถามไปที่กาเรล ช่วงที่อีกฝ่ายกำลังอ่านข่าวผ่านในโทรศัพท์มือถือ แล้วคนอื่นต่างยืนสูบบุหรี่ บ้างก็ดื่มแอลกอฮอล์ประปราย เฉพาะคนที่ไม่ได้รับเวรต่อ
"....ไม่เคย" ความทรงจำเขาขาดหายไปช่วงนึง ต่อให้จะออกโรงพยาบาลในวันนั้น ก็ยังรื้อฟื้นช่วงในอดีตไม่หมด สายตาคมมองเพียงแต่หัวข้อข่าวต่างประเทศ ชื่อครอบครัวนึงรู้สึกคุ้นตา พาให้อ่านจับใจความละเอียด
"แต่ดูแล้วฝีมือนายไม่ธรรมดานะ ถ้าคิดจะเข้ามาเพื่อหวังผล ขอเตือนไว้ก่อนเลยว่าคิดผิด" ศัตรูของเจ้านายและพวกเขามีรอบด้าน นั่นแปลว่าพวกเขาเจอมาแล้วทุกสิ่งอย่าง
"อืม..." มือหนาชะงักค้างทันที เมื่อภาพหน้าจอปรากฏบุคคลคุ้นเคย แล้วมีโครงใบหน้าใกล้เคียงกับเขา
"เพราะกูคนนึงที่พร้อมจะฆ่ามึงตลอดเวลา" แบล็คมาทันได้ยินบทสนทนาก่อนหน้านี้ รีบมุ่งมาทิ้งกายข้างรุ่นพี่ แต่แววตาของเขาจ้องมองเพียงชายร่างสูง
"ยัง ไม่ จำ" กาเรลพูดประโยคสั้นๆ เขาละมือจากโทรศัพท์หย่อนลงกระเป๋าเสื้อเชิ้ตขาว แน่นอนว่าการันตีแบรนด์เสื้อผ้าดาริณดีไซน์
"ปากมึงนี่มันวอนหาบาทาจังนะเว้ย!" คนบอกยกมือตบบนโต๊ะหินอ่อน ระบายความโมโห
"ขอตัวก่อน" กาเรลเลือกจะลุกยืนขึ้น ก้มหัวเคารพผู้ใหญ่ในวงสนทนา ไม่ลืมมองทางด้านแบล็คผ่านหางตา
"ไปเถอะ" วินตอบรับ ส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับสองรุ่นน้อง เหมือนว่าไม่ถูกโฉลกกันตั้งแต่แรกเห็น
"....." ขณะร่างสูงเดินกลับห้องพัก ในมือข้างนึงถือมวนบุหรี่สลับยกขึ้นสูบ จนแก้มสากตอบลึกแล้วปล่อยควันสีเทาพวยพุ่ง หลังสารนิโคตินทำสมองผ่อนคลาย
โครงหน้าหล่อเงยขึ้นมองหน้าต่างบ้านหลังใหญ่ พบเจ้านายหญิงสาวกำลังมองเขาลงมาพอดี แต่ทว่าร่างอรชรใส่เพียงชุดนอนสายเดี่ยวตัวบางสีดำ แนบเนื้อผิวขาวละเอียดชวนปลุกอารมณ์ดิบ
"จ้องทำไม!" เรียวปากสีชมพูหวานเบะใส่ เชิดรูปหน้าสวยขึ้นราวเหนือกว่า
"อวดดี!" น้ำเสียงเข้มสบถบอก อายุเธออ่อนกว่าเขาหลายปีด้วยซ้ำ แม่คุณช่างแสดงกิริยาหยามเหยียดใส่
"มองทางนู้น!!!" ดาริณพุ่งมาเกาะขอบระเบียง ยกมือชี้นิ้วไปด้านหลังบ้าน คล้ายกับจะบอกอะไรมากกว่านี้
"อะไร?" เขารีบหันตามมือเล็กชี้
"ให้อาหารหมาแทนหน่อย!" น้ำเสียงสดใสตะโกนบอก โทนแหลมแสบแก้วหูชนิดจากชั้นสามลงมายังได้ยินชัด
"....ไร้สาระ!!!"
หลายวันถัดมา_
ก๊อก ก๊อก!
"ยุ่งอยู่เหรอเจ้ ยัยพิพิมฝากขนมมาให้ พึ่งทำเสร็จพร้อมกับแม่เชียวนะ" พิพัฒน์พุ่งตรงมาหารุ่นพี่สาวทันที ตอนอีกฝ่ายกำลังนั่งบนโต๊ะจักรเย็บผ้า รอบข้างยุ่งเหยิงสารพัดสิ่ง
"เห็นอยู่ว่ายุ่ง ฝากไว้กับนายกาเรลก่อน" ดาริณไม่ได้หันมอง เพราะตอนนี้สายตาเธอต้องจับจ้องเส้นด้าย หากผิดพลาดนิดเดียวต้องแก้ใช้เวลานานกว่าเดิม
"แฟนเจ้เหรอ?" พิพัฒน์หันมายื่นให้ แต่นั่นทำให้เขาต้องจ้องมองตาค้าง ในรัศมีออร่าของความหล่อ
"แฟนบ้าอะไรนั่นบอดี้การ์ดฉันย่ะ ตานายมันดูอะไรได้ไม่ดีจริงๆเลย ไม่รู้หมอน้ำชาหลงผิดไปได้ไง" น้ำเสียงแหลมตอบกลับไม่ได้หยุด ทำสองคนฟังรีบถอนหายใจอย่างระอาเหนื่อย
"......" กาเรลพยักรับรู้ตอนมาเฟียหนุ่มตรงหน้ายื่นถุงของหวานให้
"หน้าตาแมร่งดีขนาดนี้ ใครมองก็นึกว่าเป็นผัวเจ้หรอก"
"ผัวบ้าอะไรไอพิพัฒน์ พูดจาให้ดีๆนะ" ขณะพูดบ่น มือเล็กใช้จังหวะเสี้ยวนาทีหยิบกล่องกระดาษปามาที่รุ่นน้อง แต่กาเรลดันคว้าไว้ได้ทัน
"....ไม่ธรรมดา" พิพัฒน์ยังอึ้งในฝีมือ ขนาดเขายังไม่มีไหวพริบเร็วปานกระพริบตา
"หัดมีความอดทนหน่อย" น้ำเสียงเข้มเอ่ยเตือนราบเรียบ ตอนถือกล่องกระดาษไซส์เล็กไปวางบนจักรเย็บผ้าคืน ไม่สนสายตาขุ่นเคืองของเจ้านาย
"ฝากขอบคุณพิพิมแทนฉันด้วย แต่กลับไปได้ล่ะ ฉันงานยุ่ง"
"ยุ่งที่แบบไปดูแต่โฮสต์อะนะ" ชายหนุ่มทะเล้นยังเดินมาวอแวสำรวจตรงร่างอรชร พอเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องตาถลนกลับ เขาเลยยอมถอยห่าง
"ถ้าหลุดบอกป๊าฉันอีกล่ะก็ ฉันจะให้หมอน้ำชาหนีไปพร้อมกับพี่แกเลย"
"อย่าเอาเมียผมมาล้อเล่นสิ ไปล่ะก็ได้..บาย" คนบอกยกมืออำลา แม้ยังค้างคาใจกับบอดี้การ์ดหน้านิ่ง ที่ไม่ได้มีกฏระเบียบเหมือนพวกคนที่ถูกอบรมมา
"....ชอบผู้ชายโป๊ก็ไม่บอก" กาเรลปล่อยน้ำเสียงแดกดันคนฟัน แล้ววางถุงขนมบนโต๊ะทำงานกระจกทึบ
"ฉันเป็นผู้หญิงเรียบร้อยย่ะ อย่าไปเชื่อคนอื่นไม่ดีหรอก" หญิงสาวรีบหันมาแก้ต่าง ฉีกยิ้มหวานดั่งแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษ
"จริง?....เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อย" เขาก็ไม่ได้จะสนใจให้มากกว่าตามสัญญาข้อตกลง แต่มันอดไม่ได้จะเตือนสติกุลสตรีผู้เพียบพร้อมทางฐานะและชื่อเสียง
"ใช่ ปกติพูดคะพูดขา แต่พอมาเจอนายเลยเป็นตัวเองหน่อย ง่ายๆหน่ะดูเข้ากับคนอื่นดี" ร่างอรชรจับกรรไกรตัดเส้นด้าย แล้วเดินมาสนทนากดดันให้ร่างสูงไปยืนชิดผนังห้อง
"คิดดีแล้วหรือไง" น้ำเสียงเข้มขู่เบาๆ มีอย่างที่ไหนคำพูดของเธอสวนกับการกระทำ ร่างอรชรในชุดวับแวมเห็นทั้งหน้าท้องราบ ไหนจะร่องอกอวบผ่านผ้าบางๆ ทำเลือดลมชายพลุ่งพล่าน
"คิดอะไร? ฉันจะเอาชุดในมือมาลองให้นายต่างหาก!" ว่าจบ มือเล็กยกเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มสะบัดโชว์ ก้อนใจดวงน้อยเต้นตึกตัก กลิ่นสารนิโคตินจากปากหยักทำรู้สึกกระด้างอาย
"อย่ามาล้อเล่นบ่อยๆ ฉันไม่พวกผู้ชายที่เธอเคยเจอ จะให้ลองทำไมอีก" แค่เขายืนอยู่เฉยๆ ร่างอรชรก็รีบจับแขนเสื้อสูทสวมทับเสื้อเชิ้ตขาวให้
"ฉันจะพานายไปฝรั่งเศสด้วย ในฐานะผู้ติดตาม" ใบหน้าสวยร้อนผ่าว ยามจ้องมองรอยสักตรงแผงอกแกร่งเป็นระยะ เห็นกล้ามเนื้ออันแข็งแรง ยิ่งกว่าสูบฉีดเลือดในกายสาวพรั่งพรู
---------------------------------
นึกภาพออกไหม 555
- Writer
