@ ชั่วโมงนึงผ่านไป
"นายใช้ฉันทำงานมาตั้งนานแล้วนะกาเรล เมื่อไหร่นายจะพาฉันไปขึ้นเตียงสักที" เสียงของคนในตักแกร่งโวยวายขึ้น
หลังอีกฝ่ายบอกว่าถ้าช่วยทำงานเสร็จ เขาจะเป็นคนอุ้มเธอส่งไปนอนยันเตียงนุ่มๆ จนกระทั่งเวลาเกือบเข้าสู่เวลาเที่ยงคืนแล้ว
"งานฉันยังไม่เสร็จ เธอก็เห็น จะไปนอนก่อนก็ได้" โครงใบหน้าหล่อเกยอยู่บนศรีษะเล็ก แม่คุณช่างดุกดิกเผลอแล้วจับแท่งลำเอ็น เขาจะไปมีสมาธิตั้งใจทำงานได้ยังไง
"นอนก่อนคนเดียว ไม่เอาหรอก...ฉันนอนไม่หลับแน่"
"แต่เธอก็นอนคนเดียวมาตลอดไม่ใช่หรือไง?"
"ก็นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มันแปลกที่" ลำตัวอรชรเอี้ยวหันไปสบตาคม พอมีลมหายใจอุ่นๆกระทบแก้มเนียน พาลร้อนวูบวาบในกายสาว
"ฉันก็นั่งเฝ้าเธอหลับไง ไปนอนเถอะดาริณ พรุ่งนี้เธอมีงานต้องทำของตัวเองอีก"
"เฮ้อ...ใกล้จะบ้านตัวเองแล้วสินะ อะไรๆก็เลยไม่สำคัญ" คนตัวเล็กพึมพำพูดเบาๆ แล้วเอื้อมหยิบผลไม้รสเปรี้ยวชิ้นเล็ก
