4. ใช้เงินฟาดหัว
991 Words
เคล้ง!!!
เสียงท่อนเหล็กตรงจุดใดจุดนึงดังขึ้น ในความมืดสลัวตรงทางเปลี่ยว ดึงกระตุ้นให้ดาริณตั้งสติเมื่อเผชิญกับความอันตรายตรงเบื้องหน้า
"รอบนี้ฉันไม่เล่นแบบครั้งก่อนอีกแล้ว ถ้าไม่อยากตายรีบถอยออกไปเลย!" น้ำเสียงใสพูดขู่ พยามค้นหาอาวุธในกระเป๋าสะพาย
"ไม่กลัวเว้ย รอบนี้กูจะเอาให้ปากสั่นเลย" คนบอกพุ่งมาคว้าข้อมือเล็ก โชว์ความสามารถให้บรรดาเพื่อนฝูงชื่นชม
"ปล่อยฉัน!ไอพวกน่าขยะแขยง!!!" ร่างอรชรยิ่งรวบแรงฝืนขัดขืน แต่คงเพราะครั้งเก่าเธอก็ใช้ท่าพวกนี้ เลยทำชายใจทรามจำบทต่อสู้ได้
รองเท้าส้นสูงข้างนึงยกขึ้น แล้วกระแทกลงใส่รองเท้าชายตรงหน้า ให้ปลายแหลมสร้างความปวดร้าวแก่อีกฝ่ายแทน
"คิดว่าจะรอดพวกกูไปได้อีกเหรอ...ลากอินี่กลับกันเว้ย" ชายวัยรุ่นไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนครั้งเก่า เขาเตรียมพร้อมด้วยการเลือกรองเท้าอย่างหนามา ก่อนควักมือเรียกบรรดาเพื่อนให้ช่วยกันเปิดทางไปยังรถยนต์
"ไม่ไป!!!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!ถ้าป๊าฉันรู้พวกแกตายแน่!!!" เธอจะไม่พ่ายแพ้ไม่มีทาง แค่หลอกล่อให้ชายคนร้ายเข้าใจว่าเธออ่อนแอ แล้วเตรียมงัดท่าไม้ตายมาต่อสู้อีก
"ก่อนพวกกูตาย อย่างน้อยก็ได้เมียก่อนล่ะวะ..ฮ่าฮ่า"
กึก!!
"เมียปากจัดแบบนี้มึงไหวหรือไง?" น้ำเสียงเข้มบอกราบเรียบ ตอนปรากฏกายขึ้น พร้อมลากท่อนเหล็กขนาดใหญ่ขูดไปตามพื้นซีเมนต์ จนมันเกิดสะเก็ดไฟเล็กๆกระเด็น
"....นาย?" เธอจำเขาได้แม้จะมีแสงพอเห็นร่ำไร ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งครึมกว่าวันนั้น บวกกับร่างสูงสง่าที่สวมแค่เสื้อยืดดำกับกางเกงยีนส์ พาลกลุ่มชายวัยรุ่นมองหวั่นใจ
"อย่ามายุ่งกับเมียกู กูจะตามเมียกลับบ้าน" เสียงของคนนึงในกลุ่มตะโกนขึ้น อย่างน้อยพวกเขาก็มีจำนวนมากกว่าชายคนแปลกหน้า
"ไม่ใช่นะ!ฉันไม่นิยมยุ่งกับไอพวกนี้แน่!!" ถึงอย่างไรเธอควรจะแก้ต่างให้ตัวเองก่อน ต่อให้อีกฝ่ายจะไม่ได้รู้จักกันก็ตาม
"ฉันรู้ว่าเธอเชย...รีบปล่อยเธอซะ อย่าให้ใช้กำลัง" มีเพียงแค่สายตาคมกริบเหลือบมอง
"...นายมันน่าตบปากจริง" ดาริณสบถคำด่าเบาๆ แค่การเจอหน้าแต่ละทีทำอารมณ์เสียไม่น้อย ก่อนจะลงปลายเล็บแหลมจิกลงข้อมือหยาบ แล้วใช้มืออีกข้างข่วนใบหน้าชายวัยรุ่นอย่างรวดเร็ว
"โอ้ยยยย!!!!หน้ากู...ซี๊ดดดด" คนเจ็บร้องครวญ รีบยืมมือกุมใบหน้าทรมาน ความเจ็บแสบแล่นซีดเพียงแค่เหตุการณ์ไม่ถึงนาที
"ฉันไม่ขอบคุณด้วย" หญิงสาวใช้จังหวะนั้นวิ่งมาหลบอยู่ด้านข้างร่างสูง แค่มองดูแผ่นหลังกว้างจากเสื้อยืด ยังเห็นรอยกล้ามมัดอันแข็งแรง
"ไม่ได้รอ...มีใครจะลองไหม?" นี่เขาคิดผิดแน่ๆ แค่ผ่านมาเห็นหญิงสาวจะถูกคนทำมิดีมิร้าย เลยหวังเข้าช่วยเหลือ ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นผู้หญิงปากร้ายในคืนนั้น
"กูไง แค่มึงมีเหล็กแล้วคิดว่าพวกกูจะกลัวเหรอ" คนนึงในกลุ่มรีบวิ่งมาประจันกับกาเรล มีเพื่อนอีกจำนวนนึงก้าวเท้ามายืนเคียงข้าง
"ถอยไปได้ล่ะ ฉันจะออกกำลังกาย" โครงหน้าหล่อไม่ได้หันตามคำพูด พอเขาได้ยินเสียงฝีเท้าคนข้างหลังยอมถอย ถึงจะเดินนำหน้ายกมือเชื้อเชิญคนฝั่งตรงข้าม
ผลั๊วะ!! ตุ๊บ!!ตุ๊บ!!!
"นายพอได้แล้ว!" ดาริณตะโกนห้ามเสียงดัง แค่มองดูก็รู้ว่ากลุ่มคนพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรชายร่างสูงได้ แต่ท่าทางปราดเปรียวยิ่งกว่าบรรดาบอดี้การ์ดของบิดา บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่แค่ทั่วๆไป
"อึก!ไม่ไหวแล้วว่ะ กูฝากไว้ก่อน" คนเจ็บยกมือชี้บอก แถมเรียกเพื่อนให้วิ่งหนี
"เอ้านาย!...จะรีบไปไหนอ่ะ?" แต่ยังไม่ทันเธอจะได้ตั้งสติ ร่างสูงก็โยนท่อนเหล็กนั้นทิ้ง แล้วเดินเข้าไปในความมืดซอกข้างตึก สองเท้าเล็กรีบวิ่งตาม แม้จะห่วงเพื่อนสาวอีกคนว่าอยู่ยังไงตอนนี้
"กลับไปสิ ฉันไม่เอาคำขอบคุณจากเธอแน่" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอก ขณะยังเดินมุ่งหน้าลัดเลาะไปตามทางตึกเก่าๆ
"ฉันก็ไม่ได้จะบอกสักหน่อย แต่นี่นายเอาเงินไป จะได้ไม่ติดค้างบุญคุณกัน" มือเล็กล้วงเอาธนบัตรจำนวนนึงมายัดใส่มือใหญ่ ไม่ใช่การดูแคลนแต่เป็นการขอบคุณในรูปแบบของเธอมากกว่า
"เงิน? รวยมากหรือไง ฉันไม่รับแล้วเอาคืนไป" เขารีบยัดใส่มือเล็กคืน ที่แท้หญิงสาวไม่รู้จักน้ำใจคน ซึ่งเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่ได้ทำเขาบาดเจ็บสักอย่างเดียว เลยรีบเดินต่อจะกลับที่พัก
"ถ้านายไม่เอาเงินแล้วนายจะเอาอะไรล่ะ ฉันไม่ได้มีนิสัยชอบให้คนมาช่วยเหลือฟรีๆนะ" ร่างอรชรกระโดดไปยืนขวางดักไม่ให้อีกฝ่ายเดินได้ คิดจะมาทำให้เธอค้างคาแล้วจากไปมันไม่ง่ายหรอก
"ถึงเอาเงินฟาดหัวคนตอบแทนสินะ...น่าดีใจจัง"
"แล้วนายจะให้ตอบแทนยังไงก็ว่ามา"
"ไม่มีแล้วไม่อยากรู้จักเธอ" ร่างสูงเตรียมจะเดินต่อ แต่ถูกมือเล็กถือวิสาสะมาดึงท่อนแขนไว้ ทำให้คนมองผ่านไปผ่านมาเข้าว่าทั้งคู่คือคู่รักกัน
"ฉันจ้างนายให้ไปทำงานกับฉันไหมล่ะ?" แค่ผลงานที่เขาช่วยเธอจากกลุ่มวัยรุ่น ก็สามารถบอกอะไรได้ดีแล้ว
"...ไม่มีทาง"
------------------
พอ.เรื่องนี้หยิ่ง + นอ.ปากร้าย 555 เตรียมปวดหัวเลย
- Writer
