รักของปรายลดา

มีความเป็นห่วงน้อง

"ฮัลโหล....ปราย กานมาแล้ว อยู่หน้าหอ ลงมารับที" กานดาราตื่นเต้นไม่หาย ระหว่างทางที่มาหอปรายลดา พี่ชายเธอมีท่าทีผ่อนคลายมาก ไม่เคร่งขรึมเหมือนเมื่อก่อน

ไม่ถึง 5 นาทีหญิงสาวก็ลงมารับสองพี่น้อง เธอยกมือไหว้ชายหนุ่ม ยิ้มให้เขาเล็กน้อย เย้...ดีใจจังเลย ปรายมีเพื่อนมาหาในรอบ 3 ปี มาๆ ปรายช่วยถือ หญิงสาวพาสองพี่น้องขึ้นไปที่ห้องพักของเธอ กว่าจะขึ้นไปถึงห้องปรายลดา ก็ผ่านหลายด่านเหมือนกัน เพราะต้องใช้คีย์การ์ด คนที่พักอยู่ข้างในหอเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้ คนที่พักที่นี่ส่วนมากจะเป็นคนทำงาน วัยรุ่นไม่ค่อยมี

ผู้หญิงคนนี้ไม่แต่งหน้าก็ยังดูดี คงไม่คิดว่าเขาจะมาส่งกานดารา เลยไม่ได้เตรียมตัว เท่าที่เขาดูห้องก็ถือว่ากว้างมาก เหมือนคอนโดเล็กๆ มีสองห้องนอน ห้องรับแขก ห้องน้ำในตัว มีครัวเล็กๆ ให้ทำอาหารกินได้ เขาดูแล้วก็ปลอดภัยดี สะดวกสบายทุกอย่าง ถึงว่าหญิงสาวถึงไม่อยากไปอยู่ที่อื่น ร้านสะดวกซื้อข้างล่างก็มี ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าซอยมามีตลาดสด ตลาดโต้รุ่งด้วย

"พี่ตะวันนั่งพักก่อนนะคะ ตามสบายเลย ห้องน้ำอยู่ด้านโน้น เดี๋ยวปรายพากานไปดูห้องแป๊ปค่ะ สำรวจได้เลย รับรองว่าปลอดภัยค่ะ" เธอบอกเขาพร้อมพากานดาราไปดูห้องพักของเธอ

ดูแล้วเป็นคนมีระเบียบมาก ชั้นวางรองเท้า ชั้นวางสินค้า ชั้นวางหนังสือ เรียงเป็นระเบียบ คงชอบอ่านหนังสือมาก เขาเห็นชั้นหนังสือ บนชั้นมีหนังสือหลากหลาย ส่วนมากเกี่ยวกับต้นไม้ อีกชั้นคงเป็นสินค้าที่เธอขาย ห้องเล็ก ของเยอะ แต่จัดเก็บเป็นระเบียบ ห้องน้ำสะอาดมาก ส่วนที่เป็นครัวมีร่องรอยการใช้งาน ผ้าขี้ริ้วสะอาด พับและแขวนไว้ใช้เป็นระเบียน ดูก็รู้ว่าเป็นคนสะอาด

"นี่กาน พี่ชายเธอเป็นอะไร ผีเข้าหรือเปล่าทำไมยอมให้เธอออกมา ฉันล่ะ งง มากเลยนะเนี้ย และนี้เขาจะอยู่รอเธอจนเย็นไหม หรือกลับเลย ฉันไม่มีของกิน กำลังจะออกไปซื้อแต่เธอมาก่อน นี่มาเร็วมากเลยนะ แล้วคุณป้าว่าไง นี่ฉันดีใจกับเธอมากเลยนะ ครั้งแรกหรือเปล่าที่พี่ชายเธอยอมให้ออกมาห่ะตอบเร็ว" หญิงสาวคาดคั้นกานดารา ยิ้มอย่างดีใจด้วย

"โอ้ย....ปราย ช้าๆก็ได้ ฉันนี่ดีใจแทบจะอกแตกตาย เหมือนฉันได้ออกจากคุก ปรายรู้ไหมแม่น้ำตาไหลเลยนะ ตอนที่พี่ตะวันอนุญาตให้กานมาอ่านหนังสือที่หอเธอ ฉันว่าเทอมนี้ฉันทำข้อสอบผ่านฉลุยแน่ไปๆรีบออกไปเถอะ เดี๋ยวพี่ตะวันเปลี่ยนใจ "

สองสาวออกมาที่ห้องนั่งเล่น เห็นชายหนุ่มกำลังยืนดูหนังสือที่ชั้น อ่านอะไรคะพี่ตะวัน กานดาราถามพี่ชาย เขาหันกลับมาหาสองสาว ทำหน้าเหมือนจะถามว่าหนังสือของใคร

"หนังสือทั้งชั้นนั้นของปรายเองค่ะ แล้วก็รูปนั้นปรายเอง ตอนไปฝึกงานที่เชียงใหม่ค่ะ "

"นี่ปรายอย่าบอกนะว่าเธอเรียน วนศาสตร์ ว้าวมากเลยนะ ปรายรู้ไหมว่าคณะนี้กานอยากเรียนมาก แต่สอบไม่ติด เลยต้องมาเรียนบัญชี กานดาราตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าหญิงสาวเรียนสาขานี้ ส่วนมากเขามีแต่ผู้ชายเรียนไม่ใช่เหรอ" กานดาราถามหญิงสาว

"ผู้ชายก็จะมากกว่าผู้หญิง แต่ไม่มีปัญหาหรอก จริงๆใครก็เรียนได้ บังเอิญว่าปรายตั้งใจและอยากเรียน โชคดีที่เรียนแค่ 4 ปี สมัยก่อนเขาเรียนกัน 5 ปีเชียวนะ อันนี้พ่อกับแม่ก็ไม่ได้อยากให้เรียนหรอก พ่อกับแม่ปรายอยากให้เรียนครู แต่ปรายไม่ชอบ ถ้าไม่ชอบเราก็จะทำไม่เต็มที่ ดีที่พี่ปรานเลือกที่จะตามใจพ่อกับแม่ ไม่ซิพี่ปรานชอบเป็นการส่วนตัวด้วยล่ะ" หญิงสาวพูดถึงพี่สาวของเธอที่ชื่อปราณลดา "พ่อกับแม่ปรายบอกว่าถ้าสอบได้ก็เรียน ปรายเลยตั้งใจสอบให้ได้" หญิงสาวตอบคำถามกานดารา

ตะวันรู้มาว่าในประเทศไทยมีเพียงมหาวิทยาลัยหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จัดการเรียนการสอนด้านการป่าไม้ ถึงว่าหอพักที่หญิงสาวอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ก็น่าจะเหมาะกับบุคคลิกของปรายลดา ถ้าย้ายไปอยู่บ้านเขา ก็จะไกลมหาวิทยาลัยไปอีก

"งั้นถ้าอยากรู้เกี่ยวกับต้นไม้ก็ถามปรายได้เลยใช่ไหม กานดาราถาม"

"ก็พอได้นะ อยากรู้อะไรก็ถามมาได้เลย ยินดีมาก" หญิงสาวตอบและยิ้มให้ด้วยความเต็มใจ

"อ้าวงั้นปีนี้ปรายต้องไปฝึกงานไหม นี่ปี 4 แล้วนี่ และจะได้ไปฝึกงานที่ไหน ลำบากไหม? แล้วถ้าปรายไปฝึกงาน ห้องนี้ทำยังไง"

"ปีนี้ปรายเลือกไปทางใต้ ป่าดิบ อีกไม่เกิน 2 เดือนก็จะเวลาไปฝึกแล้ว ที่ปรายเลือกภาคใต้เพราะยังไม่เคยไปและอยากไปด้วย ในรูปที่ติดผนังนั้นฝึกที่เชียงใหม่ แค่ไม่กี่วัน ถามว่าลำบากไหม ก็น่าจะอยู่เหมือนพนักงานป่าไม้ทั่วไปนะ เขาทำอะไรเราก็ทำแบบนั้น ฝึก กิน อยู่ นอนในป่า ลาดตระเวน เหมือนเขาเลย ช่วงฝึกงานปรายยังเช่าห้องไว้ กะว่าเรียนจบโน้นแหละ ค่อยว่ากันอีกที จะเอายังไงต่อ แต่ติดที่พ่อกับแม่ไม่อยากให้ปรายอยู่คนเดียว กานก็เห็นว่าปลอดภัยมากใช่ไหม"

"โห....น่าอิจฉาจัง ได้ไปเที่ยวด้วย ฝึกงานด้วย กานดารารำพึง เกือบลืมเลย พี่ตะวันคะ ปรายจะพาออกไปหาซื้ออาหารมาไว้กินระหว่างอ่านหนังสือค่ะ พี่ตะวันจะไปด้วยกันไหมคะ หรือจะรออยู่ที่นี่" กานดาราถามพี่ชายเมื่อเห็นเขานั่งลงดูหนังสือที่โซฟา

"ได้นะ ไปกันเลย พี่ไปด้วยนี่ยังเช้าอยู่มาก เผื่อเจออะไรอร่อยๆ ไปแถวไหนล่ะ" เขาถามแล้วหยิบกุญแจรถ เดินตามสองสาวออกไป

"กานชอบกินอะไร เราซื้อไปไว้กินกลางวัน และเย็นเลยดีกว่าไหม ต้องถามว่า พี่ชายเธอเขาจะให้เธออยู่ถึงกี่ทุ่ม ถามเขาเร็ว ฉันจะได้ซื้อของถูก" หญิงสาว สะกิดให้กานดาราถามพี่ชาย เธอคิดว่าเธอกระซิบ แต่คนที่เดินตามหลังมาติดๆ ก็ได้ยินชัดเจน หญิงสาวนึกโมโห อุตสาห์ให้น้องมาแล้วก็ยังไม่ปล่อยให้อิสระ ตามอยู่นั่นล่ะ อย่างกับเธอจะพาน้องเขาไปฆ่า หรือไปขาย น่าเห็นใจกานดาราจริงๆเลย ที่มีพี่แบบนี้ เป็นเธออกแตกตายแน่ๆ มาส่งแล้วแทนที่จะกลับ ยังต้องมานั่งเฝ้าอีก ปรายลดาถอนหายใจ นี่ขนาดเธอไม่ใช่กานดารา ยังอึดอัดแทน

กานดาราหันมาถามพี่ชาย "พี่ตะวันคะ ให้กานอยู่ได้ถึงกี่โมงคะ แล้วพี่ตะวันจะอยู่รอไหม หรือว่าจะกลับไปก่อนและมารับกานอีกที"

"เช้านี้หาร้านกินอะไรกันก่อน พี่จะอยู่รอจนกว่าจะกลับ" ที่จริงเขามีงานที่ต้องทำ แต่พอได้ยินเด็กนั่นพูดถึงเขา เลยตัดสินใจอยู่ต่อเลยดีกว่า

"ไปเธอ พี่ฉันบอกให้หาร้านกินข้าวเช้า และเขาจะอยู่รอจนฉันกลับบ้าน โอเคไหม" กานดารากระซิบบอกหญิงสาว แค่นี้เธอก็รู้สึกดีใจมากแล้ว ที่พี่ชายปล่อยให้อยู่ดูหนังสือ ถึงเขาจะอยู่เฝ้าก็ยังดีกว่าไม่ได้ออกไปไหนเลย กานดาราชอบบรรยากาศการเลือกซื้อของกินมาก เธอสนุกสนาน ปรายลดาพาเธอเดิน เข้า ออก ร้านนั้นร้านนี้ จนมาเจอร้านอาหารที่มีกับข้าวใส่ถาดวางเรียงเต็มไปหมด ไม่รู้จะกินอะไรดี เธอเลือกไม่ถูก ปรายลดาคงมาบ่อย เธอทักทายเจ้าของร้าน อย่างสนิทสนม หญิงสาวเลือกสั่งกับข้าวมาเป็นถ้วยเล็ก หลายอย่าง และข้าวเปล่า กานดาราเธอไม่เคยได้กินอาหารแบบนี้บ่อยมากนัก รู้สึกว่ามันอร่อยที่สุด สังเกตว่าพี่ชายไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจปรายลดา เขานิ่งๆ เธอเลยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่ช่างเถอะ พี่ชายเธอจะคิดอะไรก็ช่าง วันนี้เธอมีความสุขมาก

สองสาวกับหนึ่งหนุ่ม ทานข้าวเช้ากันเงียบ ๆ ตะวันจ่ายค่าข้าวเช้า สองสาวซื้ออาหาร และขนมอีกนิดหน่อยก็กลับหอพัก ดีที่หอของหญิงสาวเงียบ และเย็นมาก ช่วงเช้าไม่ต้องเปิดแอร์เลย แค่พัดลมก็พอ สองสาวเข้าไปอ่านหนังสือในห้องของปรายลดา เกือบสามโมงเช้า

"กาน ถ้าเธอต้องการสมาธิ อยากเป็นส่วนตัวไปอีกห้องก็ได้นะ ห้องเก่าพี่ปราน สะดวกเหมือนกัน แต่ปรายว่าห้องปรายดีกว่า แล้วแต่กานนะ "

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะสะดวกสบายเกินไป อยู่ห้องนี้แหละ อ่านคนเดียวเดี๋ยวหลับ"

บ่ายโมงกว่า อากาศเริ่มร้อน เธอออกไปเปิดแอร์ให้พี่ชายเธอหน่อย หอฉันบ่ายๆมาจะร้อน พัดลมเอาไม่อยู่ วันนี้อากาศอบอ้าวมากด้วย เธอบอกกานดาราก่อนที่ตัวเองจะลุกไปเปิดแอร์ในห้องตัวเอง กลับมานั่งอ่านหนังสือต่อที่โต๊ะ เธอให้กานดารานั่งที่โต๊ะญี่ปุ่นอยู่ใกล้เตียงนอน ส่วนตัวเองนั่งอ่านหนังสือที่เดิม เพราะมองลงไปจะเห็นทุ่งกว้าง ตอนเย็นและตอนเช้าแสงจะสวยมาก ปลายเตียงจะมีโซฟาตัวกำลังพอดี ถัดไปเป็นตู้เสื้อผ้า ห้องขนาดกำลังดี ใครเข้ามาก็รู้เลยว่าเจ้าของห้องเป็นคนมีระเบียบมาก เธอก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ และจดสิ่งที่ต้องจำ โดยไม่ได้สังเกตุว่า ตะวันเดินตามกานดาราเข้ามาแล้ว นอนลงที่โซฟาปลายเตียง

เขาให้เหตุผลว่า เปลืองแอร์ เข้ามาอยู่ในห้องเดียวกันดีกว่า กานดาราก็เลยต้องกลับมาที่ห้อง และนั่งอ่านหนังสือต่อ สองสาวอ่านหนังสือเงียบ จนเกือบบ่ายสองโมง คนที่นอนที่โซฟาเริ่มหิว

"นี่จะไม่กินข้าวกลางวันกันเลยเหรอ" เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับน้องกาน "ไม่หิวข้าวกันเหรอ พี่หิวแล้วนะ น้องกาน ปรายลดา" เขาเรียกสองสาวอีกครั้ง ครั้งนี้ เสียงเขาค่อนข้างดัง ทำให้ทั้งปรายลดา และกานดาราสะดุ้ง ปรายลดาตกใจมากกว่า ที่เห็นเขานั่งที่โซฟา เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอก็อ่านหนังสือเพลิน จนลืมเวลา

"พี่ตะวันบอกว่าเปลืองแอร์ ไม่ยอมให้เปิดข้างนอก เลยเข้ามาตั้งแต่ที่กานออกไปนั่นแหละ กานเห็นปรายอ่านหนังสือเพลินเลยไม่ได้บอก"

"ไม่เป็นไร ๆ เล็กน้อย แต่ตอนนี้เราไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ ปรายก็เริ่มหิวแล้ว" กานดารากับปรายลดา ลุกออกไปก่อน "พอบอกว่าหิวท้องก็ร้องเลยหญิงสาวบ่นไ พรางเอามือลูบท้อง

ตะวันปิดแอร์ในห้องนอนของหญิงสาว แล้วตามออกไปข้างนอก เจ้าของห้องเปิดแอร์ที่ห้องโถงแล้ว วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวจริงๆ เขาเดินไปส่วนครัวดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

"พี่ตะวันไปนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวปรายกับกานทำเอง อุ่นแป๊ปเดียวค่ะ" เธอบอกเขาเมื่อเห็นเขาโผล่หน้าเข้ามา นั่นทำให้ชายหนุ่มกลับออกไปนั่งรอที่ห้องโถงด้านนอก เขาเดินไปปิดม่านหนา จริงๆ แล้วที่นี่สะดวกสบายทุกอย่างจริง เย็นๆ อากาศคงดีมาก ข้างหลังครัวไปมีระเบียงยื่นออกไป น่าจะรับลมดี เพราะอยู่ชั้น 5 ดูแล้วไม่น่ามีอันตราย ถ้าน้องสาวเขาจะมาบ่อยก็ไม่เป็นไรหรอก เขารับรู้ได้ว่ากานดารามีความสุขมาก ร่าเริง เขาไม่เคยเห็นน้องสาวสดใสมานานมาก ขนาดเขาเข้มงวด น้องสาวเขายังเรียนดี ไม่เกเรเลย

ไมาแล้วค่ะ ปรายเจียวไข่กรอบๆ เพิ่มอีกหนึ่งอย่าง บ่ายสองกว่าแล้ว เรากินข้าวกลางวัน แล้วข้าวเย็นจะได้กินกี่โมง "หญิงสาวพูดและหันไปมองหน้ากานดารา ทั้งสองสาวหัวเราะออกมาพร้อมกัน

"นี่ปรายทำยังไงอ่ะ ทำไมเจียวไข่ได้กรอบแบบนี้ อร่อยมากเลย กานชอบ พี่ตะวันลองค่ะ เธอตักไข่เจียวไปใส่จานพี่ชาย ไหนปรายบอกหน่อยมีเคล็ดลับอะไร ทำไมเจียวไข่กรอบดีจัง เผื่อกานไปทำกินที่บ้านบ้าง" กานดาราอยากรู้จริงๆ

"เดี๋ยวจะบอก แต่กานลองกินนี่ก่อน ข้าวเหนียว กินกับไข่เจียว เคยกินไหม อร่อยมากๆๆ เอ่าลองก่อน บางคนไม่รู้ว่ากินด้วยกันแล้วอร่อย แต่ปรายชอบ มีอีกหลายอย่างที่ปรายทำอร่อย เดี๋ยววันหลังจะทำให้กิน วันนี้กินนี่ให้หมดก่อน" หญิงสาวพูดแล้วก็หัวเราะ

สองสาวนั่งคู่กัน ส่วนตะวันนั่งตรงข้ามอีกฝั่ง ทั้งหมดนั่งที่พื้นมีโต๊ะ กระจกเป็นที่วางอาหาร ด้วยขนาดห้องมีจำกัด แต่ก็พอนั่งได้ สามถึงสี่คน แต่ถ้ามากกว่านั้น จะกลายเป็นแคบไปเลย

"คุณน้าพ่อกับแม่ปรายเคยมาที่นี่ไหม" กานดาราอยากรู้ และเธอก็คิดว่าพี่ชายเธอก็อยากรู้เหมือนกัน

"ไม่เคย หอนี้พี่ปรานมาอยู่ก่อนคนเดียว สมัยเรียน พอปรายสอบติดก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน พ่อกับแม่ไม่เคยมา ตอนพี่ปรานหาหอ ก็หาเองย้ายของมาเอง ปรายขับรถช่วยขนของมาให้ ที่นี่มีเธอกับพี่ตะวันมาเป็นคณะแรก" ปรายลดาพูดไปแล้วก็กินไป "แต่ไม่ต้องห่วงนะ พ่อกับแม่เห็นแล้วว่าอยู่ที่ไหน อยู่ยังไง "

"พ่อกับแม่ปรายสุดยอดแล้ว รู้ทุกที่ไม่ได้มานะ ค้นหาเอาในเนตไ พูดแล้วหญิงสาวก็หันไปหัวเราะกับกานดารา "วันหลังไปเที่ยวบ้านปรายไหม ขับรถไปแป๊ปเดียวเอง ชวนคุณป้าไปด้วย จะได้ไปเที่ยว ถ้ารอให้แม่ขึ้นมา แม่ไม่มาหรอก แม่ไม่ชอบเมือง บอกรถเยอะ คนเยอะ ปวดหัว" เธอพูดไปปากก็แทะไก่ไป ไม่ได้สังเกตว่าคนตรงข้ามแอบมองอยู่เรื่อยๆ

" แต่ต้องรอสอบเสร็จก่อนนะ ปรายถึงจะกลับ ถ้ากลับเร็ว ๆ นี้ เดี๋ยวพ่อกับแม่ถามเรื่องหอพัก ขี้เกียจตอบ ปรายจะกลับบ้านก่อนไปฝึกงานที่ใต้ ถ้ากานไปบ้านปรายนะ จะไม่อยากกลับ เดี๋ยวปรายพาไปเที่ยวเขาใหญ่ น่าตื่นเต้นนะ ช่วงนี้ช้างออกมาเดินถนนเยอะมาก หรือจะไปโรงเกลือ รู้จักไหม ตลาดโรงเกลือ จะไปเที่ยวเขื่อนดิน เขื่อนสุดท้ายของรัชกาลที่ 9 ที่ปราจีนบุรีก็ได้ เขตติดต่อกันไม่ไกลจากบ้านปรายเลย"

คนพูดก็พูดเจี้อยแจ้วไป คนฟังก็ตั้งใจฟังเพราะอยากไป

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนตรงๆ ไม่มีจริตจก้าน เขาอิ่มแล้ว ก็ลุกมานั่งที่โซฟา ปล่อยให้สองสาวคุยกัน อีกคนก็คุย อีกคนก็ฟัง น้องเขาดูเป็นเด็กเมืองไปเลย ไม่ค่อยรู้อะไร ส่วนตัวเองก็ตะแคงหูฟัง

" ปรายมีแฟนไหม" กานดาราถามหลังจากที่หันไปมองพี่ชายเธอเห็นเขาเอนตัวลงนอนหลับตา "คนรักอ่ะ มีไหม" กานดาราถามซ้ำอีกครั้ง

" ไม่มี ไม่เคยมี อยู่แบบนี้ก็ดีออก แล้วก็ยังไม่อยากมีด้วย อยากเรียนให้จบเร็ว ๆ อยากทำงาน จะได้รู้ว่าเป็นยังไง ถ้าทำไม่ได้หรือเบื่อ ปรายก็จะกลับบ้านไปช่วยพ่อกับแม่ ไม่ใช่ไม่มีคนมาชอบนะ มีเยอะมาก" หญิงสาวทำท่าป้องปาก กลัวว่าอีกคนจะได้ยิน

"แต่ปรายว่ามันยังไม่ถึงเวลา ยังใช้เงินพ่อแม่อยู่เลย อีกอย่างผู้ชายมีเยอะ เดี๋ยวเทวดา นางฟ้าก็ส่งเนื้อคู่มาให้ แต่ตอนนี้เทวดา นางฟ้ายังหาปราย และเนื้อคู่ไม่เจอ เลยยังจับมาใส่กันไม่ได้" หญิงสาวพูดแล้วก็ปิดปากหัวเราะ เพราะนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายกานดารานอนหลับ

"แล้วกานล่ะ มีไหม ? อย่าบอกนะว่าไม่มี สวยขนาดนี้ ว่าไงตกลงมีไหม หนุ่มเยอะแน่เลยปรายว่า ใช่ไหม"

คนฟังพยักหน้า "แต่กานยังไม่เจอคนที่ใช่ อยากเรียนให้จบ อยากทำงาน อยากช่วยพี่ตะวัน ก็เหมือนปรายนั่นแหละ เทวดา นางฟ้า ยังหากานกับเนื้อคู่ยังไม่เจอ"

สองสาวมองหน้ากันแล้วปิดปากหัวเราะ แล้วพากันเก็บถ้วยจานไปล้างที่ส่วนของครัว

มีอะไรอีกหลายอย่างที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับน้องสาวเขา พอเห็นสองสาว เขาเกิดการเปรียบเทียบ ต่อไปเขาจะตามใจน้องให้มากกว่านี้ โชคดีที่น้องสาวเขาเชื่อฟัง และเขาก็คิดว่าดูคนไม่ผิด ปรายลดา ช่วยน้องสาวเขาได้มาก อยากไปเที่ยวนครนายกแล้วล่ะ กลับไปบ้านเขาต้องคุยกับแม่ เผื่อแม่เขาอยากไปเยี่ยมเพื่อนบ้าง เขาก็อยากไปพักผ่อนเหมือนกัน เขารู้ตัวดีว่า บางทีเขาก็เครียดเกินไป ทำให้เขาระแวงทุกสิ่งอย่าง นึกขอบใจผู้หญิงคนนี้ เขารู้สึกผิดที่มองเธอในแง่ลบ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ เขาคิดได้แค่นั้นก็เผลอตัวหลับไป อย่างรู้สึกผ่อนคลายมากๆ