เกือบห้าทุ่มแล้ว ด้วยว่านักท่องเที่ยวน้อย ทำให้บรรยากาศกลางคืนเงียบสนิท หลังจากที่เก็บอุปกรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว สองสาวเข้านอนคุยกันต่อในเต้นท์
"ปรายมาเที่ยวบนนี้บ่อยไหม ต้องบ่อยมากเลยใช่ไหม" กานดาราถามเพื่อนสาว
"บ่อยมาก ว่างเมื่อไหร่ปรายก็ขึ้นมา บางทีก็ใช้มอเตอร์ไซค์ บางทีก็รถกระบะ"
"อยากได้เที่ยวเหมือนปรายจังเลย กานไม่ค่อยมีโอกาสไป ส่วนมากก็ไปกับแม่ พี่ตะวัน ช่วงมัธยมยิ่งไม่มีโอกาสไปไหนเลย เรียน กลับบ้าน กินข้าวกับแม่สองคน เพราะพี่ตะวันไม่ค่อยว่าง ก็อย่างที่ปรายเห็นพี่ตะวันเครียดตลอด งานเยอะ สมัยพ่อเสียใหม่ๆ บ้านเราไม่ได้สบายเหมือนตอนนี้ กานอิจฉาปรายจัง"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เธอก็เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ที่ผ่านมาอย่าไปคิดมากนะ ปรายเข้าใจ แต่ต่อจากนี้ไป ถ้าปรายว่าง จะต้องมีกานได้ด้วยตลอด ปรายสัญญา นี่ถ้ากานเรียนที่เดียวกับปราย เราคงได้ไปฝึกงานด้วยกันเนาะ กานรู้ไหมว่า เป็นความไฝ่ฝันของปรา
