ที่บ้านพักของธานินทร์และปราณลดา รับประทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องนอนพักผ่อน ประภาษกับตะวันพักห้องเดียวกันสองหนุ่มผลัดเปลี่ยนกันขับรถจากนครนายกจนถึงใต้ ทั้งสองขอตัวพักผ่อนเลย เพราะมีความรู้สึกว่าเพลีย นานๆทั้งสองคนได้มีโอกาสขับรถไกลๆแบบนี้ ทำให้มีอาการเหนื่อยล้า
"ภาษผมมีเรื่องปรึกษา" ตะวันเอนตัวลงนอนไปแล้ว ลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปพูดกับประภาษที่กำลังออกมาจากห้องน้ำ จริงๆ เขานอนแล้ว แต่ก็นอนไม่หลับ เพราะมัวคิดถึงแต่เรื่องของปรายลดา
"มีอะไรเหรอตะวันว่ามาเลย ถ้าผมเดาไม่ผิด เรื่องน้องปรายรึเปล่า มีอะไรล่ะ"
"ผมคิดว่าถ้าน้องปรายฝึกงานแค่ 1หรือ 2 สัปดาห์ ผมจะอยู่รอน้องปรายที่นี่ ให้คุณกับน้องกานกลับบ้านไปก่อน ผมจะขอยืมรถไว้ใช้ก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมจองตั๋วเครื่องบินให้คุณกับน้องกานกลับบ้านเอง ผมไม่อยากให้ขับรถกลับ เพราะถ้าขับรถกลับคุณต้องขับคนเดียว น้องกานช่วยไม่ได้หร
