องค์หญิงจิ่นซีเดินผ่านบริเวณที่จัดงานเลี้ยงไกลออกไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางที่เดินผ่านนั้น ก็ยังคงมีบุรุษมองตามนางเป็นแถว นางเริ่มทนความอึดอัดไม่ไหว จึงเดินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็มาถึงบริเวณริมสระน้ำท้ายอุทยานเสียที
บรรยากาศตรงนี้ช่างต่างจากบรรยากาศในงานเลี้ยงลิบลับ ที่นี่เงียบสงบยิ่ง ถึงแม้ว่าจะได้ยินเสียงคนสนทนากันในงานเลี้ยงดังออกมาบ้าง ทว่าก็ไม่ได้รู้สึกว่ารบกวนอะไร ทั้งอากาศก็ดียิ่ง ลมของต้นฤดูเหมันต์พัดมาเอื่อย ๆ ไม่ได้สร้างความหนาวเย็นสักเท่าไรนัก
ที่ดียิ่งไปกว่านั้นก็คือวันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ค่ำคืนนี้จึงสว่างเป็นพิเศษ ดวงจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ามีสีเหลืองทองราวกับทองคำ มองไปแล้วเป็นภาพที่น่าดูมาก องค์หญิงจิ่นซีกระชับเสื้อผ้าของตัวเองเล็กน้อย พลางแหงนหน้ามองพระจันทร์ที่สวยงามนั้น
“มองจากตรงนี้เจ้าดูสวยงามมากกว่าตอนที่มองจากหน้าต่างห้องของข้าเสียอีก” องค์หญิงใหญ่เอ่
