พอประตูห้องลับถูกเปิดออกอีกครั้ง คุณหนูรองกับสาวรับใช้ทั้งสองก็ต้องเบิกตากว้าง พวกนางคิดว่าห้องพักที่องค์ชายหกเตรียมไว้คงเป็นห้องห้องหนึ่งในโรงเตี๊ยมเล็กๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลกับจวนตระกูลลู่ แต่สถานที่แห่งนี้กลับแวดล้อมไปด้วยบึงบัวน้อยใหญ่ กินอาณาเขตกว้างขวางนัก บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกบัวหอมสดชื่น แค่เห็นสภาพแวดล้อมเบื้องหน้าลู่เพ่ยก็รู้แล้วว่าตนอยู่ในสถานที่ใด
นางจึงกัดฟันพูดกับคนทำหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ในเมื่อองค์ชายพาพวกหม่อมฉันมาที่นี่แล้ว ก็ให้คนพาสาวใช้ของหม่อมฉันไปพักผ่อนเถิดเพคะ เพราะหม่อมฉันมีเรื่องต้องพูดคุยกับองค์ชายเพียงลำพัง”
เฟยหลิงไม่พูดอะไร คล้ายคาดเดาได้แล้วว่านางจะเช่นนี้ โบกมือเพียงครั้งก็มีองครักษ์ก้าวเข้ามา “พาพวกนางไปเรือนซุ่ยเหลียน”
เมื่อองครักษ์พาคนไปแล้ว เขาก็ผายมือเชื้อเชิญคุณหนูรองไปยังสะพานหยกที่ขวางกั้นระหว่างฝั่งดอกบัวสีแดงกับสีขาว นัยน์ตาคมกริบทอดม
