“มาแล้ว”
ลู่เพ่ยยืนมองดวงจันทร์ที่ส่องประกายสีเหลืองนวลอาบย้อมแผ่นฟ้าอยู่นานแล้ว ตอนนี้ถึงแม้จะยืนอยู่ริมหน้าต่างภายในห้องพัก นางก็ยังใช้ผ้าผืนบางคลุมศีรษะ ที่ทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้สาวใช้ใกล้ชิดต้องตื่นตกใจกับสภาพของตนเอง เพราะแม้แต่ตัวนางก็ยังอดรู้สึกขนพองสยองเกล้าไม่ได้ นางในเวลานี้น่าเกลียดยิ่งนัก ก็คงเหมือนกับที่คนผู้นั้นเคยพูดไว้ ว่าหลังกินยาแล้วต้องขี้ริ้วขี้เหร่ยิ่งกว่าเดิม
ถ้าหากคำนวณเวลาไม่ผิด จากหนังสือที่เคยอ่าน อีกไม่นานคนผู้นั้นต้องปรากฏตัวแล้ว ก็แค่ในเรื่องเขาไปปรากฏตัวอยู่ในเรือนของผู้อื่น ทว่าในเมื่อนางทะลุเข้ามาเป็นหนึ่งในตัวละคร ก็เชื่อว่าคนที่เขาต้องมาพบหลังจากฟื้นจากอาการป่วยก็ต้องเป็นนาง
สายลมเย็นพัดผ่านมาจนต้องลูบแขน กระชับผ้าคลุมศีรษะให้แน่นขึ้น พอรับรู้ถึงความหนักอึ้งจากเสื้อขนสัตว์สีขาวถึงได้ปรายตามองกลับไปด้านหลัง
“ช่วงนี้อากาศหนาวเย็นยิ่งนัก เจ้ายืนอยู่ตรงน
