“เจ้าค่ะคุณหนู”
เพียงบ่าวสองคนหมุนตัวจากไป ร่างที่ยืนได้อย่างมั่นคงของลู่เพ่ยพลันโงนเงน ป้าเฉิงซึ่งก้าวมาเห็นต้องรีบประคองผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พอแตะโดนผิวที่ร้อนราวกับถูกไฟลวกแล้วก็ต้องตกใจจนต้องส่งเสียงเรียกบ่าวคนอื่นเข้ามาช่วย ส่งผู้เป็นนายขึ้นเตียงนอนได้ก็รีบเอ่ยไล่คนอื่นออกไปหมด เหลือแค่นางที่ดูแลอยู่ข้างกาย
“ตัวคุณหนูร้อนเหมือนไฟ บ่าวจะให้คนไปตามหมอนะเจ้าคะ”
“รออีกสามวันเถอะ ถึงเวลานั้นคงยากแก่การรักษา สร้างความยุ่งยากให้กับท่านพ่อได้ข้าดีใจนัก”
“คุณหนู” ได้ฟังแล้วป้าเฉิงก็ได้แต่ถอนใจทิ้งแรงๆ ถ้าก่อนหน้านี้คุณหนูไม่บอกอาการไว้ล่วงหน้าพวกนางก็คงต้องตื่นตระหนกนัก แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็ได้แต่ทำตามคำสั่ง
“รอมี่ฮวนกับมี่เจี๋ยกลับมา ข้าจะบอกทุกเรื่อง ในเมื่อพวกเราอยู่ด้วยกัน ก็ไม่จำเป็นที่ข้าต้องปิดบังอะไรอีก”
“คุณหนู...” ป้าเฉิงเรียกได้เพียงแค่นั้นก็หันมารับใช้อยู่ข
