5
1259 Words
โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าใบเล็กสั่นครืดคราด คนที่อยากหาที่ส่วนตัวรับสาย มองซ้ายมองขวา แล้วลุกขึ้นยืน
" เพลงขอตัวสักครู่นะคะ " เพลงพิณขยับตัวลุกขึ้น เดินเลี่ยงออกไป แล้วกดรับสาย ที่โทรเข้ามา
" จ้ะ พ่อ " ลูกสาวกดรับสาย ตอบรับแล้วยิ้มกว้าง
" เออ ว่ายังไง หายเงียบไปเลย " ผู้เป็นพ่อ ถามเป็นคำแรก
" ถึงได้สักพักแล้วจ้ะ หนูยังไม่ค่อยสะดวก เลยยังไม่ได้โทรหา "
ลูกสาวตอบกลับไป แล้วก็ได้ยินเสียง ลอยเข้ามาในสาย
" อายุยี่สิบสี่ยี่สิบห้า แล้วดั้นด้นจะไปถึงบนนั้น ไม่น่าห่วงหรอก วางๆมากินข้าวมา พ่อ "
แม่เลี้ยง บอกออกมา แล้วคนเป็นพ่อ ก็วางสายทันที คนที่เป็นคนนอก ยิ้มกับลมกับฟ้า อย่างน้อย พ่อก็โทรมานะเพลง คนให้กำลังใจตัวเองมาตลอด เก็บโทรศัพท์แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
แกงหน่อไม้สีเขียวในถ้วย ที่เคยวางเอาไว้ตรงหน้า แปรเปลี่ยนเป็น ผัดผักสีเขียวใส่หมูยอ เนื้อหมูทอด และ กุนเชียง อีกจาน แทนที่เห็ดดอง ที่เคยวางเอาไว้
" มีข้าวสวยนะครู หรือ จะลองข้าวไร่ดี "
ข้าวไร่ คือข้าวเหนียวเม็ดสั้น ของคนพื้นที่ คนที่กำลังปรับตัว หยิบข้าวไร่ออกมา จากกระติบ แล้วปั้นข้าวทันที คนที่มองอยู่ ยิ้มออกมา กับแก้วเครื่องดื่ม
อาหารมื้อแรก อร่อยและ ทานไม่ยากอย่างที่คิด แม้ข้าวจะเหนียว ไม่ค่อยเป็นเม็ด แต่ก็หอม นิ่ม และ มีรสชาติต่างจากที่เคยกิน
" ครู ต้องหุงหาอาหารเอง เครื่องครัว อุปกรณ์ ครูคงไม่ได้เตรียมมา ถ้ายังไง ช่วงนี้ ครูมากินข้าวที่บ้านก่อนก็ได้ "
แม่ใหญ่บอกด้วยความมีน้ำใจ
" ผู้กอง ให้ใครเป็นธุระ ดูแลเรื่อง อุปกรณ์ปรุงอาหารได้ไหมคะ " แม่ใหญ่ตะโกนถามออกไป
" ครับ "
คนที่ถูกไหว้วาน ตอบกลับมา ตอนแรกเพลงพิณ อยากจะปฏิเสธออกมา แต่ว่า สถานการณ์แบบนี้ บนพื้นที่ห่างไกล ไม่ใช่ที่ที่เธอ จะดื้อดึง
" ก่อเตาถ่านเป็นไหมครู " เด็กสาววัยยี่สิบปี ที่นั่งข้างๆ ถามออกมา
" ไม่จ้ะ " เด็กสาวยิ้มกว้างในคำตอบ
" ไม่ยาก เดี๋ยวหนูสอนครูเอง ก่อเตาถ่าน นึ่งข้าว ทอดไข่ แค่นี้ ก็ไม่อดแล้ว "
คนพื้นถิ่นยิ้มกว้างออกมา เพลงพิณยิ้มตอบกลับไป แววตาของคนที่นี่ สดใส บริสุทธิ์ ไม่เหมือนกับ เพื่อน ที่เธอเคยคบหามาก่อนหน้านี้เลย
เสียงพูดคุยของคนที่ทำงาน เรียบเงียบ วงข้าววงเหล้า เริ่ม ลดน้อยหายไปทีละคนสองคน ทุกคนอยากพักผ่อนแล้ว สองทุ่มของที่นี่ มืดสนิท จนแทบมองอะไรไม่เห็น กองไฟที่จุดเอาไว้ เป็นระยะ ทำให้บรรยากาศรอบตัว อบอุ่น กว่าไฟฟ้า
" แยกย้ายเถอะครับ พรุ่งนี้มีงานรออยู่ จะได้พักผ่อน "
คนที่เป็นจุดศูนย์กลาง บอกออกมา แล้ววางแก้วลง บนพื้นเสื้อ มองคนที่นั่งอยู่ ทานอาหารมื้อเย็น เป็นระยะ อย่างน้อย คืนนี้ ก็ไม่ต้องนอนหิว เค้าเห็นว่า เธอ กินได้มาก มากกว่าที่คิด
" ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับความช่วยเหลือ "
เพลงพิณ ยกมือไหว้ ขอบคุณ คนที่กำลังจะกลับ และชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ก็หันมาคุยกับเธอ อย่างจริงจัง เป็นครั้งแรก
" น้ำเย็น อาบไม่ไหว ก็เอาน้ำลูบตัวเอา เดี๋ยวจะป่วย คืนนี้ พักผ่อนให้เต็มที่ บ้านผู้ใหญ่ ปลอดภัยสำหรับครู "
นายทหารหนุ่มบอกเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแดงก่ำ บอกเพียงเท่านี้ แล้วก็เดินหันหลัง ออกไป ท่ามกลางความมืด กับลูกน้องนับสิบคน ที่ยืนรออยู่ คนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใจฟูขึ้นมา นิดหน่อย ที่เค้าบอกออกมาแบบนี้
ที่นอนอันเล็กกับผ้าห่มเนื้อหนา ถูกวางเอาไว้ภายในห้องนอน ที่มีกลอนล็อกอย่างแน่นหนา คำที่เค้าบอกมา ทำเอาคนที่แอบกังวล ยิ้มออกมา แล้วก้มลงกราบหมอน สวดมนต์ไหว้พระ ก่อนจะล้มตัวนอน ด้วยความอ่อนเพลีย
ตั้งแต่วันนั้น วันที่รู้ข่าวร้าย เพลงพิณไม่เคยหลับสนิทอีกเลย เกือบเดือนมาแล้ว ที่เธอ นอนกระสับกระส่าย คืนนี้ เป็นคืนแรก ที่หลับยาวตั้งแต่สามทุ่มครึ่ง และตื่น หกโมงเช้า ด้วยเสียงนาฬิกาปลุก
เตาถ่านสีแดง กำลังนึ่งข้าวนึ่งแต่เช้า พ่อผู้ใหญ่ยิ้มกว้าง เมื่อเห็นแขก เดินออกมาจากห้องนอนแต่เช้าตรู่
" ตื่นเช้าเลยครู " คำทักทาย ทำเอาเพลงพิณต้องหยุดตอบ
" ค่ะ อากาศดีมากๆ " อากาศราวๆ 22-23องศา กำลังเย็นสบาย
" หน้าหนาวครูจะไม่พูดแบบนี้ บางปี เหลือเลขตัวเดียวนะครู " คนที่อยู่มานาน บอกยิ้มๆ แล้วชี้ไปที่ห้องน้ำ
" อาบน้ำอาบท่าได้เลย วันนี้มีน้ำอุ่น "
เจ้าของบ้านบอกออกมา แต่ไม่ได้ขยายความว่า ผู้กอง มาต้มน้ำที่ลานบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง แล้วเอาถังน้ำ ยกขึ้นมาวางเอาไว้ ก่อนหน้านี้ บอกแค่ว่า ครูยังไม่ชิน จะอาบน้ำเย็นไม่ไหว แล้วก็รีบลงเรือนไป
ถังน้ำอะลูมิเนียมสองถัง ที่ยังร้อนอยู่ วางอยู่เคียงข้างกับถังน้ำเย็น ที่เปิดออกมาจากก็อก คนที่ไม่ชอบน้ำเย็น ยิ้มกว้าง แล้วรีบทำธุระส่วนตัวของตัวเอง
อาหารมื้อเช้า เป็นข้าวนึ่งกับเนื้อทอดอย่างง่ายๆ คนที่เป็นแขก ควักกุนเชียงถุงใหญ่ออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับขนมอีกกล่อง ยื่นให้เจ้าของบ้าน
" เพลงไม่ได้เตรียมอะไรมา มีแค่นี้เองค่ะ " น้ำใจที่ได้รับมา ถูกตอบแทนกลับไป คนรับยิ้มกว้าง
" โถ ครู ไม่ต้องเลย อย่าได้เกรงใจ "
กาแฟร้อนๆที่ชงมาวางเอาไว้ กับขนมของครู เป็นมื้อเช้า แบบง่ายๆ วันนี้เธอตั้งใจจะไปที่โรงเรียน เพื่อแนะนำตัว กับเด็กๆ
" ครู เดินไปได้ใช่ไหมคะ " แม่ใหญ่ถามเมื่อเห็นว่า ครู กำลังสวมรองเท้าที่หน้าบันได
" ได้ค่ะ สบายมาก " เจ้าตัวเตรียมของใส่ถุงผ้าสองใบ แล้วหิ้วเดินออกมาจากบ้าน สำรวจไปรอบๆ บริเวณ แล้วมองสำรวจสถานที่ บ้านพักครู มีคนมาเริ่มงานแต่เช้า และเธอก็เห็นเค้าแล้ว
" สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ "
เจ้าของบ้านชั่วคราวทักทายกับคนงาน ที่คาดว่า เป็นคุณทหาร ที่มาก่อนใคร ชายหนุ่มมองคนที่เดินตรงเข้ามา แล้วยิ้มกับตัวเอง อาบน้ำตัวหอมฟุ้งมาเลย แม่คุณ
" นอนหลับไหมครับครู " เค้าถามคำแรก เมื่อได้พบหน้า
" หลับสนิทเลยค่ะ ตื่นทีเดียว " คำตอบที่ได้ยิน ทำเอาคนฟัง รู้สึกพอใจ
" วันนี้ เพลงจะเริ่มงานวันแรก ถ้ามีอะไร เพลงจะคุยกับใครได้บ้างคะ "
เพลงพิณถามผู้กว้างขวาง
" โรงเรียนของเมืองฟ้า ไม่ได้สังกัดอะไรทั้งนั้นครับครู พวกเราควักทุนส่วนตัวกันทั้งนั้น อาคารก็มาจาก ค่ายอาสาของมหาวิทยาลัยข้างล่าง งบเงินเดือน ก็มาจาก การบริจาค ครูอยากได้อะไร บอกผมได้ อาจจะไม่ได้รวดเร็วทันใจ แต่ผมจะหามาให้ครูเอง "
เพลงพิณยิ้มออกมา เธอรู้แล้วว่า เค้าเป็นผู้กว้างขวางตัวจริง ผู้ชายที่โรงแรมหรู วันนั้น กับ ผู้ชายคนนี้ คือ คนคนเดียวกันใช่ไหม
- Writer
