4
1205 Words
โรงเรียนขนาดเล็กอยู่กลางหุบเขา ที่ความเจริญยังเข้าไม่ถึง แต่มีเสาสัญญาณโทรศัพท์ของค่ายดัง ตั้งอยู่ วิถีชีวิตบางอย่างกำลังจะแทรกซึมลงไปที่นี่ อย่างเลี่ยงไม่ได้
โทรศัพท์มือถือเครื่องใหญ่ ที่หยิบขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศวันแรกเอาไว้ ก่อนที่มือบอบบางจะบันทึก ข้อความสำคัญ กำกับลงไป แล้วโพสต์ลง สังคมออนไลน์ ที่มีเพื่อน ในโลกออนไลน์ เพียงไม่กี่ร้อยคน
Plangpinn วันแรก ความประทับใจแรก ที่บ้านเมืองฟ้า
รถคันใหญ่ขับเลยไปบนทางคดเคี้ยว ผ่านอนามัยชุมชน ผ่านบ้านหลังเล็กที่ปลูกขึ้นมาแบบง่ายๆ ด้วยใบไม้ขนาดใหญ่สีน้ำตาล และปะปนด้วยสังกะสีเก่า ควันไฟของแต่ละบ้าน จุดเอาไว้ตามธรรมเนียม และ ก็พบกับ กลุ่มคนนับสิบ ที่กำลัง ซ่อมบ้าน หาหรือ ปลูกบ้านใหม่ กันแน่
บ้านมินิมอลกลางป่า หลังสีน้ำตาล จากไม้ธรรมชาติ เด่นเป็นสง่า ตรงหน้า คนที่เหนื่อยจากการเดินทาง ยิ้มกว้าง เมื่อได้เห็น มันน้อย แต่มาก ทุกอย่าง อยู่ท่ามกลางเขาเขียว หมอกจาง และ เพลงพิณ รู้สึกว่า ที่นี่แหละ เป็นที่ของเธอ
ชายฉกรรจ์นับสิบคนหันมามองคนที่ลงจากรถเป็นตาเดียว คนขับรถ เดินนำหน้าไปก่อน แล้วยิ้มกว้าง เมื่อเห็น ลูกพี่ของตัวเอง ในชุดเสื้อสีน้ำตาลเข้ม โพกผ้าปิดหน้า เหลือเพียงลูกกะตา ที่โผล่ออกมา
" พ่อผู้ใหญ่ สวัสดีครับ ลุงๆ สวัสดีครับ " คนขับรถทักทาย ทำให้คนที่เดินตามมา ต้องทำตาม
" สวัสดีค่ะ ทุกๆท่าน " เสียงอ่อนโยน ทักทายออกมา ยกมือไหว้รอบทิศทาง
" นี่ไง เจ้าของบ้านหลังนี้ " ผู้ใหญ่บ้านบอกลูกบ้าน และ นายทหารหลายคนที่นี่ เสียงปรบมือดังขึ้นทันที เมื่อได้พบกับคุณครู
ชายร่างสูงใหญ่กว่า คนขับรถ ที่ยืนปะปน ตรงนั้น มองเธอด้วยสายตา คมดุ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง ทันที คนที่ถูกเมิน เดินเลี่ยงออกมา ไม่อยากเกะกะ ขวางทาง
" ข้างบนเป็นประปาหมู่บ้าน เปิดปิดตามเวลา ครู อาจจะต้องรองน้ำสำรองเอาไว้ใช้ ในช่วงกลางคืนนะครับ"
คนขับรถชี้ไปที่ถังน้ำขนาดใหญ่ด้านหลังที่กำลังติดตั้ง อยู่ตอนนี้
" ได้ค่ะ ไม่ใช่ปัญหาเลย "
เพลงพิณเดินทักทาย ยกมือไหว้ ทุกคนไปทั่ว เอ่ยปากของคุณทุกครั้ง ที่ได้สนทนา แม้น้ำเสียง สำเนียง จะแปร่ง และไม่คุ้นหู แต่ เธอรู้ดีว่า เธอจะปรับตัว ให้เข้ากับที่นี่ ได้แน่นอน
ภรรยาของผู้ใหญ่บ้าน เป็นหญิงวัยห้าสิบปีที่ยิ้มหวาน ยืนรอต้อนรับคุณครู พร้อมกับ ผู้หญิงในหมู่บ้านอีกหลายคน ที่มาช่วยเตรียมอาหาร ข้าวของสัมภาระที่ติดตัวมา ถูกยกลงมาวางในบ้านไม้หลังใหญ่ โอ่อ่า สมฐานะ
ตู้เย็น ทีวี และ กาน้ำร้อน ซึ่งเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า ที่เป็นสิ่งพื้นฐานสำหรับคนเมือง กลายเป็นของล้ำค่า เมื่ออยู่ข้างบนนี้
" เหนื่อยแย่เลยไหมคะ กว่าจะมาถึงเมืองฟ้า " แม่ใหญ่ บอกออกมา แล้วจับมือบอบบางของครูสาวเอาไว้
" ไม่เท่าไหร่คะ นั่งรถจากกรุงเทพมา เหนื่อยกว่ามาก " เพลงพิณยิ้มหวาน แล้วรับน้ำเย็นมาดื่ม
" เดี๋ยวให้เด็กๆ พาไปจัดที่นอน ล้างหน้าล้างตานะคะครู จะได้มาทานข้าว อีกสักพักคนที่ไปทำงาน ก็จะกลับมาแล้ว วันนี้ มากินข้าวที่นี่กัน ครูจะได้แนะนำตัวอีกที "
น้ำเย็นใสที่ไหลออกจาก ก๊อกน้ำ ทำเอาคนที่เหนื่อยล้ามาตลอด รู้สึกสดชื่น เสื้อยืดสีเข้ม ถูกเปลี่ยนมาเป็นสีเหลืองนวล แขนยาวพอดีตัว กับกางเกงสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวรวบเอาไว้ เป็นหางม้า ก่อนจะทาแป้งเด็ก และ ลิปมันสีชมพูอ่อน เท่านี้ ก็เรียบร้อย
เสียงเอะอะดังเข้ามาในบ้าน คนงานนับสิบคนทยอยกันเดินเข้ามาที่ลานบ้าน ปูเสื่อนั่งกันอยู่ ผู้หญิงในหมู่บ้าน เตรียมอาหารออกมา หลายอย่าง ยกมาวางพร้อมกับ ไหสีน้ำตาล ที่มีฝาปิดเอาไว้
ชายหนุ่มถอดผ้าโพกหัวออกมาเช็ดเหงื่อที่เปียกชุ่มไปหมดทั้งหน้า ล้างมือล้างหน้า แล้ถอดเสื้อตัวโคร่งออก เหลือเพียงเสื้อยืดตัวในสีดำ พร้อมกับผิวขาวจัด กับนาฬิกาข้อมือสีดำ ที่สวมอยู่ แล้ว เธอก็นิ่งไป เมื่อเห็นหน้าเค้า ผู้ชายที่เจอกัน เมื่อวันแต่งงาน
" ผู้กองครับ ผู้กอง " ลูกน้องคนสนิท ส่งเสียงเรียก ก่อนจะเห็นว่า ครู ยืนอยู่ไม่ห่างจากตรงนั้น
" ครูครับ นี่ผู้กองวายุ เป็นหัวหน้าหน่วยที่นี่ ครูมีอะไร บอกผู้กองได้เลยนะครับ "
" ผู้กองครับ นี่ครูใหม่ครับ ครูเพลงพิณ จะมาอยู่ โรงเรียนเมืองฟ้า "
คนแนะนำให้ทั้งสองคน รู้จักกัน พูดไปเรื่อย ไม่สังเกตเห็นเลยว่า ระหว่าง ผู้กอง กับครูสาว มีอะไรบางอย่าง ที่มองกันผ่านสายตา
" ผู้กองครับ ผู้กอง " ลูกน้องสะกิดลูกพี่ แล้วชี้ไปที่ไห ที่วางอยู่
" ไปเถอะครับ พวกนั้นเค้ารออยู่ ผู้กองไม่ไปเปิด ใครจะกล้า ยก " ไห ที่วางอยู่ตรงนั้น พอจะเข้าใจได้ ว่า เป็นอะไร
ชายหนุ่มเดินเลี่ยงไป แล้วนั่งลงที่พื้นเสื่อ ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้าน ปรบมือเสียงดังลั่น ก่อนจะเริ่ม ดื่ม ก่อนมื้ออาหาร เพื่อให้บรรเทาความเหนื่อยล้าจากการทำงาน
อาหารพื้นบ้านตรงหน้า นับสิบจาน เป็นอาหารท้องถิ่น คนจากเมืองกรุง มองแล้วยิ้มออกมา ให้กำลังใจตัวเอง
จานกระเบื้องและช้อนส้อม กับช้อนสั้นอีก2คน ถูกส่งมาให้ จากคนที่อยู่ ฝั่งตรงข้ามเยื้องออกไป
" ช้อนกลางครับครู " คนสนิท วางจานและช้อนให้ครู พร้อมกับขวดน้ำดื่ม ที่ยังไม่ได้เปิดอีกขวด
" ขอบคุณนะคะ พี่จ่า "
พี่จ่ายิ้มกว้าง แล้วเดินไปนั่งเคียงข้างลูกพี่ คนที่อยู่ตรงนั้น เป็นจุดศูนย์กลาง กระบอกไม้ไผ่ตรงหน้า ตัดเป็นแก้ว และ เครื่องดื่มในไห ถูกเท แจกจ่าย กันทุกคน
" อ้าว เงียบก่อน " ผู้ใหญ่บ้านทักทายกับลูกบ้าน แล้วมองคนที่นั่งใกล้กับตัวเอง
" ครูวัฒน์ รู้จักกันแล้ว วันนี้มีครูใหม่ ชื่อครูเพลง มาจากกรุงเทพ พวกเรา ช่วยกันดูแลครูด้วย ครูจะมาสอนลูกหลานของเรา ให้อ่านออกเขียนได้ มีวิชาติดตัว อย่างน้อย ก็จะได้ไม่โดนใครเค้าหลอกเอา "
ผู้ใหญ่บ้านบอกยิ้มๆ พร้อมเสียงปรบมือ คุณครูสาว ลุกขึ้นนั่งบนขาของตัวเอง แล้วยกมือไหว้อีกครั้ง
" เพลง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ สัญญาว่าจะเป็นครูที่ดี สำหรับเด็กๆ และจะช่วยเหลืองานในหมู่บ้านด้วยค่ะ มีอะไรชี้แนะ แนะนำ บอกเพลงได้เสมอนะคะ "
คุณครูบอกจากใจจริง ตั้งใจว่า จะอยู่ที่นี่ เพื่อทำประโยชน์ให้กับชาวบ้านจริงๆ
คนที่นั่งฟัง นิ่งเงียบ ยกแก้วไม้ไผ่ขึ้นดื่ม แล้วมองเธอ สายตาคมดุ พร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ ทำเอาคนถูกมอง รู้สึกหนาวๆ ขึ้นมา ยังไงก็ไม่รู้
- Writer
