“เฮีย ! เฮีย ! เฮียคะ” อันดาเอ่ยปากเรียกพร้อมเขย่าตัวเหนือเวหาเบาๆเพราะในตอนนี้อันดาตื่นแล้วต่างกับเหนือเวหาที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง
“เฮียตื่นก่อน เฮีย เฮียคะ” อันดาเขย่าแขนแกร่งรัวๆเพราะมันไม่มีทีท่าว่าเหนือเวหาจะตื่นเลยแม้แต่น้อย
“ป๊ะป๋าของร็อกกี้ตื่นยากหรอ” อันดาหันหน้าไปถามเจ้าร็อกกี้ทันทีเพราะตอนนี้เจ้าลูกหมาตัวน้อยกำลังนอนมองหน้าอันดาตาแป๋ว
“เฮ้อ…ไม่ตื่นก็ไม่ตื่น” อันดาเองก็เหนื่อยจะปลุกแล้วและที่เธอปลุกเหนือเวหานั่นเพราะเธอจะกลับหอ เธอไม่อยากหายไปเสียดื้อๆและการบอกเหนือเวหาว่าจะกลับแล้วมันก็ดีกว่าการที่เธอกลับไปโดยไม่บอก
แน่นอนว่าอันดาเอาผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ทว่าแขนเรียวของเธอกลับถูกกระชากเอาไว้จนเธอล้มลงบนเตียง
“อ๊ะ…เฮีย” อันดาตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ อยู่ๆมากระชากแขนกันแบบนี้เธอตกใจไม่น้อยเลยนะ
“จะไปไหน” เหนือเวหาถามขึ้น
ความจริงแล้วเหนือเวหาตื่นก่อน
