ตาม(รัก)เมียคืนเดียว

บทที่ 4 เคราะห์ซ้ำ

บทที่ 4

เคราะห์ซ้ำ

แม้ว่าจะยังไม่มีแรงแต่ก็จำใจลุกขึ้นมาทำอาหารแต่เช้า ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายที่เธอเป็นคนปรุงรสอาหารอร่อยจนคุณพิมและพี่พิชชอบ สั่งให้เธอเป็นคนดูแลอาหารให้ทั้งเช้าและเย็น ส่วนตอนเที่ยงนั้นต่างแยกย้ายไปทานข้างนอกเป็นส่วนใหญ่

“คุณพราวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูหน้าซีด ๆ” ส้มจี๊ดสาวใช้ภายในบ้านเอ่ยถามด้วยความสงสัย ก่อนที่พราวฟ้าจะส่ายหน้าเบา ๆ

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะพี่ส้ม พอดีเมื่อคืนกลับจากงานเลี้ยงดึกก็เลยยังไม่ได้นอนน่ะค่ะ” เธอว่าน้ำเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงมากนัก

“เฮ้อ นั่นสิวันนี้ต้องไปเรียนอีก ไหนจะงานพาร์ทไทม์อีก คุณพราวสู้ ๆ นะคะ” หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มรับขณะที่มือยังคงขะมักเขม้นหั่นผักเพื่อทำอาหารในเช้าวันนี้

...กลิ่นอาหารลอยฟุ้ง พราวฟ้าตักอาหารแบ่งให้กับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะปิดฝาหม้อไว้

“ฝากเสิร์ฟด้วยนะคะ พี่ส้ม”

“หืม อ้อ ค่ะ...” ส้มจี๊ดสะดุ้งตื่นหลังจากเผลอหลับไป คนรับใช้สาวลุกขึ้นเตรียมอาหารให้กับคุณผู้หญิงของบ้านและคุณหนูพิชญา

...พราวฟ้ารีบมาแต่งตัวเพื่อไปเรียนตั้งแต่เช้าตรู่ เธออยู่ปีสี่แล้ว วันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมอีกด้วย ซึ่งปีสี่เขาว่าเรียนหนักมากกว่าปีสาม เธอต้องทำโปรเจกต์จบและต้องทำสัมมนาอีกด้วย

แต่พอแต่งตัวเสร็จเตรียมจะมากินข้าวที่ตักเผื่อไว้กลับเห็นคุณผู้หญิงของบ้านยืนเท้าสะเอวรอเธออยู่

“แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไรนังลูกเมียน้อย” เสียงแหลมหูนี้ทำให้พราวฟ้าสะดุ้ง เธอห่อไหล่ขึ้นด้วยความหวาดกลัว

“กะ กึก นะ หนูกลับมาตอนเที่ยงคืนค่ะ” หญิงสาวว่าอย่างนอบน้อม เธอไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ

“เป็นไงล่ะ แกไปงานสังคมแบบนี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าไม่มีใครรับเรื่องของแม่แกได้ หึ ไม่มีใครในสังคมนี้เขารับลูกเมียน้อย รับเมียน้อยหน้าด้านอย่างแม่แกได้ ขนาดตายไปแล้วยังทำให้แกเปื้อนมลทินตามไปด้วย!”

“ฮึก แม่ตายไปแล้ว อึก ปล่อยแม่ไปเถอะค่ะ”

“ปล่อยงั้นเหรอ! แม่แกทำฉันเป็นบ้าเป็นหลังคิดว่าจะทำเป็นลืมไปง่าย ๆ งั้นเหรอ!” ไม่ว่าเปล่า พิมลดาตรงเข้ามาจิกเส้นผมของพราวฟ้าอย่างแรงจนใบหน้าเล็กแหงนขึ้นฟ้า

“อึก แม่ไม่รู้ว่าพ่อมีเมียอยู่แล้ว ฮึก แม่ไม่ได้ผิด”

“เหรอ! แต่พอแม่แกรู้แล้วยังไงต่อน่ะเหรอแกรู้ไหม พอแม่แกรู้ก็ยังทำให้ผัวฉันหลงหัวปักหัวปำ อึก ฉันไม่ปล่อยใครไปทั้งนั้น ไม่ว่าแม่ที่ตายไปแล้วของแก หรือว่าแก...แกจะต้องไม่มีความสุขจนตาย!”

“ฮึก...” พราวฟ้าไม่ได้ต่อสู้อะไร เธอกุมฝ่ามือของพิมลดาไว้ หญิงสาวเจ็บหนังศีรษะมากจนน้ำตาไหลออกมา ทว่า

“โอ๊ย!! เสียงดังอะไรแต่เช้าเนี่ย!” เสียงจากนรกก็ดังมาสมทบอีก แต่ก็ทำให้พิมลดาปล่อยมือออก

“อะไรของลูกเนี่ย ไม่มีเรียนหรือไง แล้วดูซิ...ยังไม่แต่งตัวอีก”

“โอ๊ย! ก็มันขี้เกียจนี่!” พิชญาว่าพลางกระทืบเท้าด้วยความรู้สึกหงุดหงิด เธอเรียนปีเดียวกันกับพราวฟ้าแม้นจะเป็นพี่ เพราะยังสอบไม่ผ่านหลายวิชาจนต้องลงเรียนใหม่

“ขี้เกียจไม่ได้ แกอยากโดนพ่อแกดุหรือไง ให้อีนี่มันได้...เอ๊ะ! มันไปไหนแล้ว” พิมลดาหันหลังกลับก็ไม่เจอพราวฟ้าแล้ว สาวเจ้ารีบวิ่งออกจากบ้านด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวว่าพิชญาจะเข้ามาสมทบรุมทำร้ายเธออีก

...หญิงสาวเดินตามฟุตบาทกว่าห้าร้อยเมตรเพื่อไปขึ้นรถสองแถว ลำพังจะเรียกวินมอเตอร์ไซค์ก็ไม่มีเงิน เธอจึงจำยอมที่จะเดินไป แม้ว่าพ่อจะร่ำรวย ท่านให้เงินเธอใช้รายเดือนแต่ก็ถูกสองแม่ลูกริบไปจนหมด ทำให้ไม่มีเงินใช้สักบาทเดียวจนต้องหางานทำหลังจากเลิกเรียน จะบอกท่านก็ไม่ได้เกรงว่าจะมีปัญหากับสองแม่ลูกนั่น

พราวฟ้าไม่ได้รู้สึกว่าติดค้างบุญคุณของพิมลดา เพราะบิดาเป็นคนหาเงินเพียงคนเดียว แต่ที่ยอมให้โขกสับเพราะความรู้สึกผิดเรื่องที่มารดาเป็นเมียน้อย ไม่ต่างจากชดใช้กรรมที่ทำได้แค่ก้มหน้ารับเพียงเท่านั้น...

หลายวันแล้วที่พยายามตามหาผู้หญิงคนนั้น กฤตยนัยยินดีรับผิดทุกอย่าง ให้เธอแจ้งความเพื่อจับเขาเข้าคุกเข้าตารางก็ยอม แต่ว่าเธอกลับหนีไป

เขาหารายชื่อของแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงวันนั้นทุกคนแล้ว แต่กลับไม่พบว่ามีเธอ ชายหนุ่มตะลอนไปตามบ้านของแขกทุกคนตามรายชื่อแต่ก็ไม่พบราวกับว่าเธอไม่ได้มีชื่อไปงานเลี้ยง ซึ่งอาจารย์ของเขาที่เป็นเจ้าของงานวันนั้นก็บอกว่าอาจจะเป็นตัวแทนที่ถูกส่งมาร่วมงานก็ได้

วันนี้เขามาทำงานที่มหา’ลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มถูกเชิญให้มาบรรยายที่นี่หนึ่งเทอม และให้คำปรึกษากับนักศึกษาปีสี่สำหรับโปรเจกต์จบของคณะสถาปัตยกรรม ด้วยความที่เขาเป็นอาจารย์จากมหา’ลัยรัฐบาลชั้นนำของประเทศ ก็มีหลายมหา’ลัยที่เชิญเขาไปเช่นกัน

ร่างหนาลงจากรถยนต์เมื่อถึงที่หมาย เขาละอายแก่ใจมากที่เดินไปไหนมาไหนก็ได้รับสายตาชื่นชม ทั้ง ๆ ที่ตนเป็นผู้ชายเลวทรามคนหนึ่งที่ได้ทำเรื่องไม่ดีกับผู้หญิงคนหนึ่งไว้ ทว่าขณะที่กำลังเดินเข้าตึกของคณะสถาปัตยกรรม

“คุณ!...” เขากลับเห็นเธอคนนั้นในชุดนักศึกษา