...อาจารย์หนุ่มไม่มีกะจิตกะใจจะเตรียมการเรียนการสอนพรุ่งนี้เอาเสียเลย เอาแต่ผงกศีรษะขึ้นลงสอดส่องสายตาไปยังร้านอาหารฝั่งตรงกันข้าม รู้ทั้งรู้ว่าเธอเลิกงานเที่ยงคืนแต่ก็มองอยู่นั่นแหละ
กระทั่งเข็มนาฬิกาสั้นยาวซ้อนทับกันบอกเวลาเที่ยงคืน
ร่างหนาผุดลุกขึ้นยืนรีบเดินไปจ่ายเงิน ก่อนจะออกจากคาเฟ่ไปเป็นจังหวะพอดีที่คนตัวเล็กเปิดประตูร้านอาหารออกมาพอดิบพอดี
ทั้งสองมองกันและกันแต่อยู่คนละฝั่งสองข้างทาง รถยนต์หลายคันแล่นผ่านหน้า แสงไฟจากเครื่องยนต์เหล่านั้นสาดส่องใบหน้าของคนทั้งคู่
เป็นครั้งแรกที่พราวฟ้ารู้สึกเหมือนกับรถหลายคันเบื้องหน้าแล่นอย่างช้า ๆ ราวกับเป็นภาพสโลว์โมชัน เป็นครั้งแรกที่เธอมองเห็นว่าเขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายที่ยืนอยู่บนฟุตบาทฝั่งตรงข้ามถนน ไม่ใช่คนในวันนั้น ไม่ใช่คนเลวคนนั้น ใบหน้าเล็กส่ายเบา ๆ ก่อนจะหันหน้าหนีรีบเดินไปที่ป้ายรถเมล์ เช่นเดียวกับคนตัวโตที่เดินไปพร้อมกับเธอเพียงแค่
