กฤตยนัยอยากฟังบทสนทนาอีกหน่อย แต่ก็ทนไม่ได้ เขากลัวว่าพราวฟ้าจะเจ็บตัว ชายหนุ่มจึงรีบเดินออกจากที่หลบซ่อนมาขวางหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นคว้าข้อมือของหญิงวัยกลางคนไว้
“อาจารย์!!” พิชญาร้องด้วยความตกใจ อาจจะเป็นเพราะความมืดทำให้มองไม่เห็นว่ามีคนแอบตามพราวฟ้ามา เช่นเดียวกับคนถูกตามที่ไม่รู้ตัวเช่นเดียวกัน พราวฟ้าตกใจที่เห็นเขา
“คิดจะทำอะไร” ว่าเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคนวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัดจนควันแทบออกหู “แล้วเธอ...อ้อ นักศึกษาคนนั้น”
“คือว่า เอ่อ คือ..” พิชญาคิดหาทางแก้ตัวแต่ก็นึกไม่ออก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วเกินกว่าสมองอันน้อยนิดของเธอจะคิดได้
“แกเป็นใคร” พิมลดาว่าอย่างหวั่นใจ
“เป็น...แฟนของผู้หญิงคนนี้ครับ” พราวฟ้าไม่อยากให้เขาพูดอย่างนี้ เธออยากจะขัดคำพูดนี้แต่เขาก็ส่งสายตาปรามไว้ “แล้วผมก็ไม่ชอบสักเท่าไรที่เห็นคนอื่นมาทำร้ายแฟนผม”
“หึ คนอื่น? แกบอกไปแบบนั้นเหรอว่าฉันเป็นค
