พิชญาแอบตามอาจารย์หนุ่มมาอย่างเงียบ ๆ เธอยืนตาค้างให้กับสิ่งที่เห็น รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ แต่มุมนี้หากจะเอาเรื่องก็คงยาก ไว้คราวหน้าถ้ามีมากกว่านี้...เธอหาเรื่องแบล็กเมลอาจารย์คนนี้ได้ไม่ยาก
...พราวฟ้าไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดนักหรอก เธอเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นยืน พยายามเดินหนีแต่ก็ถูกคนมือตุ๊กแกรั้งต้นแขนไว้
“ให้ผมไปส่งนะครับ”
“ไม่ค่ะ”
“พราว...ผมเป็นห่วงคุณนะ” พราวฟ้าพรูลมหายใจออกมาอย่างคนเหนื่อยหน่าย เขานี่มันตื๊อไม่เลิกสักที
ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงความรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ พราวฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ “ไม่มีแฟนจริง ๆ นะ”
“ครับ ไม่มี โสดสนิทเลยครับ” เขายิ้มแฉ่ง ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มให้สิ่งที่คิดในใจอีกระลอก
“ยิ้มอะไรนัก...ชิ!”
“หึ แค่คิดว่าอีกหน่อยก็คงไม่โสด” เขาว่าอย่างทะเล้น คนมากประสบการณ์รักนั้นปากคอพริ้งเพราเสียเหลือเกิน
“บะบ้า” พราวฟ้ากำสายกระเป๋าที่ขาดไว้แน่น เธอลังเลก่อนจะย
