Under His Sheets

Kabanata 11

I am trembling and my saliva has been running down on my neck. My lips taste like metal and I am sure there is a cut on it. My eyes are blurry and my head started spinning yet this man is still not letting go of his grip on my hair and keep on pulling and pushing me back and forth. I can hear his moans echoing on the four side of this empty room; marbles and gold are everywhere.

Pinipigilan kong sumayad ang ngipin ko sa kaniya dahil hindi ko na nais pang masaktan niya ng pisikal. Ngawit at masakit na ang aking tuhod maging ang aking dibdid dala ng walang katapusang pag-alog. Sa sobrang sakit ng aking anit, sa hinuha ko ay nagdurugo na iyon.

Few more thrust… I keep saying on my mind. I can feel his manhood slightly getting bulkier that means he is almost coming and I confirmed it through his words.

“Take everything…” he said between his moans and later on I tasted the salty yet metallic liquid coming from him.

I tried to spit it but he pulled my hair that made me swallowed everything on my mouth. That is when he let go of me. Tuluyang umagsak ang lupaypay at nanginginig kong katawan sa malamig na semento. Namaluktot ako hindi dahil sa lamig kundi dahil sa pandidiri sa sarili at sa pisikal na sakit na iniinda ko. Ilang sugat ang mayroon sa ibabang bahagi ng aking katawan, maging pasa ay naroon dahil sa higpit ng hawak niya at mga tama ng paddle sa akin kahapon.

Umalingawngaw sa loob ng silid ang kaniyang cellphone at hindi nagtagal ay namatay iyon, pinalitan ng kaniyang boses na malamig pa sa yelo.

Curses… curses that is what he keeps on mumbling.

“Tell Morcov to put them on the auction and make sure everyone will bid hundred millions,” I heard him said, probably talking to someone on the other line.

I did not try to make any kind of noise. I do not want to catch his attention but I guess, he is not a boss of a syndicate if he will not notice my sobs.

“Why are you crying, slut?” I can growl from his voice.

Kinagat ko ang labi ko, pinilit pigilan ang ilan pang hikbi na gustong kumawala. I cannot take another pain anymore. I just can’t because if he will hurt me now, I will probably lose my consciousness. I do not want that to happen. Hindi pa nawawala sa isip ko ang sinabi niya noong minsan akong mawalan ng malay sa kalagitnaan ng pagpaparaos niya.

“They are glorious the moment they laid their eyes on your body,” he said while staring darkly at me. The evil smirk is still written on his lips.

“What more when they started caressing it like what I did every time? Was it good? To be molested by my men?” he asked and laughed evilly.

“Napakasama mo!” Pinilit kong sabihin iyon sa kabila ng bikig na nakabara sa aking lalamunan.

“I am evil. Not just bad, slut. I can be more than that…” pinutol niya ang binabalak niyang sabihin at saka naglakad patungo sa akin.

Ang sapatos niyang mamahalin ay lumilikha ng tunog sa marble na sahig. Nang makalapit siya sa akin ay yumukod siya at mahigpit na hinawakan ang aking panga. Ang mga mata niyang pinilit niyang tignan ko ay nagliliyab sag alit ngunit mababanaag ang lamig doon.

“I can be the worst of worst, slut…” kinabig niya ako at saka tinuloy ang sasabihin sa pamamagitan ng bulong. “If you continue making me mad.”

He made me a slut. No one has ever touched me the way he did. He even made his men satisfy their needs by molesting me. I do not know if I should be thankful with the thought that he did not let those men penetrate me but that is too much to be thankful. Too much of worst!

“Why are you crying, hmmm?” Papalapit nang papalapit ang kaniyang boses miski ang yapak ng kaniyang paa.

Ilang sandali pa nga lang ay naramdaman ko na ang kamay niyang kinukuha ang aking braso. Pinanindigan kong hindi kumilos kung kaya naman dalawang kamay ang ginamitan niya ng pwersa upang mai-upo ako.

Hindi ko siya magawang tignan kung kaya naman nagyuko ako ng ulo, ang luha sa mata ko ay pumapatak pa rin. I heard him chuckled.

“The slut is crying…” he mumbled. “Do you want to do it again?” he added and I can’t give him an answer.

Hindi ko magawang ibuka ang aking labi dahil baka hikbi lang ang lumabas at miski ang ulo ay hindi ko magawang igalaw dahil sa takot na baka sa isang iglap ay makatanggap akong muli ng sampal sa kaniya. Gayunpaman, gumawa siya ng paraan para sagutin ko siya at tignan.

Gumapang ang kamay niya sa aking balikat patungo sa aking panga at saka iyon hinaklit upang maiangat ang aking ulo. Bumungad sa akin ang mata niya, malamig at animoy binabasa ang kung ano mang iniisip ko.

“You are crying…” he mumbled but I guess he did not plan that. He seemed shock after hearing those words from his mouth.

Instead of teasing me more, he snapped and let go of me as if I suddenly got a disease that can affect him. I can hear the click on his throat and his tiny curses.

“Minerva!” he called. His voice is like a thunder echoing on the four corners of the room.

I heard the sound of the door opening in a harsh way and footsteps seconded.

“Sir…” the woman named Minerva answered.

“Get this slut out of my sight. Make sure that he is dressed tomorrow. I’m going to show her what life she will be having once I am done with her,” he said, now voice is cold yet still authority can be heard from it.

“Yes, Sir,” I heard Minerva answered before I felt her presence beside me; guiding me to stand on my own feet.

Pigil-pigil ko pa rin ang aking hininga. Sa bawat kong paghakbang ay para akong tutumba kung hindi lamang ako inaalalayan ni Minerva. Mabagal ang naging pag-usad naming dalawa. Laking pasasalamat ko na lamang na hindi si Minerva katulad noong ibang mga kasamabahay dito na parehas na parehas sa trato ng lalaking iyon ang trato sa akin.

Nang makarating kami sa silid kung saan ako ikinukulong matapos ang ganitong pangyayari, saka ko lamang lubusang nadama ang lahat ng pisikal at emosyonal na sakit. Doon kumawala ang pinipigilan kong mga hikbi na nauwi pa sa mga hagulgol. Hindi ko na alintana kung nakaalis na bas i Minerva o hindi. Ang nais ko lang ay mailabas ang kinikimkim na luha na sa tingin ko ay hindi nauubos. Hanggang sa magkanda-sigok-sigok ako ay hindi ako natigil.

“Wala namang mangyayari sa pag-iyak mo, e.”

Nag-angat ako ng tingin upang tignan ang taong nagmamay-ari ng boses na iyon. Si Chaos, ang kaisa-isang taong nakakausap ko rito. Alam ko na isa siya sa malalapit na tauhan ng lalaking iyon kung kaya naman labis akong nagdududa sa tuwi-tuwinang sumusulpot siya upang tulungan ako sa iilang bagay. Katulad na lamang ngayon na naglalakad siya palapit sa akin habang hawak ang baso ng tubig.

Inilahad niya iyon sa akin at gamit ang nanginginig pa ring kamay ay inabot koi yon at dahan-dahang uminom. Halos ayaw pang tanggapin ng aking lalamunan ang tubig dahil sa ang katawan ko ay hindi pa rin nakahuhuma sa pangyayari kanina.

“Do not defy him and stop making it hard for you. Instead, do everything you can do to survive each day,” pahayag niya.

Hinhingal pa rin at humihikbi, sinalubong ko ang kaniyang tingin.

“W-why is he doing this to m-me?” tanong ko, gumagaralgal pa ang boses.

Bumuntong hininga siya at tinignan ako na tila ba humihingi ng pasensya. Tumango ako at ngumiti ng mapait. Alam ko naman ang sasabihin niya. Wala siyang karapatan na sabihin sa akin iyon dahil hindi kaniya iyong kwento.

Humugot ako ng malalim na hininga at saka inilapag ang baso sa may sahig. Nilibot ko ng tingin ang bawat sulok ng kwarto na ito at saka dahan-dahang tumango.

“I will try my best to do everything I can to satisfy him,” I looked up to him with a determined eyes.

“Until help comes… I will get my way through him and bring downfall to him,” I said through gritted teeth.