บทที่5[30%]

1570 Words

Aid & Kivi 5 อิฐนั่งหงุดหงิดทันทีที่ต้องมานั่งกินข้าวกับสิตา ใบหน้าหล่อมองออกไปที่นอกร้านพลันคิดถึงแต่คนที่อยู่ที่ร้าน ทำไมถึงได้ใจแข็งและนิ่งแบบนั้นกัน หัวใจของเธอมันเป็นหินหรือไง? เขาทำขนาดนี้แล้ว ยังจะไม่ยอมให้เขาดูแลอีก ให้ตายเหอะวี่... คุณจะให้ผมทำยังไงกับคุณดี? “พี่อิฐเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” “เปล่า ทานเสร็จยังล่ะ พี่จะได้พาไปส่งบ้าน” “ทำไมพี่อิฐถึงได้ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เลย เวลามากับสิตาล่ะ?” ร่างเล็กวางช้อนที่กำลังตักข้าวลงทันที ทำให้อิฐถอนหายใจออกมาแล้วเรียกพนักงานมาเก็บเงินจนสิตางง “พี่อิฐ!!” “กลับได้ยังครับ?” อิฐลุกขึ้นเดินออกจากร้านทันที ก่อนจะขับรถไปส่งสิตาที่บ้านแต่เธอก็ไม่ลงไปจนเขาหันไปมองก็ต้องตกใจที่สิตาจู่โจมกอดรัดเขาทันที หมับ!! “ปล่อยพี่นะสิตา!!” “ไม่ สิตาไม่ดีตรงไหน? เราสองคนต้องแต่งงานกันนะพี่อิฐ พี่ช่วยสนใจสิตาหน่อยได้ไหม!!” “ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้...” สิตาไม่ปล่อย แต่กลับจะโน้มหน้าไปจูบอิฐ จนร่างหนาออกแรงผลักร่างเล็กจนกระเด็นไปติดกับกระจกรถ สิตาตกใจน้ำตาคลอทันทีกับสิ่งที่อิฐทำ “ลงไปจากรถพี่ได้แล้ว และอย่ามาทำตัวแบบนี้กับพี่อีก!!” “พี่อิฐ... สิตาไม่ยอม ยังไงๆ เราสองคนก็ต้องแต่งงานกัน!!” ร่างเล็กลงจากรถทันที โดยที่อิฐได้แต่เสยผมตัวเองขึ้นอย่างหงุดหงิด ขับรถไปทันทีอย่างเร็ว ในสมองคิดแต่เรื่องที่สิตาพูดถึงยังไงคนอย่างเขา ก็ไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักแน่!! เอาสิ ถ้าคิดว่าบังคับเขาได้ก็เอา แม่ก็แม่เถอะ... ถ้าไม่ยอมล่ะก็เขาจะหาเมียแก่ให้ดูเลย ร่างสูงถอนหายใจออกมาทันทีพลันคิดถึงใบหน้าหวานๆ ของกีวี่ก็เลยจะแวะไปหาสักหน่อย เห็นหน้านิดหน่อยก็ยังดีว่ะ รถหรูมาจอดที่หน้าร้านทันแต่ก็ขมวดคิ้วกับหน้าร้านที่ตอนนี้มีพนักงานหญิงสองคนกำลังยืนอึ้งๆ กันอยู่ “เออ กีวี่อยู่ไหม?” “อะ เออคุณ... คุณที่เป็นเพื่อนคุณกีวี่ใช่ไหมคะ?” “ใช่ครับ มีอะไรเหรอ? กีวี่ล่ะ” อิฐเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เห็นกีวี่ แต่ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะไม่ปกติตรงที่ว่าของบนโต๊ะ บ่งบอกว่ากีวี่กำลังทำอะไรอยู่สักอย่าง... ร่างหนาเดินออกมาที่หน้าร้านอีกครั้ง “กีวี่ไปไหน?” “คือ ฉันไม่รู้ค่ะแต่ฉันลืมของไว้จะกลับมาเอา... แต่พอมาถึงก็เห็นคุณกีวี่ถูกผู้ชายคนหนึ่งพาตัวไป” “วะ ว่าไงนะ!! แล้วคุณเห็นผู้ชายคนนั้นไหมว่าหน้าตาเป็นยังไง?” “ค่ะ สูงพอๆ กับคุณ ผมสีดำแดง หน้าหล่อและโหดมากเลยค่ะ... เขากระชากคุณกีวี่ไป ฉันเห็นแต่จะเข้าไปช่วยก็ไม่ทันแล้ว...” ร่างหนาถึงกับอึ้งไปทันที มีอยู่คนเดียวที่จะทำแบบนี้ได้? ไอ้ไฟนอล!! ร่างหนาหยิบมือถือมากดโทรหาลูกน้องของตัวเองให้หาที่อยู่ทุกซอกมุมของไอ้ไฟนอล และสั่งลูกน้องให้มาหาเขาที่ร้านของกีวี่อีกสิบคน “คุณช่วยคุณกีวี่ด้วยนะคะ...” อิฐพยักหน้าและสั่งให้พนักงานเข้าไปอยู่ในร้านก่อน และตัวเขาก็ยืนพิงรถมองมือถืออยู่ตลอดเวลาเพื่อรับสายลูกน้องของเขา เสียงมือถือดังขึ้นทำให้หัวใจของเขาร้อนรนทันที “ว่าไง... พอจะรู้ไหม?” (“อิฐ แม่เอง”) “แม่? แม่มีอะไร?” (“หนูสิตาโทรมาหาแม่ ร้องไห้ใหญ่เลยว่าแกไม่สนใจ...”) “...” (“ไปหาหนูสิตาและขอโทษเขาเดี๋ยวนี้นะอิฐ เราสองคนต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน... ทำตัวให้มันดีๆ ด้วย ถึงบ้านหนูสิตาแล้วโทรหาแม่ด้วย”) “ผมไม่ไป” (“อิฐ จะขัดคำสั่งแม่งั้นเหรอ?”) เสียงคุณอิสราขึ้นเสียงสูงที่ฟังเสียงของลูกชายที่กำลังกำหมัดแน่นกับสิ่งที่ได้ฟัง ใบหน้าหล่อหงุดหงิดทันทีอย่างเห็นได้ชัด “เรื่องไร้สาระแบบนั้น ผมไม่สนใจหรอกแม่!!” (“อะ อิฐ!!”) “ผมมีเรื่องที่สำคัญกว่าที่จะต้องทำ แล้วบอกสิตาด้วยนะว่าอย่ามาปัญญาอ่อนกับผม... ทางที่ดีเลิกยุ่งกับผมไปซะ จะได้จบๆ ไป” (“อิฐ!! ไปหาหนูสิตาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแม่จะโทรบอกพ่อแก”) “...” (“ทำตามที่แม่บอก ก่อนที่เรื่องนี้จะถึงหูพ่อแก”) “ขอโทษนะแม่ ตอนนี้ต่อให้ผมต้องโดนพ่อด่า หรือโดนแม่ตัดขาด... ผมก็ไม่มีทางไปหาสิตาเด็ดขาด!!” (“อิฐ ทำไมแกดื้อแบบนี้ห๊ะ!! มันมีเรื่องอะไรสำคัญขนาดนั้น”) อิฐมองลูกน้องของตัวเองที่ลงจากรถมาเตรียมพร้อมและส่งแผนที่ที่วงสีแดงไว้หลายที่ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปนั่งให้รถของลูกน้องที่ตามมาอีกสองคัน อิฐถอนหายใจออกมาทันทีอย่างนิ่งๆ “สำคัญมากสิแม่... สำคัญจนตัวผมเองไปไม่เป็นแล้ว” (“...”) “แค่นี้นะแม่ ผมจะไปหาคนที่ผมควรจะไปหาจริงๆ” มือหนากดปิดมือถือทันที สายตาคมมองไปที่แผนที่ สั่งลูกน้องให้แยกย้ายกันไปแต่ละจุด เพราะพื้นที่วงมามันก็เป็นเขตของเขาเกือบทั้งหมด มันคงจะไม่รู้อะไรเลยมั้ง? อย่างว่าล่ะ มาเฟียที่ชื่ออิฐไม่เคยมีใครเห็นหน้าและไม่เคยรู้ว่าคนๆ นี้จะมีชีวิตอยู่ เพราะส่วนใหญ่งานทั้งหมด โชจะเป็นคนรับผิดชอบแต่ตอนนี้เขาเป็นคนที่รับผิดชอบทั้งหมด ใบหน้าหล่อเครียดทันที... “รอผมก่อนนะวี่ รอผมก่อน...” กีวี่มาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง มองไฟนอลที่ตอนนี้กำลังลากเธอให้เข้าไปในโกดังแห่งหนึ่ง... มือหนากำข้อมือเล็กจนแน่น ก่อนจะเหวี่ยงกีวี่ลงกับพื้นแข็งๆ ตุ้บ!! “พาฉันมาที่นี่ทำไม?” “พามาทำไม? เป็นคำถามที่ฉันควรจะตอบไหมอ่ะ?” ไฟนอลแสยะยิ้มแล้วเดินไปนั่งที่โซฟามองกีวี่ที่กวาดตามองไปทั่วโกดัง ก็เห็นว่ามีรูปของแฟนซี ไฟนอลและรูปของเธอ จนใบหน้าหวานหันไปมองไฟนอลทันที “แปลกใจหรือไง? ที่ของๆ พี่แฟนจะมาอยู่ที่นี่” “...” “ใช่ ก็หลังจากที่พี่แฟนตาย ฉันก็เป็นคนขนทุกอย่างมาไว้ที่นี่... เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะว่าแม่ของฉัน เขาจะฆ่าตัวตายทุกครั้งที่เห็นมันไง!!” กีวี่สะดุ้งสุดตัว น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของไฟนอลโกรธจนเห็นได้ชัด เดินตรงมากระชากกีวี่และเหวี่ยงไปที่โซฟา พร้อมกับตรึงแขนทั้งสองข้างของกีวี่ไว้แน่น ก้มมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาข้างๆ หางตา “ร้องไห้ทำไม? ร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อเธอเป็นคนเดียวที่ทำให้คนที่ฉันรักมากที่สุดต้องตายลง หนำซ้ำยังทำให้อีกคนที่ฉันรักต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปี!!” “ฮึก ฉันขอโทษ...” “ขอโทษ? พูดเป็นแต่แค่นี้ ร้องไห้เป็นก็แค่นี้... มันไม่พอหรอกกีวี่ อย่างเธอมันต้องเจ็บปวดและทรมานกับสิ่งที่เธอทำ มานี่!!” ไฟนอลกระชากร่างเล็กให้ตามไปที่ห้องน้ำก่อนจะจับหัวกีวี่ไว้แน่น กีวี่ขืนใบหน้าตัวเองไว้มองน้ำที่อยู่ในอ่างก็เกิดอาการกลัวขึ้นมาทันที “ทรมาน... แบบนี้ล่ะที่ฉันต้องการ หึ” “ไม่นะไฟ อุ๊บ!!” ใบหน้าหวานถูกจับกดน้ำทันที ร่างเล็กดิ้นไปมาแต่ก็สู้แรงของไฟนอลไม่ได้... ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มทันทีแล้วจิกผมกีวี่ให้พ้นเหนือน้ำ “เฮือก... แค่กๆ พะ พอแล้ว ฮือ” “พอเหรอ? ยังหรอกกีวี่ เธอไม่สมควรจะได้รับการให้อภัยสักนิด!!” ไฟนอลจับกีวี่กดน้ำอีกครั้งและครั้งนี้มันนานจนกีวี่ดิ้นไปมาอย่างช้าๆ นึกถึงใบหน้าของแฟนซีทันที... แต่จู่ๆ ใบหน้าของอิฐดันแทรกขึ้นมาทำให้เธอถึงกับสะอึกไปทันที อยากให้เขามาช่วยเธออีกครั้งได้ไหม? คำขอของเธอจะเป็นผลไหม... เธอขอมากไปหรือเปล่า? เขาเองก็แค่เพื่อนของโช เขาจะมาช่วยเธองั้นเหรอ? หรือถ้าเธอต้องตายอย่างน้อยก็ดีใจที่ได้เจอกับคนอย่างเขา ได้พบกับเขา... ผู้ชายที่ดีมากรองจากแฟนซี อิฐ... “เฮียไฟครับ” “มีอะไรว่ะ!!” ฟุ่บ!! “ฮึก แค่กๆ... อ่อก!!” กีวี่ถูกกระชากออกจากอ่างน้ำทันทีพร้อมกับนอนลงกับพื้นกระเบื้องอย่างรวยริน ไฟนอลเดินไปเปิดประตูก็เห็นลูกน้องของตัวเองที่หน้าตาตื่นอยู่ “เฮียไฟครับ ตอนนี้คนของเราโดนเล่นงานอยู่ครับ?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more