บทที่7[70%]
1599 Words
“ไม่ต้องครับ!!”
“ทำไม? อิฐถึงยังไงลูกก็ต้องแต่งงานกับหนูสิตานะ พ่อลูกจะรู้สึกยังไงที่เราไม่ให้เกียรติหนูสิตาแบบนี้”
“แต่...”
“ไม่ต้อง หนูสิตาอยู่ดูแลอิฐก็แล้วกันนะ แม่กลับก่อน...”
“แม่!!” อิฐมองแม่ตัวเองที่เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เขากับสิตานั่งอยู่แบบนั้น ร่างหนาถอนหายใจออกมาทันทีจนสิตายิ้มสู้ ลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆ เขาพร้อมกับวางมือไปที่แขนข้างที่หัก
“เจ็บมากไหมคะ?”
“ไม่ พี่ว่าสิตากลับไปเถอะ”
“ทำไมคะ ทำไมพี่อิฐชอบไล่สิตาจังเลย... เราเป็นคู่หมั้นกันนะ”
“แม่พี่เป็นคนพูด พี่ไมได้พูด เพราะงั้นไม่ว่าจะยังไงพี่ก็จะไม่มีวันแต่งงานกับสิตา เข้าใจนะ” สิตามองอิฐที่ลุกขึ้นจะเดินหนีแต่ร่างเล็กก็ลุกขึ้นกอดหลังเขาไว้ทันทีจนร่างหนานิ่งไป
“พี่อิฐก็รู้ว่าสิตาคิดยังไงกับพี่...”
“...”
“สิตาชอบพี่อิฐ ยังไงๆ เราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี” มือหนาพยายามแกะมือเล็กให้ออกจากเอว แต่สิตาก็ไม่ยอมกอดเขาแน่น ซบหน้าลงกับแผ่นหลังอุ่น ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของเธอ!! ไม่ว่าจะยังไง อิฐคือของเธอ...
“ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้สิตา ก่อนที่พี่จะหมดความอดทน”
“ไม่ ทำไมพี่ถึงไม่ชอบสิตาบ้าง สิตาไม่ดีตรงไหน? สิตารวย สิตาสวย สิตามีครบทุกอย่างอ่ะ พี่ทำไมถึงไม่สนใจสิตาบ้างพี่อิฐ!!” ร่างหนาถอนหายใจออกมาแกะมือบางออกมาหันไปเผชิญหน้ากับสิตาที่มองเขาอย่างนิ่งๆ ใบหน้าสวยเริ่มมีน้ำตาคลอออกมา
“ใช่สิตาสวย สิตารวย แต่พี่ไม่ต้องการ”
“!!!”
“สิ่งที่พี่ต้องการจริงๆ คือความรักที่พี่ให้เขา และมันไม่ใช่สิตา”
“...”
“พี่ต้องการผู้หญิงที่พร้อมจะอยู่กับพี่ และสิ่งที่พี่ต้องการจากเขาคือความรัก... ผู้หญิงที่พี่ต้องปกป้อง มีอยู่คนเดียวเท่านั้นซึ่งมันไม่ใช่สิตา”
“ใคร?”
“จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอ? เพราะงั้นต่อให้พ่อกับแม่พี่ต้องการให้เราสองคนแต่งงานกันแค่ไหน พี่ก็จะไม่มีวันแต่งงานกับสิตา เลิกยุ่งกับพี่แล้วไปมองหาคนอื่นเถอะ” สิตาไม่สนผลักร่างหนาให้ล้มลงกับโซฟาจนอิฐตกใจ มองร่างเล็กที่คร่อมเขาไว้แล้วถอดเสื้อคลุมนอกออกเผยให้เห็นทรวงอกอวบที่อัดแน่นอยู่ภายในเสื้อกล้ามตัวเล็ก
“ทำอะไรสิตา!!”
“ก็ทำในสิ่งที่สิตาควรทำตั้งนานแล้วไง ในเมื่อพี่ไม่ยอมแต่งงานกับสิตา... ก็ถ้าเราสองคนมีอะไรกันแล้ว พี่คิดว่าคุณป้าอิสราจะยอมให้พี่ยกเลิกงานแต่งเหรอ?”
“...”
“พี่คือของสิตา พี่ต้องแต่งงานกับสิตา!!” อิฐผลักร่างเล็กให้ออกไป แต่เพราะแขนของเขายังคงเจ็บอยู่เลยทำอะไรไม่ได้มาก ใบหน้าสวยก้มลงจูบไปตามแก้มเขาทันทีจนร่างหนาพลิกตัวเป็นฝ่ายคร่อมสิตาที่ยิ้มอย่างนิ่งๆ
“เริ่มอยากมีอะไรกับสิตาแล้วล่ะสิ เอาเลยพี่อิฐ สิตายอมแล้ว”
“สิตา!! โธ่เว้ย ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ว่ะ” ร่างหนาจะลุกขึ้นแต่มือเล็กก็ดึงต้นคอหนาให้ก้มลงมาใกล้ๆ ใบหน้าของเธอ อิฐพยายามขืนใบหน้าตัวเองไว้
“อิฐ ฉันกลับมะ...!!”
“กะ กีวี่” ใบหน้าหล่อคมหันไปมองร่างบางของผู้หญิงอีกคนที่ตอนนี้กำลังยืนตะลึงอยู่ เพราะว่าอิฐกำลังคร่อมอยู่กับสิตาที่โผล่หน้ามามองกีวี่ มาได้ไง? กีวี่ทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะเธอเข้ามาขัดจังหวะเขาสองคน ร่างบางเดินเอาของกินไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วถอยหลังออกมา
“คือ แค่เอาข้าวมาให้... ขอโทษที่รบกวน”
“กี่วี่!!” ร่างหนาสะบัดมือของสิตาออกทันที ก่อนจะมองอิฐที่วิ่งออกจากห้องไป สิตางุนงงทันทีกับกีวี่... มาที่นี่ได้ไง? แต่เอาเถอะยังไงเธอก็จะไม่มีวันยอมให้อิฐเป็นของใครเด็ดขาด!! กีวี่รีบเดินจ้ำไปที่หน้าลิฟต์ทันทีแต่ก็ถูกคว้าต้นแขนไว้ เธอหันไปมองอิฐที่หอบหายใจเหนื่อยที่วิ่งตามเธอมา
“ฟังผม...”
“ไม่เป็นไร ก็คุณกับคุณสิตาเป็นคู่หมั้นกัน ก็ดูแลกันได้นี่น่า”
“มันไม่ใช่นะวี่ คือเมื่อกี้...”
“ช่างเถอะ ฉันกลับไปที่ร้านดีกว่า อีกอย่างของเดี๋ยวฉันจะมาขนไปแล้วกัน” ใบหน้าหวานยิ้มให้เขา จนอิฐถอนหายใจและเลื่อนมือลงมาจับมือบางแน่น
“ฟังผมก่อนได้ไหม?”
“จะให้ฉันฟังอะไร ก็มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันนี่น่า”
“!!!”
“คุณจะทำอะไร? หรือจะมีใครมันก็เรื่องของคุณ ฉันไม่จำเป็นต้องฟังอะไรจากคุณ หรือคุณจะพูด ฉันฟังก็ได้” อิฐอึ้งไปทันทีก่อนจะปล่อยมือออกมา จนกีวี่มึนงง มุมปากของอิฐผุดยิ้มขึ้นมาทันที
“งั้นเหรอ? ไม่เกี่ยวอีกแล้วงั้นเหรอ...”
“อะไรของคุณ?”
“ใช่สิ ได้... งั้นผมจะไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นแล้วกันนะ อ่ออีกอย่างผมก็จะไม่ยุ่งกับคุณแล้ว โอเคไหม?” ใบหน้าหวานถึงกับชาทันทีกับสิ่งที่เขาพูด หัวใจเต้นรัวทันทีมองอิฐที่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน กีวี่พยักหน้ารับอย่างช้าๆ เงยหน้ามองเขาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม
“ตามใจคุณแล้วกัน ฉันทำอะไรไม่ได้นี่น่า... เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกัน”
“...”
“ฉันขอตัวก่อนนะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าพรุ่งนี้ฉันจะมาขนไป ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ” กีวี่หันไปกดลิฟต์แล้วเดินเข้าไปก่อนจะปิดลงทันที ดวงตาทั้งสองสบตากันก่อนจะลับหายไปพร้อมกับประตูลิฟต์ ร่างบางเงยหน้ามองเพดานลิฟต์ ช่างเถอะ ในเมื่อมันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว... อิฐเท้าเอวมองประตูลิฟต์อยู่แบบนั้น พร้อมกับหมุนตัวกลับห้องไปทันที มองสิตาที่นั่งอยู่แบบนั้น
“กลับไปได้แล้วสิตา”
“ไม่”
“กลับไป!!”
“!!!” ร่างเล็กสะดุ้งทันทีกับใบหน้าและน้ำเสียงของอิฐ ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดประตูแล้วเรียกลูกน้องของเขาที่อยู่ประจำที่หน้าห้อง
“มาพาตัวสิตาออกจากห้องฉันไปเดี๋ยวนี้!!”
“พี่อิฐ!!” ลูกน้องเชิญให้สิตาออกจากห้องไป ก่อนที่ร่างหนาจะเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเองแล้ว...
เพล้ง!! แจกันหัวเตียงถูกเขวี้ยงกระทบกับกำแพงจนแตกละเอียด ใบหน้าหล่อขึ้นสันนูนไปหมด ทำไมว่ะ? ทำไมต้องพูดอะไรแบบนั้นออกไปด้วย ก็เพราะเธอไม่เคยคิดจะฟังเขา ไม่คิดอะไรกับเขาบ้างเลยหรือไง? ที่พูดออกไปแบบนั้นก็แค่... แค่น้อยใจที่เธอไม่สนอะไรกับตัวเขาเลย ทั้งๆ ที่เธอควรจะงอนเขา ควรจะโกรธเขาที่เข้ามาเห็นภาพแบบนั้น แต่เธอกลับนิ่งและยอมเดินออกไปโดยที่ไม่โกรธเคืองเขาเลย มือหนากุมหัวตัวเองทันทีอย่างเครียดๆ ทำไมกันกีวี่ จะมีสักครั้งไหม? ที่คุณจะหวั่นไหวไปกับผมบ้าง
“คุณทำผมหวั่นไหวไปทั้งตัวและหัวใจ และคุณล่ะ เคยไหม?”
ตั้งแต่ที่กีวี่กลับมาอยู่ที่ร้านตามเดิม อีกวันเธอก็ไปขนเสื้อผ้าแต่ก็ไม่เจอเขาอยู่เห็นลูกน้องเขาบอกว่า อิฐไปส่งอาวุธที่อื่น เธอก็เลยได้แต่นิ่งไป เธอไม่รู้ว่าเขาโกรธเรื่องอะไร... แต่ถึงยังงั้นเธอคิดว่าแบบนี้มันก็ดีแล้ว ในเมื่อเธอพูดกี่ครั้งเขาก็ยังคงอยากจะปกป้องเธอ แต่ตอนนี้เขาเป็นคนพูดเอง เธอก็ต้องเคารพในการตัดสินใจของเขา ร่างบางก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
“คุณกีวี่...”
“คุณสิตา? มาตัดชุดเหรอคะ”
“ก็ใช่ค่ะ” สิตามองกีวี่ที่ยิ้มให้ก่อนจะเดินเลือกชุดไปมาอย่างนิ่งๆ มองผู้หญิงคนนี้ที่เธอสงสัยเหลือเกินว่าอิฐจะแคร์เธอมาก ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนอกจากหน้าตาน่ารัก แถมชาติตระกูลก็ไม่มี ไม่ได้มีอะไรดีเลยสักอย่าง...
“คือว่าสิตากับคุณแม่ของพี่อิฐ กำลังจะหาฤกษ์แต่งงานอยู่ค่ะ”
“อ่อ...”
“ก็เลยอยากมาดูชุดไว้ เพื่อว่าอาจจะให้คุณกีวี่ตัดชุดแต่งงานให้” กีวี่ที่ได้ฟังก็ยิ้มยินดี แต่ทำไมในใจถึงได้รู้สึกแปลกๆ นะ เธอจะรู้สึกอะไรล่ะ? ในเมื่อผู้หญิงตรงหน้าเหมาะกับอิฐมากที่สุดแล้ว เธอก็ควรจะยินดีด้วยไม่ใช่เหรอ
“ได้สิคะ ฉันยินดีเลย” สิตามองกีวี่ที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ นอกจากยิ้มให้เธออย่างยินดี หรือเธอจะคิดมากไปเรื่องที่อิฐคิดอะไรกับกีวี่? อีกอย่างช่วงนี้อิฐก็ไม่อยู่ด้วย ช่างเถอะ กีวี่มองสิตาที่หิ้วชุดของร้านเธอออกไป ก่อนจะหันมาทำงานที่เหลือต่อทันที ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีจนมืด
“เอจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวก่อนนะ ฝากร้านด้วย... พี่มาแล้วเอก็กลับได้เลยนะ”
- Writer
