บทที่4[70%]
1770 Words
“ถอยไปสิ ก็คุยกันได้แล้ว” อิฐยิ้มทันทีกับท่าทีของกีวี่ที่ประหม่าจนเขาเอ็นดูกับท่าทางนี้ เธอดูหวงตัวเองมาก... เป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาใช้กำลังนิดหน่อย แต่แบบนี้สิถึงจะเป็นกีวี่ โชมันถึงได้ไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องเธอเลย แต่ทำไมสำหรับเขาแล้ว... เขาอยากทำมากกว่าแตะเนื้อต้องตัวนะ
“คุยอะไรล่ะ? เรื่องคุณหรือเรื่องผม”
“ก็เรื่องของคุณก็ได้...”
“เรื่องของผมจบแล้วไง ต่อไปเรื่องของคุณบ้าง? เราสองคนกำลังทำความรู้จักกันนะ”
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอะไรจะคุย...”
“คุณจะโกงผมเหรอ? ผมอุตส่าห์เล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง ไม่แฟร์เลยนี่น่า” กีวี่มองอิฐที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ จนเธอถอนหายใจออกมา... หลงกลจนได้สินะ!! ร่างเล็กออกแรงผลักอิฐให้ออกห่างและตัวเองก็ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง กีวี่มองอิฐที่พยักหน้าให้เธอเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองให้เขาฟัง
“ก็ได้ เรื่องส่วนตัวของฉัน...”
“โอเค ผมจะตั้งใจฟังเลย” อิฐขึ้นมานั่งบนเตียงทันทีอย่างเต็มตัว ก่อนจะกอดอกนั่งฟังกีวี่เหมือนนักเรียนกำลังฟังคุณครูสอน กีวี่ถอนหายใจออกมาอีกครั้งพร้อมกับจับมือตัวเองแน่น
“ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อกับแม่ทิ้งฉันไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...”
“...”
“ฉันก็อยู่ที่นั่นจนเรียนจบม.ปลาย และตอนนั้นฉันได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้ชีวิตของฉันที่มันมืดมิดไม่มีใคร มีแสงสว่างขึ้นมาทันที” พอถึงตรงนี้อิฐถึงกับนิ่งไปทันที เพราะต้องไม่ใช่โชแน่ๆ เพราะโชกับกีวี่เจอกันตอนที่กีวี่เรียนมหาลัยปีสุดท้าย ดังนั้นร่างหนาจึงตั้งใจฟังร่างเล็กเล่าทันที
“ฉันกับเขาเราสองคนตกลงคบกันในฐานะแฟนกันจนฉันเข้ามหาลัย และตัวเขาก็พาฉันไปเช่าคอนโดอยู่... แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะเขาให้เกียรติฉันมาก กลัวคนอื่นจะมองฉันไม่ดี... เราฝันกันไว้ว่าถ้าเรียนจบ เขาจะแต่งงานกับฉันและเราสองคนจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่...”
“แต่อะไรเหรอกีวี่?”
“...” ร่างเล็กไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับเป็นน้ำตาต่างหากที่ไหลออกมาแทน ใบหน้าหวานส่ายหน้าไปมาร้องไห้ทันทีที่นึกถึงเรื่องวันนั้น วันที่เป็นตราบาปให้เธอจนถึงทุกวันนี้... วันที่แฟนซีตายไปต่อหน้าต่อตาของเธอ ภาพนั้นยังคงติดตาของเธอมาจนถึงเดี๋ยวนี้ เธอรักเขามาก... รักจนบางทีเธออยากจะตายตามเขาไป แต่ทุกครั้งที่เธอคิดแบบนี้ แฟนซีจะคอยมาเตือนเธอเสมอจนเธอเกือบเป็นบ้าไป กว่าจะทำใจได้ก็ใช่เวลานาน จนมาเจอโชก็ไม่ได้ทำให้เธอลืมเขาไปได้เลย
“กีวี่แต่อะไร...?”
“ฮึก... ฮือๆ”
“กีวี่...”
“วี่ขอโทษ ฮึก” อิฐที่เห็นแบบนี้ก็ขยับตัวดึงร่างเล็กมากอดทันทีอย่างแนบแน่น ใบหน้าหวานซบลงกับไหล่หนา ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงซึมซับลงไปกับเสื้อของเขา มือหนาลูบผมของกีวี่เบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อปลอบใจร่างเล็กที่ยังคงสะอื้นอยู่แบบนั้น ร่างเล็กยกมือกอดตอบร่างหนาที่อบอุ่นและแผ่ความห่วงใยส่งถึงเธอ
“วี่รักแฟน...”
“...”
“ฮึก ฮือๆ วี่รักแฟนที่สุด” ร่างเล็กพูดออกไปก่อนจะรู้สึกได้อีกครั้งว่า ไม่ควรอ่อนแอกับร่างหนาที่กำลังกอดเธออยู่ กีวี่ผละกอดออกทันทีเช็ดน้ำตาของตัวเอง มองอิฐที่มองเธอนิ่งเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนทันที จนเธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ร้องออกมาเถอะกีวี่ ถ้ามันทำให้คุณสบายใจ...”
“ฮึก...”
“ให้ร่างกายของผม... ทำหน้าที่บรรเทาเรื่องทุกข์ใจของคุณจะได้ไหม? ขอให้ไหล่ของผมคอยซับน้ำตาของคุณ ขอให้อ้อมกอดของผมได้ให้ความอบอุ่นกับคุณจะได้ไหม?” กีวี่มองอิฐที่พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง จนร่างเล็กใจเต้นทันที เธอมองหน้าเขานิ่ง... ทำไมกัน? ทำไมเขาต้องแคร์เธอขนาดนี้ด้วย
“ทำไม? ทำไมคุณอยากดูแลฉันขนาดนี้ด้วยคุณอิฐ”
“...”
“ทำไม? ในเมื่อเราสองคนก็เพิ่งจะรู้จักกัน... แต่ทำไมคุณถึงได้อยากดูแลคนอย่างฉันด้วย” ร่างหนาไม่ตอบอะไร แต่กลับขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กอีกครั้ง จนกระทั่งใบหน้าหล่อยิ้มออกมากับสิ่งที่กีวี่ถาม
“ผมก็ไม่รู้...”
“อะ เอ๋?”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม? แต่ข้างในมันบอกว่าต้องดูแลคุณ... อย่าพูดว่าเราเพิ่งรู้จักกัน เพราะว่าบางทีการที่ผมช่วยเหลือคุณในวันที่คุณเกิดอันตราย มันอาจจะถูกกำหนดไว้แล้วก็ได้ ว่าผมต้องดูแลคุณ”
“คุณอิฐ...”
“ผมไม่รู้ว่าแฟนคือใคร? แต่เท่าที่ผมฟังเขาคงสำคัญกับคุณมาก คุณรักเขามาก... แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไม่มีชีวิตอยู่ ผมมีหน้าที่ดูแลคุณให้รอดปลอดภัย นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ”
“จะ จริงเหรอ? คุณต้องการแค่นี้จริงๆ เหรอคุณอิฐ” กีวี่มองอิฐกับสิ่งที่เขาพูด มันจริงเหรอ? ที่คนอย่างเขาต้องการแค่ดูแลเธอเท่านั้น ต้องการแค่ดูแลเธอเท่านั้น โดยที่ไม่หวังอะไรเลยเหรอ? มันเป็นไปได้เหรอ จะมีคนดีๆ อย่างเขาอยู่บนโลกใบนี้ด้วย
“ใช่ คุณอาจจะเคยเจอผู้ชายที่หวังแต่ผลประโยชน์... แต่สำหรับผมมันไม่ใช่”
“...”
“ผมอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรมาก ทำเรื่องผิดกฎหมายก็เยอะ แต่สิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้ผมคิดดีแล้ว... ไม่ว่าจะเป็นใครก็ห้ามผมไม่ได้ เพราะงั้นผมจะดูแลคุณจนกว่าคุณจะปลอดภัยจากไฟนอล”
“ฉันไม่อยากให้คุณมาเสี่ยงกับฉัน บอกตรงๆ คุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย...”
“เกี่ยวไม่เกี่ยว? ผมจะทำให้มันเกี่ยวเอง”
“อะไรของคุณอะ... อื้อ!!” ริมฝีปากแดงของอิฐประกบจูบริมฝีปากบางทันทีจนกีวี่ตกใจ มือเล็กพยายามผลักไหล่หนาให้ออกไปแต่ก็สู้แรงไม่ได้ ลิ้นร้อนดุนดันปากบางให้อ้าออก กีวี่ที่ต้านทานจูบของเขาไม่ได้ก็เปิดปากออกทันทีปล่อยให้ลิ้นร้อนๆ เข้าไปกวัดเกี่ยวลิ้นบางจนหัวใจของกีวี่สั่นเทิ้ม รสจูบที่อ่อนหวานและแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ทำให้เธอเผลอจูบตอบเขาทันทีแบบเงอะงะ มือเล็กจากที่ผลักไสเปลี่ยนเป็นจิกลงกับไหล่หนา อิฐลืมตามองใบหน้าหวานที่หลับตาลงรับจูบเขาก็ดูดดึงลิ้นบางที่หวานมากจนเขาไม่อยากจะถอนจูบออกจริงๆ แต่ก็จำต้องถอนริมฝีปากออกมาเพราะกีวี่เริ่มที่จะหายใจไม่ออกแล้ว อิฐถอนริมฝีปากออกมาทันที หอบหายใจหนักมองกีวี่ที่ลืมตาขึ้นมามองเขาอย่างเหนื่อยหอบ
“ทีนี้เกี่ยวกันหรือยังฮึ...”
“...”
“เกี่ยวกันนานซะขนาดนี้ ถ้าพูดอีกทีว่าไม่เกี่ยว... ผมจะเกี่ยวคุณอีก ให้ขาดใจตายกันไปข้างหนึ่งเลย”
“อะ เออ... คุณจูบฉันทำไม?”
“ก็คุณชอบบอกว่าผมไม่เกี่ยวกับเรื่องของคุณ เพราะงั้นผมก็ทำให้เราสองคนเกี่ยวกันแล้วไง... ลิ้นเกี่ยวลิ้นแบบนี้ หวังว่าคุณคงจะไม่พูดมันอีกนะ”
“...”
“จำไว้นะกีวี่ ผมจะดูแลคุณจนกว่าทุกอย่างที่คุณเป็นทุกข์จะเปิดเผยให้ผมได้รู้... และก็เลิกพูดว่าผมไม่เกี่ยวกับคุณอีกนะ ไม่งั้น... ลิ้นของผมจะไปเกี่ยวส่วนอื่นของคุณ หึ”
“คะ คุณอิฐ!!”
“5555 ผมล้อเล่น... แค่เกี่ยวลิ้นกันก็พอ ผมให้เกียรติคุณเสมอนะกีวี่”
“ก็นั่นแหละ พูดอะไรน่าเกลียด”
“หึ พักผ่อนเถอะครับ แผลจะได้หายเร็วๆ หรือไงจะเกี่ยวอีกทีไหม?”
“คุณอิฐ!!”
“อิฐดีกว่านะ?”
“อะไร?”
“เรียกอิฐก็พอ และผมขอเรียกคุณว่าวี่จะได้ไหม?” กีวี่ที่ได้ฟังก็ถอนหายใจออกมา เพราะจะมีแค่แฟนซีกับโชเท่านั้นที่เรียกเธอแบบนี้ แต่กลับผู้ชายตรงหน้า... เธอควรให้เขาสนิทสนมกับเธอใช่ไหม? เอาเถอะ ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แล้ว เธอคงจะไปห้ามเขาไม่ได้อีกแล้วล่ะ เขาเป็นคนดี... ดีซะจนเธอไม่อยากให้เขาต้องมาเสี่ยงอันตรายในเรื่องของเธอ แต่ในเมื่อเขาเลือกแล้ว เธอเองก็ต้องยอมรับความจริง ร่างเล็กพยักหน้ารับจนอิฐยิ้มออกมาทันที
“วี่...”
“อิฐ” ทั้งสองคนมองหน้ากันเมื่อเริ่มต้นไปด้วยดี กีวี่ที่ถูกอิฐจ้องหน้านานไป ก็นอนลงทันทีพร้อมกับตะแคงข้างหนีสายตาของเขา ร่างหนาที่เห็นแบบนั้นก็ดึงผ้าห่มให้กีวี่ทันทีก่อนจะชะโงกหน้าไปดูก็พบว่าร่างเล็กหลับไปแล้ว อิฐยิ้มแล้วยกมือขึ้นทาบริมฝีปากของตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องพักญาติไปก็พิงประตูอยู่แบบนั้น
“ปากนิ่มชะมัดเลย... อะ เฮ้ยอะไรของมึงไอ้อิฐ!! พูดเหี้ยอะไรของมึง” มือหนาตบไปที่ปากของตัวเองทันทีที่ดึงสติกลับมา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมากับจูบแรกที่มอบมันให้กับเธอ กีวี่...
อีกฝากของร่างเล็กที่ได้ยินเสียงประตูปิดลงก็พลิกตัวมองประตูห้องพักญาติ พร้อมกับยกมือแตะที่ริมฝีปากของตัวเองทันทีอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... หัวใจที่ปิดตายมานาน ไม่แม้แต่จะเคยใจเต้นกับใคร แต่กลับใจเต้นกับเขาเพียงเพราะจูบแรกที่เขาฉกไป แถมยังเป็นจูบแรกที่เธอไม่เคยให้ใครแม้แต่แฟนซีที่คบกันมานาน ร่างเล็กยิ้มออกมาทันทีเมื่อนึกถึงสัมผัสของริมฝีปากเขา
- Writer
