[ ฉันทำทุกอย่าง ฉันพยายามจะแก้ปัญหามากมายที่แม่สร้าง ฉันต้องทำยังไง แม่ถึงจะเห็นใจฉันบ้าง ฮื่ออออ ]
[ ไม่เป็นไรนะ ผมจะเป็นทุกอย่างให้คุณเอง ]
ผมมาช้าไป ตอนนี้นักบุญกำลังหว่านคำพูดสวยหรู ผมจะเข้าปลอบเธอยังทำไม่ได้เลย รีบเดินกลับไปที่รถ เพราะจะเสี่ยงให้ใครมาเจอไม่ได้ มิ้นท์จะอยู่ในอันตราย โธ่เว้ย!!!! ผมตัดสินใจถอยมาตั้งหลักก่อน ไม่ใช่ว่าผมกลัวจะเผชิญหน้า แต่ผมกลัวกว่าถ้าไอ้คิวมันรู้ว่าผมอยู่เบื้องหลัง มิ้นท์จะอยู่ในอันตราย หรือมันอาจจะจับไปทรมานเพื่อหาความจริง อะไรก็ช่าง!!!! ความรู้สึกไม่ได้ทำให้งานมันออกมาดีจริง ๆ ด้วย
“เอาไงดีครับ ไอ้จิมมี่มันน่าจะอยู่กับนายมันในห้อง” ไอ้ตุณมันถามผม แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำยังไง ผมอยากเข้าห้องนั้น ผมอยากกอดเธอแทนผู้ชายคนนั้น ผมอยากยืนอยู่ตรงนั้น!!!!
“กูไม่รู้”
“ตอบอะไรไม่สมเป็นคุณวินเลย สมองกับหัวใจมันทำงานสวนทางกันหรือครับ งั้นผมช่วยเอง” ไอ้ตุณหยิบโทรศัพ
