Ep.6 เลขาคนใหม่
3149 Words
Minto Say ::
“กรี๊ดดดดดด!!!” เสียงกรี๊ดของฉันทำให้คนที่นอนอยู่ต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ!!!! แคก ๆ ทำไมถึงเจ็บคอขนาดนี้
“อะไร!!!” คนที่ทำหน้างง ถลึงตาใส่ฉัน
“ฉัน ฉันฝัน!!!!! ว่าฉันกับคุณมีอะไรกัน แล้วตื่นมา ฉันถอดเสื้อ นี่มันคืออะไร!!!!” ฉันที่เอาผ้านวมห่มตัวเองอยู่ ถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“เธอปล้ำฉันไง!!! จำใส่หัวเอาไว้ด้วย ฉันเนี่ยช่วยเธอนะ” คนที่พูดผลักหัวของฉันออก
“แล้วได้ปล้ำไหม!!!!! ได้ไหมคะ!!!!” ฉันถามด้วยความร้อนใจ เพราะภาพสุดท้ายที่จำได้คือรู้ว่าตัวเองโดนยาอะไรก็ไม่รู้ โอ๊ยยยยย ตอบสักที!!!
“ฉันไม่ได้ทำ ไม่ชอบข่มขืนศพ ครั้งหน้าไม่เอาละนะ ถ้าติดต่อฉันไม่ได้ ก็อย่างเพิ่งตัดสินใจทำอะไร ดูดิครั้งนี้โดนวางยามา จะปล้ำทุกคนไม่เว้นแม้แต่เพื่อนตัวเอง มันใช้ได้เหรอ อุตส่าห์บอกให้เบี้ยวนัดไปก่อน แล้วซื้อบื้อรึไง ให้เค้ามารับที่คอนโด ให้เค้ารู้ที่อยู่ตัวเองได้ยังไง ทำอะไรคิดดี ๆ งานฉันสำคัญ แต่ความปลอดภัยก็ต้องสำคัญเช่นกัน เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้ว ฉันหนืดในคอมากเลย เหมือนมีอะไรข้น ๆ อยู่ในคอ ขอไปกินน้ำก่อนได้ไหม จะมาฟังคุณบ่นต่อ ไปกินอะไรมาวะ”
“รู้สึกว่ามันอร่อยไหมล่ะ จำไม่ได้เลยเหรอ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
“หึ ไม่ได้เลยค่ะ ยาอะไรก็ไม่รู้ ตื่นมาเจ็บคอเลย คาว ๆ ในคอ”
“สงสัยเมื่อคืนเธอจะร้องเพลงหนักไป” คนที่พูดแอบหัวเราะออกมาเฉยเลย เขาไม่หัวเราะเลยตั้งแต่เจอกัน นี่คงจะเป็นครั้งแรก
ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียง แต่สิ่งที่หายไปไม่ใช่แค่ เสื้อ แต่คือกางเกงในด้วย ฉันรีบลากผ้านวมมาห่อตัวเอาไว้ ไหนบอกไม่ได้ทำไง ทำไมกางเกงในหายยยยยยยยยย ไหน มันไปอยู่ไหน กางเกงในจ๋า ออกมาหาแม่หน่อย อยู่ไหนลูกกกก
“หาอะไร ไอ้นี่อะเหรอ เมื่อคืนฉันใช้นิ้วให้จนเธอเสร็จ แล้วเธอก็หลับเหมือนซ้อมตาย อยู่ที่เตียงฉันเนี่ย อันนี้ฉันต้องคืนไหมนะ” คนที่ชูกางเกงในของฉันเหมือนว่ามันเป็นของเล่น ทำให้ฉันต้องรีบเข้าไปแย่งมันมา
“คืนสิ จะเก็บเอาไว้ดมเหรอ” ใช้นิ้ว นี่คือเอานิ้วตัวเองมายัดใส่ของฉันเหรอ!!!!!!!
“เอาไว้ยัดปากเธอ ตอนที่เธอพูดมากไง คนอุตส่าห์ช่วย ทำคุณบูชาโทษจริง ๆ” ฉันถูกรวบพันเอาอยู่ในผ้านวม โดยมีคนที่ตัวใหญ่กว่ากอดเอาไว้
“คุณจะทำอะไรฉันอะ ปล่อยฉันนะ!!!”
“หัวกระเซิงเหมือนผีบ้า ตัวมีกินเหล้า ฟันก็ไม่แปรง มีอะไรที่โสโครกแบบเธออีกรึไง ร่างกายเธอเป็นของฉันตั้งแต่ วันที่ฉันจ่ายให้เธอ 5 แสนแล้ว นี่ยังมีหนี้ 2 ล้าน ที่ฉันเป็นเจ้าของโฉนดบ้านของเธออยู่เนี่ย อย่ามาหือ เห็นในสัญญาไหม แล้วแต่เจ้าหนี้ ลูกหนี้มีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ ไม่พอใจก็เอาเงินคืนมา กับตายซะเลย”
“นี่ไง ฉันถึงต้องเลิกกับคุณ เพราะฉันคบคุณแล้วจะตาย มันเป็นแบบนี้ไง”
“เพ้อเจ้อ ตราบใดที่หนี้ฉันไม่หมด ฉันจะไม่ยอมให้เธอตาย ฉันคิดแผนทำอะไร ฉันคิดถึงความปลอดภัยของเธอเป็นหลัก เพราะฉะนั้นจำใส่หัวตัวเองเอาไว้!!!! ว่าอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยง แค่นี้ก็ไม่ตายแล้ว เข้าใจไหม!!!” คนที่พูดห่อฉันเป็นโตเกียวแล้วผลักฉันหน้าทิ่มลงไปกับเตียง
โอ้ยยยย ลุกไม่ขึ้น ดิ้นกระแด่ว ๆ จะต้องลุกให้ได้
“นั่นคนหรือปลาสวายละนั่น ไปละ ฉันจะต้องบินกลับเชียงใหม่ วันนี้ก็อย่าดื้ออยู่ที่นี่ คนอะไรโง่จริง ให้ศัตรูรู้ที่อยู่ ฉันจะเก็บค่าเช่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟเธอด้วย โทษฐาน ซื่อบื้อ” คนที่พูดเดินออกจากห้องไปเลย ทิ้งฉันดิ้นเป็นปลาสวายอยู่บนเตียง
“คุณแล้วกางเกงในฉันล่ะ เดี๋ยว!!! กางเกงใน”
“ยึด!!!”
คนอะไร โคตรโรคจิตเลย!!!!
ในเวลาต่อมา
“ไงมึง หลับสบายตลอดคืนไหม”
“อืม สบาย เหมือนซ้อมตาย” ฉันต้องนั่งในกระโปรงสั้น ๆ ที่ไม่มีกางเกงใน และจะให้ใครรู้ไม่ได้ ว่าไม่ใส่กางเกงใน โอ๊ยจะบ้าตายโว้ย หวิวจริง ๆ เย็นไปถึงทรวงใน ฉันหันไปมองคนที่ยึดกางเกงในฉันเอาไว้ จิบกาแฟ กินคุกกี้ สบายใจเนอะ ทิ้งเบาหวิวให้น้องสาวฉันเนี่ย!!! เบา เย็น สบาย เหมือนใช้ ลอริเอะ คูลลิ่งเฟรช
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ของฉันที่ดังขึ้น ฉันเลยต้องหยิบขึ้นมาดู มันเป็นสายจากคุณบีม ฉันเลยหันไปมองหน้าคุณวิน เค้าเลยโบกมือเรียกฉันมาใกล้ ๆ พร้อมกระดาษและปากกาจากคุณตุณ พอฉันเดินเข้าไปถึง ก็รวบหมับฉันเข้าไปนั่งตักเลย
“เปิดลำโพง” เสียงคนข้าง ๆ กระซิบที่หูของฉันเบา ๆ
[ Beem Called ]
สายสนทนา
“ค่ะคุณบีม”
[ หายไปไหนมา เมื่อวานพี่ตามหาไม่เจอ ]
“ฉันไปนอนบ้านแม่มาค่ะ เพราะรู้สึกตัวเองอาการไม่ปกติ”
[ ไม่ใช่กับไอ้วินใช่ม่า ] คำถามนี้ทำให้ฉันหันไปหาคุณวิน ที่อยู่ห่างจากฉันนิดเดียว ฉันมองที่เขากำลังตั้งใจเขียน แล้วอ่านตามนั้น
“คุณวินแค่มาจีบ เพราะฉันเป็นเพื่อนกับพี่สะใภ้เขาค่ะ จีบมานานแล้ว” ทำไมเป็นประโยคที่ฉันอ่านแล้วเขินจังเลย
[ เราจะนัดเจออีกครั้งได้ตอนไหนดี ]
“วันที่ฉันกับพี่ไม่ได้เจอกันสองคนค่ะ ฉันมีปัญหากับผู้ใหญ่อยู่ มันจะกระทบภาพพจน์ในการรับงานใหม่”
[ ที่มีเรื่องกับพ่อของไอ้คิวอะนะ เพื่อนสนิทพี่เองเป็นลูกชายของคนที่หนูมีปัญหาด้วย ถ้าหนูมาอ้อนเขาดี ๆ เขาอาจจะคุยให้ก็ได้นะ จะได้มีงานบ้าง ]
ฉันมองกระดาษที่คุณวินเขียน
“พี่จะนัดให้ฉันหรือคะ ฟังดูลำบากจังเลย ถ้ามันช่วยให้ฉันมีงานก็น่าสนใจค่ะ แต่ตอนนี้ ฉันไม่ค่อยสบาย ครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงก็ไม่รู้” ฉันรีบหันไปมองหน้าคุณวินทันที ให้ฉันมาพูดอะไรเนี่ย
[ เราเจอกันตอนนี้ไหม ]
“แค่นี้นะคะ หวังว่าเราจะได้เจอกัน บ๊ายบาย”
จบการสนทนา
พอวางสายฉันก็หันไปมองคุณวินทันที แต่เขากลับเรียกคุณตุณเข้าไปหา แล้วทิ้งฉันจากตักลงพื้นทันที ทำให้ฉันที่ไม่ได้ใส่กางเกงในต้องรีบหุบขา เพราะกลัวว่าบ้านนี้จะไฟไหม้ เพราะหวอออก
“วันนี้ไปเจอเลขาของไอ้คิว ทำยังไงก็ได้ให้มันเผยตารางงานของไอ้คิวมาให้ได้ ฉันอยากให้มิ้นท์เจอไอ้คิวก่อนครั้งหนึ่ง ก่อนจะถึงนัดไอ้บีม” คุณตุณขอลาไปทำงานที่ถูกสั่งทันที
“ลาออกจากทำงานรีสอร์ต ไปเขียนบทละครไหมคะ” ฉันถามขึ้นมา ในความเจ้าแผนการของคุณวิน เป็นเรื่องเป็นราว เป็นฉากเป็นตอน
“ฉันไม่ได้ทำงานรีสอร์ต แต่ฉันทำงานเป็นคนเก็บศพ”
ขู่กันอีกละ ขู่เก่ง ฉันเบะปากใส่เจ้าหนี้ที่ขยันขู่ฉันจนไม่อยากจะกลัวแล้ว เหนื่อยเกร็งคอ ฉันลุกขึ้นมาจากพื้น อย่างระมัดระวังที่สุด ฉันเองก็ควรจะกลับบ้านได้แล้ว
“ปิงปอง กลับบ้านเถอะ อยากเปลี่ยนเสื้อผ้าเต็มทน” ที่จริง ฉันอยากหากางเกงในใส่แล้ว
“อืม งั้นกลับแกร็บนะ ฉันเรียกก่อน”
“จะดีเหร้ออออออ” คนที่ยึดกางเกงในของฉันไป เอ่ยพูดพร้อมกับมองต่ำ เหมือนจะบอกว่าฉันไม่ได้ใส่กางเกงนะ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง จะคืนกางเกงในเหรอ!!!! ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องตามเขาเข้าไปติด ๆ
“มิ้นท์!! แกจะเอายังไงกับแกร็บอะ??”
ฉันเดินเข้ามาหาผู้ชายถึงในห้อง โดยการกราบกรานเกาะขา ขอกางเกงในคืน แต่กลับโดนเขาสลัดขา พร้อมกับดึงกางเกงในของฉันออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนที่เขาใส่ แล้วโบกมันไปมา
“จะเอานี่เหรอ”
“ใช่ ฉันหวิวหมดแล้ว ขอคืนนนน”
“ฝันไปเถอะ เย็นดีใช่ไหม จะกลับแกร็บก็นั่งดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวเป็นข่าวอีก บ้ายบาย ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” คนที่พูดยังโบกกางเกงในฉันไปมา ฉันเลยอาศัยที่มันอยู่นิ่งจะตะครุบเจ้ากางเกงในตัวดี แต่กลับโดนเขาเอาไปซ่อนไว้ด้านหลัง
“คุณวิน”
“เรียกทำไม ชื่อเหมือนผัวเหรอ ฉันเบื่อขี้หน้าเธอจะแย่แล้ว ไปได้แล้วไป ชิ่ว ๆ”
“ผัว!!!! ไหนบอกเมื่อคืนเราไม่ได้กันไง” แล้วสรุปได้กันไหม!!! อะไร ทำไมไม่บอก ฉันถามคนที่ฉีกยิ้มหวานจนเห็นฟันเรียงสวย
“ครั้งแรกสินะ มันแน่นจนเจ็บเลยละ” ประโยคที่ทำเอาฉันขาทรุดเลย เขารู้ได้ยังไงว่าเป็นครั้งแรก หรือเรามีอะไรกันจริง ๆ ฉันชกเข้าเบ้าตาของไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย
“โอ้ยยยย มากไปแล้ว" ฉันโดนคว้าแขนแล้วเหวี่ยงลงบนเตียง แล้วตามมาตะครุบเอาไว้ทันที ไอ้กางเกงในเจ้ากรรมถูกนำมาเป็นเครื่องพันธนาการ ผูกมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้
“มากไปแล้ว!!!”
“อย่างน้อยจะทำอะไร ก็ควรจะเป็นความเต็มใจของฉัน อย่างน้องมันควรจะเป็นความรู้สึกดีร่วมกัน แต่อะไร ฉันไม่รู้อะไร โคตรไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลย” น้ำอุ่น ๆ มันเริ่มไหลออกมาจะปาดก็ปาดไม่ได้ เพราะติดแขนที่ถูกมัดเอาไว้ ที่ร้องไม่ใช่เพราะเสียซิง แต่เจ็บใจที่จำไม่ได้ว่าเสียยังไง
“แต่จะทำยังไง เราได้กันไปแล้ว”
“ไอ้คนไม่สุภาพบุรุษ”
“ใช่ จำใส่หัวเอาไว้ อย่าไว้ใจผู้ชาย อย่าคิดว่าตัวเองเก่ง เพราะผู้ที่เธอเจอมันคนเลวล้วน ๆ รวมทั้งฉันเอง ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ หรือโดนมันปล้ำจนแทบดูแลตัวเองไม่ได้เลย จะหยิบสเปรย์พริกไทยยังไม่ได้เลย มันจะหาทางมาเจอเธออีกแน่ เจอเหตุการณ์แบบนี้ ยกเข่ากระทุ้งอะไรที่นุ่มนิ่มที่สุด ไข่ เอาให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างี่เง่าหาอะไรตีหัวเหมือนในละคร มันวิ่งตามต่อได้ แค่ช่วงขา ก้าวครั้งเดียวมันก็ถึงเธอแล้ว เราจะเล่นงานจุดที่ทำให้มันวิ่งตามต่อได้ยาก”
“ถ้ามันไม่ตรงหรือไม่แรงพอ”
“ก็จะทำให้มันโกรธ แล้วจะทำร้ายเธอ คอนโดเธอโคตรจะไม่ปลอดภัย ฉันประเมินแล้วปังปอนเพื่อนเธอ ปกป้องเธอไม่ได้ การต่อสู้เป็นศูนย์ เธอเองก็ไม่มี” คนที่พูด เอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนได้กลิ่นลมหายใจเลย นี่เขากำลังห่วงฉันเหรอ ทำอะไรให้มันเข้าใจง่าย ๆ ไม่ได้เลยเหรอ
“ฉันจะล็อกประตูดี ๆ ไม่เปิดให้คนแปลกหน้า”
“ดี มาก อย่าไว้ใจใคร แม้แต่ฉัน เพราะฉันก็ร้าย พอ ๆ กับคนพวกนั้น หรืออาจจะมากกว่า ฉันกำลังใช้งานเธอเป็นหมากให้เดิน จำเอาไว้ ฉันจะทำให้เธอไปเจอไอ้คิวให้ได้ ยาที่เธอเจอเมื่อคืน มันทำให้ฉันคิดว่า มันก็อาจจะเป็นไปได้ ที่มันจะใช้ยานี้กับน้องฉันไหม คือทุกอย่างมันเป็นไปได้หมด วันที่ฉันไปอุ้มพะพายออกมาจากห้องน้ำ เธอพูดว่า ฉันจะไม่ให้อภัย คลิป สั้นแค่นี้ก่อนจะสิ้นสติไป” น้ำอุ่น ๆ ตกลงมาบนหน้าของฉัน แววตาที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้น ทำให้ฉันเข้าใจได้ ว่าทุกอย่างมืดแปดด้านสำหรับเขาแค่ไหน
“เมื่อคืนเรามีอะไรกันไหมคะ” คำถามของฉันไม่ได้มีคำตอบใดออกจากปากของคนเป็นเจ้าหนี้ มีเพียงกายส่ายหน้ากับรอยยิ้มบาง ๆ เท่านั้น
“ระวังตัวนะ ไอ้บีมมันมีฉายาว่านักล่าเด็กใหม่ ยิ่งเธอยากมันยิ่งอยากได้ ที่ฉันต้องออกตัวว่าจีบเธอ เพราะมันจะทำให้เธอดูเนื้อหอม ยิ่งเธอปฏิเสธฉัน มันยิ่งทำให้เธอดูยาก ฉันจะหาทางให้เธอได้เจอกับไอ้คิวก่อน สิ่งที่เธอต้องทำเมื่อได้เจอ คือหนักใจที่เพื่อนมันตามตื้อเธอ เธอเข้าใจนะ”
“ค่ะ แผนนี้ ปิงปองรู้ได้แค่ไหนคะ”
“ฉันไม่อยากให้รู้อะไรที่เกี่ยวกับเบื้องลึกมาก ฉันให้เพื่อนเธอรู้แค่นี้ เพื่อความปลอดภัย เข้าใจใช่ไหม” คำถามว่าเข้าใจไหมบ่อย ๆ เขาคิดว่าฉันโง่ใช่ไหมเนี่ย
“อืม”
“ไปได้แล้ว!!! แล้วกางเกงในนั่นอะ เอาออกเองนะ ฉันคืนให้แล้ว” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นบนหน้าของคนขี้แกล้ง แล้วเดินออกจากห้องไป แต่!!!! เอาออกยังไงอ่า ก็มือโดนมัดอยู่นี่อ่า ฉันเลยใช้ปากกัดกางเกงที่รัดแน่นอยู่ที่แขน โอ้ยยย กางเกงในแม่ยืดหมดแล้วม้างงงงง
หลายขั่วโมงต่อมา
ธาวิน Say ::
“โชคดีมากเลย เมื่อวานพี่กลับไปก่อน เพราะพี่ชายฉันมาหาพอดี ฉันเนี่ยโดนเทศนาจนหูชาเลย บอกว่าทำไมไม่เรียนให้จบ หนีกลับมาทำไม พยายามจะให้ฉันไปหลอกล่อไอ้พระเอกนั่นให้เปลี่ยนช่อง ฉันเบื่อจะแย่แล้ว ช่วงที่มีความสุขที่สุดของฉัน คือการได้อยู่กับพี่นะ”
“ปากหวานจังเลย ระบายมานะ พี่พร้อมรับฟัง เธอก็เหมือนพะพายน้องสาวพี่”
“ไม่อยากเป็นน้องตอนนี้อ่าค่ะ ยัดเยียดความเป็นผัวให้หนูหน่อย ช่วยทำให้ฉันหายเครียดหน่อยสิคะ” มือเล็ก ๆ ของหญิงสาวโอบกอดเอวของผมที่เพิ่งจะเสร็จกิจกับเธอไปหมาด ๆ
“แฟนเธอทำไม่มันรึไง ถึงต้องมาอ้อนพี่เนี่ย พี่เสียใจนะที่ได้เป็นแค่กิ๊กเนี่ย”
“มันอะไรคะ ไม่เคยมีอะไรกัน ฉันใช้ยาทำให้คิดว่าให้มีอะไรกันค่ะ แค่สั่งให้มันช่วยตัวเองให้จบ ๆ ไป พอมันเสร็จหลาย ๆ ครั้ง ก็หลับไปเองค่ะ ฉันไม่ชอบผู้ชายหน้าลูกครึ่งนิคะ ชอบอปป้าซารังเฮแบบนี้” รอยยิ้มหวานจากผู้หญิงที่ผมรู้สึกว่าตกได้แล้ว ผมเริ่มมั่นใจว่าไอ้ยาที่พวกมันใช้กัน ต้องเป็นกุญแจอะไรแน่ ๆ
“ไม่ได้ใช้ยานี้กับพี่ใช้ไหม เพราะพี่หลงหนูเหลือเกิน”
“ปากหวานจังเลย แบบนี้ต้องมีรางวัล หน้าระเบียงกันไหมคะ เปลี่ยนบรรยากาศ คอนโดฉันวิวสวยนะคะ” คนตัวเล็กใช้นิ้วเขี่ยที่หน้าอกของผมไปมา
เฮ้ออออ ไม่ปฏิเสธ ผมดึงคนตัวเล็กขึ้นมาจากเตียง แล้วตรงไปที่ระเบียงของคอนโดทันที อู้วววว ตื่นเต้น ตอนนี้ผมมี แซนด์แบ็คที่เธอใช้นั่งถ่ายรูปลง IG เป็นสนามรัก ผมทิ้งตัวลงนั่งบนถุงโฟมนุ่ม ๆ โดยมีคนตัวเล็กตามมานั่งคร่อมเอาไว้
“หนีฉันไม่พ้นแล้วล่ะค่ะ”
“ไม่หนีหรอก นี่ช่วยบอกหน่อยหน่อยได้ไหม จะเอาของของพะพายไปคืนพี่ชายเธอยังไง เขาอาจจะอยากมีของพะพายไว้ดูต่างหน้า” ผมรู้ว่าเธออยากได้ แต่นี่เป็นเวลาพูดที่ดีที่สุดแล้ว
“เราต้องคุยเรื่องนี้ตอนนี้เหรอ”
“จะจีบน้องสาวเขา ไม่เข้าทางพี่ได้เหรอ เผื่อเป้าหมายการล่าของเธอจะเปลี่ยนมาเป็นพี่บ้าง เพราะตอนนี้พี่หลงเธอจนจะตาย อยู่แล้ว” ผมเองไม่รู้สึกอะไรกับเธอทั้งนั้นอะ ไม่เคยฝืนใจเธอด้วย เธอต้องการผมเอง ผมก็แค่คนสนอง
“ตอนนี้พี่ชายเข้าถึงยากแล้ว เพื่อนของเขามาทำแทนป้าสมศรี เป็นผู้ชายที่โหดมาก ฉันจะโทรหาพี่ชายฉัน ก็ต้องนัดล่วงหน้า ผ่านเขาตลอด จบบอสตัน เขาชอบดูถูกฉัน ให้ฉันกลับไปเรียนต่อ” พอพูดถึงเลขาคนใหม่ของพี่ชาย มิวก็มีอาการหัวเสีย
“พี่ก็จบบอสตันนะ ไม่น่าจะเกี่ยว น่าจะเกี่ยวกับนิสัยของแต่ละคน ไหนพี่ขอฟังหน่อย ว่าไอ้เลขานั่นมันทำอะไรไว้กับเธอบ้าง” ผมดึงเธอลงมากอดเอาไว้แนบอก เพื่อให้เธอพักเรื่องอย่างว่า แล้วมาระบายความหนักใจให้ผมฟัง
“พี่ชายชมมันตลอดว่าทำงานดี เป็นคนโปรดของพี่ชายมาก เพราะไม่เคยทำงานพลาดเลยสักครั้ง แต่พอฉันจะขอตังพ่อหรือพี่ชายแต่ละครั้ง บอกให้ฉันไปเขียนคำร้องขอเบิกมา ฉันหงุดหงิดมันมากกกก ๆ ๆ ๆ ๆ มีคนบอกว่า มันอะชอบสองมาตราฐาน ถ้าเป็นผู้หญิงทำงานพลาดมันด่า ๆ และทำโทษ แต่ถ้าเป็นผู้ชายหน้าหวาน ๆ จะไม่โดนด่าแรง จะโดนแค่เบา ๆ ตอนนี้ฉันเองก็ต้องไปทำงานที่ช่องแล้ว เฮ้ออออ”
“ไม่ดีเหรอ”
“ไม่ดีค่ะ แต่ถ้าวันไหนพี่ชายไม่อยู่ก็ดี เพราะอู้ได้”
“อ่าวว ไม่อยู่ไปไหนล่ะ” ผมแกล้งถาม
“พี่ชายจะไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสทุกวันพุธค่ะ เพราะงานน้อย วันนั้นจะเป็นวันที่ฉันโคตรจะลัลลาเลย”
ชอบผู้ชายหน้าหวานเหรอ ถ้าเป็นผม น่าจะได้ แต่เป้าหมายจะพัง หน้าโหดอย่างไอ้ตุณไม่ไหวแน่ ๆ อ่าาา ปังปอนนนไง ผมได้ฟังไปยิ้มไป เพราะตอนนี้ผมได้รู้สิ่งที่อยากรู้มากมายเลย
อีกด้าน
“ฉิบหายนั่นมันไอ้จิมมี่รึเปล่า มันมาทำงานให้ไอ้คิวงั้นเหรอ” ตุณพยายามโทรหาคนเป็นเจ้านาย แต่โทรยังไงคนเป็นเจ้านายก็ไม่รับ ทำให้เขาต้องรีบขับรถกลับ เพราะเป้าหมายเปลี่ยนแล้ว ไม่ใช่คุณป้าอารมณ์เปลี่ยว แต่เป็นผู้ชายที่เป็นคู่แข่งของเจ้านายเขามาตลอด
============
โอ้ยพ่อ เค้าชื่อปิงปองค่ะ
- Writer
