ยมทูตสีเทา กับเจ้าสาวสีชมพู

Ep.8 ก็แค่หมากตัวหนึ่ง

Minto Say ::

ฉันต้องมาเดินสวย ๆ ออกกำลังกาย อยู่บนลู่วิ่ง แล้วก็เดินมาแบบนี้มา 1 ชั่วโมงแล้ว น่องจะโปร่งแล้วเนี่ย ไม่เห็นใครจะโผล่หัวมาสักคน ฉันเดินอีกนิดก็น่องโปร่งเป็นนักวิ่งทีมชาติแล้วนะ จะมีใครมาไหม หรือวันนี้เขาไม่มา พอ ๆ

“ไอ้ปิงปอง ทำไมมีแต่ผู้ชายมองมึงวะ” ที่ฉันถามเพราะผู้ชายล่ำบึกหลายคนมองไอ้ปิงปองตลอดเลย

“อย่ามาตลก มึงดูคนนั้นดิ อย่างน่ารักอะ ถ้ากูไปจีบจะติดไหม” ผู้จัดการส่วนตัวฉันเกิดอาการขี้หลี จนฉันต้องเบะปากใส่มัน หนอยยยย มาทำงาน มึงมาเหล่สาว

ฉันตัดสินใจวิ่งเร็ว เป็นแรงฮึดสุดท้าย ก่อนที่จะเลิกเดินบนลู่แล้วกลับบ้าน แต่เพราะความเร็วที่ปรับมากไป จนฉันวิ่งไม่ทันไหลลงมาจากลู่ ตาย ๆ เจ็บ เจ็บแน่ ๆ ฉันไหลลงมาจากลู่จนไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า

“กรี๊ดดดด ไอ้ปิงปอง!!!”

“มึง กูอยู่นี่” อ่าวไอ้ปิงปองยังวิ่งอยู่ที่ลู่อยู่เลย

“แล้วใครรับกูล่ะ” ฉันตกใจรีบหันไปมองคนที่รับฉันทันที เป็นหนุ่มหล่อหน้าตี๋ คนที่ฉันรอเขาอยู่นานแล้ว ในที่สุดเขาก็มา ให้ตายเถอะ!!!! มาสักที รอจนรากงอกออกหูแล้ว

“ขอโทษทีที่ผมไม่ใช่ปิงปอง”

“ขอโทษค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง ฉันคิดว่าจะวิ่งไหว” ฉันรีบทรงตัวออกจากอ้อมกอดเขา แล้วรีบไปหยุดลู่วิ่ง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจจะรอฉัน เดินไปวิ่งบนลู่เฉย โดนเมินโดยสมบูรณ์แบบ ไม่ได้ขี้หลีแบบอีตาพี่บีมแฮะ

“มึง ไหวไหมเนี่ย”

“อืมไหว ดีคุณคนนั้นเขามารับไว้ทันก่อน” ฉันชี้ไปที่เป้าหมายให้ไอ้ปิงปองดู ทำให้ไอ้ปิงปองพยักหน้ารับ

จะทำยังไงให้เขาสนใจฉันดี ตอนนี้เหมือนเรากำลังถูกเมิน จะบอกเลี้ยงน้ำขอบคุณโคตรจะไม่ธรรมชาติเลย ฉันกับไอ้ปิงปองเดินไปเล่นเวทเหมือนที่นัดแนะกัน ให้ไกลเขาเพื่อไม่ให้เขาสงสัย

“มึงจู่ ๆ จะพูดเรื่องไอ้พี่บีมนั่นไม่ได้นะ โคตรไม่ธรรมชาติ”

ฉันออกกำลังกายขาไป ใช้สมองไป จะต้องทำยังไงดีน้าาาา คิดสิคิด ฉันกระดกกระบอกน้ำเข้าปาก เป็นกระบอกน้ำที่คุณวินให้ฉันมา เป็นลายแบดแบดมารุดำเทาน่าร้ากกก แถมยังเก็บความเย็นได้ดีมากจะขอยึดเลยก็ไม่กล้าอีก ฉันคงจะต้องหาซื้อแบบนี้สักอันแล้ว

“ชอบเจ้าเป็ดดำนี่เหรอ ผมไม่เห็นว่ามันจะน่ารักตรงไหน คนรักของผมมีแบบนี้อันนึง ผมเป็นคนซื้อให้เขาในวันเกิด” จู่ ๆ เป้าหมายก็มาคุยกับฉันเอง เพราะไอ้กระบอกน้ำเล็ก ๆ แค่อันเดียว นี่สินะ ที่คุณวินบอกว่าของทุกชิ้นมีความหมาย!!!

“มันน่ารักออกค่ะ มันหน้าเหมือนฉันเลย ขอบคุณนะคะที่เมื่อกี้ช่วยฉัน” ฉันเอากระบอกน้ำแนบหน้า พร้อมกับยิ้มหวาน

“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมขอบอกไว้ก่อนว่าคุณสวยกว่า ไอ้เจ้าเป็ดดำอันนี้ผมขอซื้อต่อได้ไหม มันทำให้ผมคิดถึงแฟนมากเลย” จะมาซื้อกระบอกน้ำอันนี้ต่อเนี่ยนะ

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณไปซื้ออันใหม่เถอะ ฉันใช้ไปแล้ว”

“ขายเถอะครับ เราจะให้ในราคาที่สูงมาก” จู่ ๆ ผู้ชายใส่แว่น ก็เดินมาพูดกับฉัน นี่คงจะเป็นเลขาที่คุณวินบอก

“คุณค่าทางจิตใจ ต่อให้ใบละแสน ฉันก็ไม่ขายค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเมื่อกี้นะคะ ถ้าจะให้ฉันเลี้ยงกาแฟขอบคุณฉันจะยินดีมาก แต่ถ้าจะมาแย่งของรักของฉัน ฉันคงจะต้องจบบทสนทนาที่ตรงนี้แล้วค่ะ” ฉันกอดกระบอกน้ำเอาไว้ เล่นตัวเข้าไว้มิ้นท์ ถ้าขายต่อเขาไป คุณวินเอาฉันตายแน่ โทษฐานเอาของน้องสาวเขามาขาย

“คุณเป็นคนแปลก เหมือนใครคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก กาแฟ ผมเลี้ยงเอง โทษฐานที่เสียมารยาทครับ”

ทำไมดูเขาไม่ใช่คนเลวร้ายแบบที่คุณวินบอก ออกจะเป็นผู้ชายที่โคตรจะแสนดีเลย เหมือนเขาจะยังลืมคุณพะพายไม่ได้ด้วย แบบนี้ ฉันจะร้ายกับเขาลงเหรอ ฉันได้พยักหน้ารับแล้วยิ้มออกมา

Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrrrr เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของฉัน ทำให้ฉันต้องสะดุ้ง คนที่โทรหาฉันทั้งวัน ทำให้ฉันต้องรีบส่งโทรศัพท์ให้ปิงปอง เป็นการแสดงที่เพื่อนฉันก็ตอบรับเป็นอย่างดี

“รับให้ที่ บอกฉันตายไปแล้วก็ได้ ตอนนี้ฉันกลัวพี่เขามากเลย ขอโทษนะคะ แต่ฉันต้องขอตัวนิดนึง” จ๊ะ นิดนึงคือขยับจากเขาไปนิดเดียว ทำไมแผนของฉันมันง่ายจังวะ ไอ้พี่บีมนี่โทรมาโคตรรู้จังหวะเหมือนกับนัดมา

“ตื้อจนน่ากลัวเลย ถ้าแกต่อต้านจะมีปัญหาเรื่องงานอีกรึเปล่า”

“มันน่ากลัวถึงขั้นกับรุกล้ำชีวิตประจำวันแล้วนะ พี่บีมเขาต้องการอะไรจากฉัน จะชวนไปเที่ยวให้ได้เลย สงสัยจะต้องไปสักครั้งให้เรื่องมันจบ ฉันจะทำยังไงดี ไม่อยากไปเลย” ฉันพูดเหมือนมันเศร้ามาก ไม่อยากทำแบบสุด ๆ แล้วเหลือบตามองไอ้ปิงปอง ว่าเหยื่อของฉันหลงเชื่อไหม แต่มันกลับส่ายหัว ที่เหยื่อไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ

“บ้า นั่นมันฉายานักล่าเด็กใหม่เลยนะ ไม่เอาหรอก เก็บซิงไว้เสียให้สามีในอนาคตดีกว่า นู่น ไปเสียตอนวันแต่งงานนู่น” แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรเล่า ซิงฉันจะให้ใคร มีใครเขาสนใจ ไอ้นี่เริ่มออกทะเล

“ไม่มีคนนั้นหรอกจำไว้ ไปเลยยกเวท” ทันทีที่ฉันจะถอยหลัง ดันไปชนกับคุณคิวอีกแล้ว เหมือนเขาตั้งใจจะให้ฉันชนครั้งนี้

“กาแฟผมล่ะ” คุณคิวถามฉันขึ้นมา

ห๊ะ…ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ ฉันทำหน้างง เพราะทุกอย่างมันง่ายมาก ง่ายเกินไปไหม ทำไม?? เขาสนใจเพราะฉันยังซิงเหรอ ทำไมวะสงสัยอะ

“ให้ผู้จัดการส่วนตัวฉันไปด้วยนะคะ”

“ครับยินดีเลย ผมชื่อคิวนะ ขอโทษที่ผมแอบฟังที่คุณคุย เราเดินไปคุยไปดีกว่า” คุณคิวผายมือให้ฉันอย่างสุภาพบุรุษ แล้วให้ฉันเดินนำ โดยมีเขาเดินตามมาแบบรักษาระยะห่างเป็นอย่างดี

“ฉันชื่อมิ้นท์ค่ะ แต่ใช้ AKA ในวงการว่า มินโตะ เพราะผู้จัดการส่วนตัว ดันเห็นตัวเอ เป็นตัวโอ” ฉันชี้ไปที่ปิงปอง ก่อนจะหัวเราะออกมา

“มี AKA ด้วยแฮะ คนที่ชื่อบีมที่คุณพูดถึง ใช่บีม ปวีไหม”

“ค่ะ คนนั้นเลย คุณคิวรู้จักเหรอคะ คงไม่หรอก คุณสุภาพแต่รายนั้นไม่ใช่ เขาพยายามจะชวนฉันไปดื่มค่ะ ฉันเลยบอกไปว่าถ้าไปเยอะหลายคนจะพิจารณา แต่ถ้าไปกันสองคน ฉันไม่ไปเด็ดขาด” ฉันทำหน้าเซ็ง เหมือนไม่ชอบใจคนที่มาจีบ เหมือนสวยเลือกได้เลยแฮะ

“แบบนี้นี่เอง คุณชอบดื่มไหม”

“ดื่มได้ค่ะ แต่ไม่เก่ง ฉันไม่อยากไปที่เสี่ยง ฉันไม่ค่อยชอบที่ตัวเองรู้สึกเหมือนจะถูกล่า มันทำให้ฉันคิดว่า ฉันไม่มีค่าและเป็นแค่เหยื่อ ฉันก็เลยไม่ค่อยชอบไปที่แบบนั้นค่ะ” ฉันตอบเป้าหมายของฉัน ที่ตอนนี้ตั้งใจฟังฉันมากเลย

“ดีแล้ว เพราะไม่ชอบเที่ยว มันจะทำให้คุณ ไม่ไปอยู่ในที่เสี่ยง แต่ถ้ามีคนปกป้องก็อีกเรื่อง” คุณคิวยิ้มให้ฉัน แล้วเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในร้านกาแฟ ที่อยู่ในตึกเดียวกับฟิตเนส

“จะมีใครคะ ปกป้องตัวเองค่ะตอนนี้ อ่อ มีเพื่อนฉันนี่อีกคน”

“ยิ้มสวย” คุณคิวพูดขึ้นมา เล่นเอาฉันแอบเขินเหมือนกันนะเนี่ย ฉันยังไม่เห็นพิษภัยของเขาเลย

“ใคร ๆ เขาก็ว่าแบบนั้น คุณดื่มอะไรดีคะ ฉันสั่งให้ มื้อนี้ฉันจ่ายนะคะ ขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้ ถ้าไม่ได้คุณฉันเจ็บแย่เลย” ฉันเดินทิ้งคู่สนทนา ไปยืนหน้าเค้าท์เตอร์สตาร์บัค ที่…เมนูบ้าบออะไรวะ!!! ไม่คุ้นชื่อเลย ฉันยืนจ้องอยู่นาน นานมาก มากกกกกกก ไม่เคยกินของแพงด้วย

“เลือกไม่ถูกเหรอ” คำถามที่ทำเอาฉันเจื่อนลงไปทันที แต่ต้องยิ้มกลบเกลื่อน เออ ไม่เคยกินไง

“ออกกำลังกายมาแล้ว แต่ดันอยากกินของหวาน กำลังทะเลาะกับตัวเอง ว่าจะกลัวอ้วนรึเปล่า”

“ฮ่ะ ๆ ไม่อ้วนเลยเอวนิดเดียว งั้นผมกินหวานเป็นเพื่อนนะ ผมเอา Green tea Latte คุณเอาอะไร ไม่ต้องกลัวหรอก” รอยยิ้มหวานชวนหลงใหลที่บอกฉันว่า สั่งได้เลย

“เอา Ice Chocolate ค่ะ ส่วนเพื่อนเอา แบบเดียวกันเลย”

“งั้น ทั้งหมดนี้ผมจ่ายเอง” คนที่พูดส่งแบงค์พันให้พนักงานเรียบร้อยแล้ว ช่างเป็นผู้ชายที่ ใจดี สปอร์ต ก.ท.ม. มาก

เรานั่งดื่มกาแฟกันไป คุยกันไป แต่มีคนหนึ่งที่ไม่ค่อยพูด ก็คือเลขาของคุณคิว ที่นั่งมองฉันกับปิงปองเหมือนจับผิด คืออะไร จับได้เหรอ ว่าเราเข้าหาเจ้านายของเขา เพราะมีสิ่งอื่นแอบแฝง ไม่ได้การแล้ว อยู่นานต้องโดนสงสัยแน่ ดื่มกาแฟเสร็จฉันก็ขอตัวลา เหมือนนางซินที่เวทย์มนต์กำลังจะคลาย ต้องรีบทิ้งเจ้าชายไป

ในเวลาต่อมา

@คอนโด

“มึง มึงคิดว่า เหี้ย!!! ตาเถนนน ผีหลอก” ฉันตกใจสบถออกมา เพราะเปิดไฟห้องก็เจอเจ้าหนี้ของตัวเองนั่งไขว่ห้างรอ เข้ามาได้ไง ตกใจนึกว่าผี สภาพ!!!! ทำไมสภาพเหมือนซากศพแบบนี้เนี่ย ตายยังวะ หรือผีจริง

“งานที่ให้ทำไปถึงไหนแล้ว”

“ก็ดีค่ะ” ฉันตอบออกมาสั้น ๆ

“ตอนแรกเขาก็ไม่สนใจครับ พอบอกว่ามิ้นท์ซิง เหยื่อติดเบ็ดอย่างง่ายดายเลย ผู้ชายชอบผู้หญิงที่ไร้เดียงสา ไม่ชอบคนแรดหรอก” ปิงปองยิ้มออกมาเหมือนภูมิใจในตัวเองมาก จ้า เก่งจ๊ะเก่ง

“ฉันทำตามที่คุณบอกทุกอย่างแล้วนะ”

“อืม คืนนี่ฉันนอนนี่ เธอก็นอนโซฟาแล้วกัน”

ห๊ะ!!!! เดี๋ยว อะไรอะ เจ้าของห้องนอนโซฟา บ้าเหรอตัวเธอ แล้วมานอนกับฉันทำไม ทำไมไม่นอนคอนโดตัวเอง ฉันรีบค้าน แล้วไล่เจ้าหนี้ออกจากห้อง แต่เขากลับตอบฉันว่า ไม่!!! โดยให้เหตุผลว่า ถ้าเหยื่อติดเบ็ด ทางนั้นจะต้องส่งคนมาตามดูฉัน ว่าฉันโกหกรึเปล่า ถ้าเขาออกจากห้องฉันในตอนนี้ แผนที่ทำมาจะเสียหมด

“คุณวินครับ ถ้าคุณวินจะนอนน้อยอีก ร่างกายจะไม่ไหวเอานะครับ หาที่นอนสบาย ๆ ดีกว่าครับ ไหนบอกจะมาเอาตัวอย่างน้ำแล้วก็จะกลับ” คุณตุณที่อยู่ดูแลเจ้านายไม่ห่าง เอ่ยพูดขึ้นมาขัด

“ฉันยังไหว ฉันอยากอยู่ให้รู้ว่ามิ้นท์จะปลอดภัย” คำตอบที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน มันทำเอาหัวใจที่เคยเต้นตึกตักเพราะเขาสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง

“สภาพคุณแย่มากเลย นอนที่นอนฉันก็ได้ ฉันจะไปนอนกับปิงปอง คุณตุณจะนอนที่ห้องฉันก็ได้นะคะ” ฉันมองคนที่สภาพโทรมเป็นศพแล้วอดสงสารไม่ได้ งานที่บ้านเขาอาจจะเยอะมาก

“ฉันอยากนอนกับเธอ ฉันอยากคุยว่าที่ผ่านมา เธอทำอะไรบ้าง” มาไม้ไหนวะ ตัวเองบอกเองว่าอย่าไว้ใจเขา แบบนี้ฉันจะไว้ใจได้ไหม

“เช้าเราค่อยคุยกันก็ได้ กินอะไรมายัง ฉันทำให้กินเอาไหม อยากอาบน้ำไหม ฉันเอาชุดมาให้” ฉันที่จะเดินไปเอาผ้าขนหนู โดนแขนที่ใหญ่กว่ารวบเข้ามากอด หัวหนัก ๆ พิงลงที่แผ่นหลังของฉัน

“ฉันเหนื่อย” คำตอบสั้น ๆ ที่ได้ใจความ เหมือนแค่อยากอ้อน เหมือนว่า อยากขอแค่นี้ เขาคงจะเหนื่อยมากจริง ๆ

ฉันยืนนิ่ง ๆ ให้เขายืมแผ่นหลังได้พักพิง ความร้อนจากหน้าผากที่สัมผัสแผ่นหลังบอกได้ชัดเจนว่าเขาออาจจะมีไข้ด้วย เพราะหน้าผากของเขาร้อนมาก ฉันเลยตัดสินใจแบกคนตัวใหญ่เข้าไปนอนในห้อง เหนื่อยก็นอนสิมาฝืนทำไม

“ทำอะไรของเธอ” คนที่โดนฉันแบกมาที่เตียงถามขึ้นมา

“คุณเป็นห่วงฉันถึงได้มา ตอนนี้ถึงทีฉันเป็นห่วงคุณบ้าง เตียงฉันมันเล็กนอนได้คนเดียว คุณนอน ฉันไปหาที่นอนของฉันเอง เข้าใจไหมคะเจ้านาย นอนพักก่อนนะ ฉันจะไปทำข้าวต้มกับหายามาให้ตัวคุณร้อนมาก” ฉันพูดพร้อมเอามืออังหน้าผากของเขาเอาไว้ แล้วเทียบกับหน้าผากของตัวเอง

“อย่าทิ้งฉันไปนะ”

“เป็นเด็กรึไง ไม่ทิ้งหรอกค่ะ จะดูแลจนกว่าจะหลับนั่นแหละ คุณไม่ต้องห่วงนี้ก็ได้ ครั้งหน้าถ้าป่วย ก็ต้องพักผ่อนนะ ตัวร้อนมากเลย” ฉันดุคนที่ป่วยก็ยังมาหา

“ฉันห่วงความปลอดภัยของเธอ ฉันอยากจะไปหาเธอที่ฟิตเนส แต่ฉันไปไม่ได้ ฉันเลยมารอเธอที่นี่” เดี๋ยวพ่อคุณ เข้ามายังไงก่อน นี่ชั้น 18 นะ ให้นิติเปิดให้ก็คงไม่ใช่

“เอากุญแจมาได้ยังไงคะ”

“ปั๊มมาอะดิ ซื่อบื้อ ปั๊มตั้งแต่วันที่เธอเมาที่บ้านฉันแล้ว เผื่อวันไหนเธอโดนปล้ำ ฉันจะได้เข้ามาช่วยเธอได้” เหตุผลน่าตบปากจริง ๆ เฮ้ออออ

“ฉันไม่เคยลืมเธอเลย สงสัยจะไข้จนเพ้อแล้ว เธอลืมมันไปเถอะ” คนที่พูดบอกให้ฉันลืม แต่ทำไมหัวใจของฉันมันกลับเต้นตึกตักโครมครามแบบนี้

“ฉันไปทำข้าวต้มให้นะ นอนไปก่อน”

ฉันออกไปต้มข้าวต้ม เตรียมยา เตรียมน้ำให้คนป่วย แล้วรีบยกเข้ามาในห้อง เพื่อหวังให้เขาได้กินยา แล้วจะได้หาย ฉันค่อย ๆ เป่า แล้วป้อนคนป่วยช้า ๆ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ดื้อ ค่อย ๆ กิน เป็นเด็กดี

“คำสุดท้ายแล้วนะคะ จะได้กินยา” แต่คนที่ป่วยไม่ได้ฟังที่ฉันพูด ดึงคอของฉันเข้าไปประกบริมฝีปาก แล้วค่อย ๆ ป้อนจูบช้า ๆ เป็นจูบรสข้าวต้มที่ทำเอาฉันล่องลอย เหมือนอยู่ในทะเลที่มีหมูกับผัก เค็มคนอร์แน่

“1 ปีแล้วนะ จูบไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม” ประโยคที่ดึงให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ ทำให้ฉันรีบลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไปเลย

คืนนั้นเอง

“เหยื่อติดเบ็ดแล้วสิ เฮ้อออ มินตรา รักฉันให้มาก ๆ ฉันจะทำให้เธอเจ็บบ้าง”

“ชั่วไม่มีใครเกิน จิตใจทำด้วยอะไร”

“ตบปากตัวเองเดียวนี้ หรือจะให้กูไปตบ ทำไม? กูคิดในใจดังไปเหรอ กูจะเอาคืนยัยนั่นเป็นสองเท่า ฟันได้เมื่อไหร่ พ่อจะทิ้งให้น้ำตาเช็ดหัวเข่า กูอยากให้เธอรู้สึกไร้ค่าบ้าง” ธาวินคลี่ยิ้มอย่างผู้ชนะที่ทำให้หญิงสาวตัวเล็กเสียอาการ หนีไปนอนกับเพื่อนของตัวเอง

‘จำไว้มินตรา เธอไม่มีทางได้ใจฉันอีกแล้ว เธอก็แค่หมากตัวหนึ่งบนกระดาน ที่ฉันเป็นคนเล่น’ ธาวินมองไปที่กรอบรูปของหญิงสาวสวยที่ถ่ายภาพคู่กับแม่วันรับปริญญา

“ถ้าไอ้คิวมันรักคุณมิ้นท์จริง ๆ ละครับ” ตุณถามคนเป็นเจ้านาย

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่ายัยนั่นทำงานดี”