หลังจากพวกเขากลับขึ้นมาบนห้องทำงานก็เอาแต่เรียกใช้ฉัน ให้ชงกาแฟบ้างแหละ ถามเรื่องเอกสารต่างๆ นานา ไม่มีเรื่องอะไรก็กดเรียกอยู่นั่นจนฉันรู้สึกรำคาญแถมเข้าไปในห้องก็เจอสายตาของน้องสาวพวกเขาจ้องจับผิดตลอดเวลา โคตรจะรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ฉันเดินออกมาจากห้องก่อนจะทิ้งตัวอย่างกับคนหมดแรง
‘..ง่วงจังเลย อยากล้มตัวบนที่นอนนุ่มๆแล้วหลับยาวไปถึงเช้าจังเลย..’ ฉันคิดในใจพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และหลับตาลงครู่หนึ่ง
เกือบสามโมงที่น้องสาวของเขาจะกลับไป ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกขณะนั่งดูเอกสารในหน้าจอโน๊ตบุ๊คต่อจนกระทั่งได้เวลาเลิกงานจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องทำงาน สายตามองดูพวกเขาทั้งคู่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในอิริยาบถสบายๆ
“ เลิกงานแล้วฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเองนะ ไม่อยากเป็นเป้าสายตาพนักงานคนอื่น ”
“ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับเอง ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องไปแคร์กับคนอื่น ”
“ คร
