EP.6 : ค้นหาความจริง
1611 Words
แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิด เธอพลิกตัวหลบแสงสว่างที่แยงตาโดยการหันตัวไปอีกด้าน พลันสายตาก็สะดุดกับผู้ชายแปลกหน้าที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเดียวกันแถมเขายังเปลือยกายอีกต่างหาก เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ตอนนี้การประมวลผลของสมองฉันกำลังเออเร้อหนัก ก่อนจะพยายามตั้งสติเพื่อนึกย้อนเรียงลำดับเหตุการณ์เมื่อคืน
“ กรี๊ดดด ”
“ หนวกหูชะมัด คนจะนอน ” ชายหนุ่มลืมตาตื่นด้วยอาการงัวเงียก่อนจะหันหลังให้หญิงสาวที่นั่งจ้องเขาเขม็ง
อันโดรเมดาคว้าหมอนฟาดลงบนตัวเขาอย่างแรง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธขณะจ้องมองผู้ชายที่ยังนอนนิ่งไม่สะทกสะท้านอะไร
“ ฉันให้นายนอนข้างล่างไม่ใช่เหรอไงหา! ทำอะไรฉันตอนหลับหรือเปล่า นี่! นาย ตื่นได้แล้ว!! ”
“ รำคาญ! เดี๋ยวก็จับกดซะหรอก!! ” คริสคว้าหมอนออกจากมือเธอก่อนจะเขวี้ยงมันทิ้งไปข้างเตียงอย่างไม่สนใจใยดี มือหนารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างผลักร่างเธอให้ล้มลงบนเตียง
“ อยากออกกำลังกายตอนเช้าอยู่พอดี จัดเลยดีไหม ”
“ ไอ้บ้า!! ไอ้โรคจิต!! ปล่อย! ”
“ พูดไม่เพราะเลยนะ เธอเด็กกว่าฉันตั้งเยอะ ไหนพูดใหม่ซิ ” เขาพูดพลางล้วงฝ่ามือเข้าไปใต้เสื้อนอนของเธอทันที มือหนาสัมผัสขยำหน้าอกนุ่มนิ่มอย่างเอาแต่ใจ
“ อื้อ ไอ้.. พะพี่คริส ปล่อยเถอะค่ะ ” เมย์ตอบอ้อมแอ้มพลางเบือนหน้าไปทางอื่น ใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย
“ น่ารัก ” รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปาก มือหนายังไม่ผละออกจากหน้าอกอวบอั๋น สายตาคมจ้องมันตาเป็นมันก่อนจะค่อยๆเลื่อนฝ่ามือลงมาลูบคลำเนินเนื้ออวบอูมใต้กางเกงขาสั้น
“ อย่า อื้ออ..ฉะฉันปวดฉี่ ” หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเถือกจนถึงกกหู พอเขาจับตรงนั้นฉี่ก็แทบเล็ดออกมา
“ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ” เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง มือหนาผละออกจากลำตัวเธอทันที
“ ขำอะไรขนาดนั้น ปวดฉี่นี่มันเรื่องปกติไหม ” เธอรีบลุกออกจากเตียงด้วยความโล่งอก ก่อนจะวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที
ฉันจัดการล้างหน้าแปรงฟันรวมถึงอาบน้ำชำระล้างร่างกายจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิม สายตาสอดส่องด้วยความระแวดระวังก่อนจะชะงักนิ่งไปเมื่อเห็นร่างสูงของเขาในกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวกำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผิวเขาขาวมากขาวกว่าฉันซะอีก แถมซิกแพคแน่นเป็นลอนสวยบ่งบอกว่าเจ้าของคงดูแลร่างกายเป็นอย่างดี
“ น้ำลายหกแล้ว ” คริสแกล้งพูดหยอกเย้าเมื่อเห็นสายตาเธอจ้องซิกแพ็คเขาไม่กระพริบตา
“ บ้า! ไม่ได้มองซะหน่อย ” เธอเบือนหน้าไปทางอื่นทันที
“ หึ.. ยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย ”
ฉันเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวมายื่นส่งให้เขา สายตายังแอบมองตามร่างสูงโปร่งที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฉันอาศัยจังหวะที่เขาอาบน้ำรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป สักพักใหญ่ชายหนุ่มร่างสูงก็เดินออกมาจากในห้องนอนด้วยชุดบาร์เทนเดอร์ชุดเดิมเหมือนเมื่อคืน
“ นายกลับไปได้แล้วไหม ”
“ นาย? ”
“ พี่คริสกลับไปได้แล้ว พอใจหรือยัง? ”
ฉันมองตามร่างสูงที่ทำหูทวนลมไปกับคำพูดฉัน เขาตรงไปเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาเปิดดื่ม ร่างสูงเดินมาหย่อนตัวลงนั่งข้างฉันอย่างถือวิสาสะ ฉันตวัดสายตาขึ้นมองเขาอัตโนมัติและพยายามแสดงออกว่าฉันไม่พอใจในการกระทำของเขาสักเท่าไหร่
“ หิวข้าว ”
“ มาบอกฉันทำไม ”
“ ไปกินข้าวกัน ”
“ ยังไม่หิว ถ้านายหิวก็ไปกินเองสิ กลับไปได้แล้วววว ”
“ มีอะไรจะถามฉันไหม ”
“ คืนนั้น คืนวันเสาร์ที่มีงานปาร์ตี้ของบริษัทนายเห็นฉันเดินออกไปกับใครหรือเปล่า ”
“ เช้าๆหัวสมองฉันไม่ค่อยทำงาน นึกไม่ออกถ้าท้องไม่อิ่ม ทำอะไรให้กินหน่อยสิ ”
“ เรื่องมากจริง เออๆก็ได้ ”
อันโดรเมดาผละตัวออกจากโซฟาตรงไปมุมครัวเล็ก ๆในห้อง เปิดตู้เย็นที่ตอนนี้นอกจากน้ำและนมก็ยังพอมีไข่ไก่เหลืออยู่บ้างนิดหน่อย เธอจัดการต้มมาม่าและเทมันใส่ชามก่อนจะนำมันมาวางบนโต๊ะ ชายหนุ่มที่กำลังลังเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่โต๊ะ เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นอาหารที่เธอทำ
“ เสร็จแล้ว กินได้เลย ” เธอเลื่อนเก้าอี้ออกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา
“ อะไร? ” คริสมองดูในชามที่มีบะหมี่ร้อนๆ นอกจากเส้นก็ยังดีที่เธอยังใส่ไข่ลงมาด้วย
“ มาม่าไง กินๆไปเถอะ ทำให้กินก็ดีเท่าไหร่แล้วนะ ”
“ หึ ” เขายกยิ้มที่มุมปากพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก
“ คำตอบล่ะ ”
“ เห็นเธอเดินออกไปข้างนอกคนเดียว ”
“ คนเดียวเหรอ? นายจำไม่ผิดใช่ไหม แต่คืนนั้น เอ่อ..เหมือนฉันโดนวางยาอะ ฉันจำเหตุการณ์หลังจากจากที่ออกมาจากงานไม่ได้เลย จำได้แต่หลังจากนั้น..”
“ วางยา? เธอบอกว่าจำไม่ได้แล้วรู้ได้ไงว่าโดนวางยา ”
“ อืม ก็ตอนนั้นมันร้อนวูบวาบ มึนหัวด้วย แถมยังมีอารมณ์แล้วก็ยังรู้สึกแปลกๆ พอได้สติฉันก็กลับมาอยู่ที่ห้องแล้ว แล้ว..” เมย์เงียบไปทันทีที่นึกถึงความรู้สึกวาบหวิวเสียวซาบซ่านที่บุคคลปริศนานั้นทำกับร่างกายเธอ พวงแก้มร้อนผ่าวขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างกายรู้สึกว่าเลือดร้อนกำลังสูบฉีดแรงขึ้น ใจที่เต้นจังหวะปกติตอนนี้กลับเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ แล้วยังไงต่อ ”
“ เอ่อ..ฉันก็หลับไปนะตื่นมาอีกทีก็ตอนเช้าแล้ว ” ฉันเลือกที่จะพูดโกหกไปขณะมองสบสายตาคมเข้มสีเทาอมเขียวคู่นั้น
ฉันพูดไม่ออก ไม่รู้จะเล่ายังไงว่าตอนนั้นโดนทำอะไรบ้าง มันรู้สึกกระดากอายที่จะพูดสิ่งในสมองคิดออกมา ฉันไม่ควรยึดติดกับเรื่องนั้นอีก ไหนๆมันก็แค่ถูกสัมผัสเท่านั้นไม่ได้ถูกข่มขืนหรืออะไรก็ควรปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปจะดีกว่า แต่มันก็รู้สึกดีมากเลย เอ๊ะ..ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองติดใจในรสสัมผัสนั้น
“ อืม ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนี่” เขาพยักหน้าน้อยๆ ตอบเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่กระตุกขึ้นมุมปาก ก่อนจะจัดการมาม่าในชามต่อ
“ ไม่เห็นใครอยู่กับฉันจริงๆอะ หรือเห็นใครเดินออกไปกับฉันหรือเปล่า ”
“ คนมันเยอะ ฉันไม่ทันได้สังเกตหรอกแต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว..ไม่ใช่เหรอไง? ”
ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะตัดสินใจกินมาม่าต่อไปอย่างเงียบๆ สรุปแล้วฉันก็คว้าน้ำเหลวโดยที่ไม่รู้ว่าบุคคลปริศนานั้นเป็นใครและเพราะตามถามเรื่องบ้าๆนี่จนทำให้ฉันเกือบจะเสียตัวให้ผู้ชายตรงหน้า
“ คืนนี้ไปหาฉันที่บาร์นะ ”
“ ไม่ไป ฉันขอพูดตรงๆเลยได้ไหมถ้านายไม่ซื่อบื้อ งี่เง่าจนเกินไปคงจะเข้าใจ ฉันไม่อยากเจอหรือยุ่งเกี่ยวอะไรกับนายอีกแล้ว เรื่องเมื่อคืนให้มันจบๆไปจะได้ไหม ”
“ เธออยากจบแต่ฉันไม่ ให้ฉันเอาสักรอบสองรอบก่อนไหมแล้วจะจบให้ ”
“ ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! เป็นบ้าหรือฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ออกไปได้แล้วไม่งั้นฉันจะโทรเรียกรปภ.ขึ้นมาลากนายลงไป!! คำพูดกวนโมโหของเขาทำให้ฉันยิ่งอารมณ์เสีย เมื่อคืนฉันไม่น่าหลวมตัวไปที่บาร์นั่นเลย ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องเจอเขาแล้วไหม ยิ่งซวยหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
อันโดรเมดาลุกออกจากโต๊ะทันที เธอรู้สึกถึงภัยคุกคามจากสายตาคมเข้มของผู้ชายตรงหน้า เขาดูไม่ได้พูดเล่นแววตานั้นวูบไหวจริงจังจนเธอรู้สึกกลัว
“ เรื่องของผัวเมีย คงไม่มีใครสนใจหรอก ”
“ ใครผัว ใครเมีย พูดดีๆนะ ”
“ ถ้าเมื่อคืนฉันไม่หยุดแค่นั้น เธอก็เป็นเมียฉันแล้วไหม ”
“ ไอ้บ้า! หน้าตาก็ดีไม่คิดว่านายจะเป็นโรคจิตขนาดนี้ ”
“ เปลี่ยนใจแล้ว ”
“ อะอะไร ”
“ ก็เรื่องเธอไง ”
“ ไม่นะ อย่าเข้ามา! ” เมย์ตะโกนออกไปเสียงดังทันทีที่ร่างสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ
สมองฉันกำลังส่งเสียงเตือนว่าผู้ชายคนนี้เป็นตัวอันตรายมาก ฉันชำเลืองมองไปที่ประตูหน้าห้องกับประตูห้องนอนสลับกัน ระยะทางมันห่างเกือบเท่าๆกันจากที่ฉันยืนอยู่ ไปที่ห้องนอนไม่ใช่ความคิดที่ดีแน่ๆทางออกของฉันอยู่ที่ประตูหน้าห้องต่างหาก ถ้าฉันออกไปได้ฉันก็จะรอดเพราะถึงตอนนั้นจะหาคนมาช่วยก็คงไม่ใช่เรื่องยาก ปัญหาก็คือเขายืนอยู่ทางประตูพอดีด้วย แม่ง..ช่างซวยจริงๆ หรือหาอะไรป้องกันตัวดี
- Writer
