EP.5 ฟ้องแม่

1659 Words

ยิม “อ๊ะๆ พี่ยิม อ๊ะๆๆๆ โอย อ๊ะๆๆๆ” เสียงครางของผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างผมดังขึ้น พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ ผมไม่ได้สนใจเสียงร้องโหยหวนเหมือนจะขาดใจของเธอและยังคงกระแทกตัวตนเข้าร่องของเธอเหมือนเดิม Rrrrrrrrrr แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปลดปล่อยอีกรอบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะก่อน ทำให้ผมหงุดหงิดและรำคาญเลยใส่แรงลงไปที่ร่องของผู้หญิงคนนี้หนักกว่าเดิม พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ “อ๊ะๆๆ อ่า พี่ยิม โอว อ๊ะๆๆๆ” Rrrrrrrrrrrr แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีกครั้งไม่หยุด ทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิบ และต้องหยุดกิจกรรมทันที “พี่ยิม หยุดทำไมคะ” เสียงผู้หญิงที่ผมควงวันนี้ถามขึ้นอย่างขัดใจเพราะกำลังค้าง “เงียบ” ผมสั่งเธอออกไปคำเดียวก่อนจะกดรับสายสำคัญ “ครับ” (ตายิม แกอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับห้อง!) แม่ยิงคำถามใส่ผมด้วยน้ำเสียงแข็งๆทันที ซึ่งท่านจะรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ห้อง ถ้าไม่ใช่ยัยเด็กนั่นฟ้อง “ทำธุระครับ” (ธุระอะไรของแกไม่ได้กลับห้องตั้งแต่เมื่อวาน! แกรู้ไหมว่าน้องไม่สบายอยู่คนเดียว เป็นคู่หมั้นภาษาอะไรทำไมทำตัวแบบนี้!) ชัดแล้วครับว่าเป็นยัยนั่นฟ้องจริงๆถึงได้รู้ว่าผมไมได้กลับห้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อีกอย่าง วันนี้ผมก็เห็นยัยนั่นปกติดี อะไรคือแม่บอกว่าไม่สบาย มารยาสิ้นดี “ผมไม่ว่าง” (ไม่ว่าง! ทำไมไม่ว่าง อีกอย่างจะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกน้อง รู้ไหมว่าน้องเป็นห่วงเราแค่ไหน น้องไม่รู้จะติดต่อเรายังไงเลยต้องโทรมาถามแม่เนี่ย) “ครับ” (แกไม่ต้องมาครับเลยนะ กลับห้องไปอยู่เป็นเพื่อนน้องเดี๋ยวนี้ อีกยี่สิบนาทีแม่จะโทรไปหาใหม่ แล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงน้องได้เห็นดีกันแน่!) แล้วแม่ก็ตัดสายไปผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยคงที่ ก่อนจะถอดถอนตัวตนออกจากร่องของผู้หญิงคนนี้ “พี่ยิม ทำไม...” “ฉันจะกลับ” ยังไม่ทันที่ผู้หญิงคนนี้จะถามจบ ผมก็พูดแทรกขึ้นก่อนจะถอดถุงยางทิ้งแล้วเดินแต่งตัว “ทำไมคะ เรายังไม่เสร็จกันเลยนะ” “ฉันมีธุระ” ผมตอบกลับไปแต่งตัวไป “แต่...” ผมเงยหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งเมื่อเธอเริ่มพูดกันไม่รู้เรื่อง แล้วเธอก็เงียบไป ผมเลยหยิบเงินก้อนหนึ่งวางไว้ที่หัวเตียงให้เธอก่อนจะเดินออกจากห้องเธอ เพื่อกลับห้องตัวเอง มัตซี ปัง! หลังจากวางสายจากคุณป้ามณีรัตน์ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เสียงประตูห้องก็ปิดอย่างดัง ซึ่งแน่นอนว่าคนปิดเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ยิม แล้วฟังจากเสียงปิดประตูแล้วเค้าคงจะไม่พอใจมากแน่ๆเลย ฉันแกล้งหลับทันที เพราะไม่นานเค้าก็คงจะเข้ามาเอาเรื่องกับฉันแน่ และฉันก็เดาไม่ผิด เมื่อฉันได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “ฉันรู้ว่าเธอยังไม่หลับ” เสียงเข้มๆของพี่ยิมดังอยู่ข้างๆฉัน แต่ฉันนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยิน และไม่ตอบกลับไป “ถ้าเธอไม่ตื่นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เสียงที่ดังออกมาแต่ล่ะทีไม่ต่างกับเสียงของเสือที่กำลังขู่คำรามเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันก็อยากรู้ว่าผู้ชายอย่างพี่ยิมเค้าจะทำอะไรกับผู้หญิงอย่างฉันได้บ้าง ฉันนอนหลับนิ่งๆเหมือนเดิมไม่ตอบโต้อะไรพี่ยิมออกไป แล้วสักพัก เสียงฝ่าเท้าหนักๆก็เดินไกลออกไป แต่ฉันยังไม่กล้าลืมตาหรอก ยังต้องรอดูสถานการณ์ต่อไปก่อน ซ่า! “อื้อ! พี่ยิม ทำอะไรของพี่เนี่ย” และสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงว่าพี่ยิมจะทำกับผู้หญิงอย่างฉันได้ นั่นคือการเอาน้ำใส่แก้วมาสาดใส่หน้าฉันเต็มๆนี่ไง จนฉันต้องลุกขึ้นนั่งโวยวายออกไปอย่างไม่พอใจก่อนจะมองหน้าพี่ยิมอย่างเอาเรื่อง แต่มันทำให้ฉันพบว่าสายตาพี่ยิมตอนนี้มันไม่ได้มองอยู่ที่หน้าฉัน แต่กลับมองต่ำลงไปกว่านั้น ก็แน่สิ วันนี้ฉันใส่ชุดนอนผ้าซาตินที่เกือบจะเข้าข่ายชุดนอนไม่ได้นอนที่ฉันพาเพื่อนไปถอยมาวันนี้ตั้งหลายตัว บวกกับหน้าอกคู่ใหญ่ของแท้ที่แม่ให้มาแล้วด้วย เจ้าชายน้ำแข็งก็เจ้าชายน้ำแข็งเถอะ เมื่อเห็นว่าพี่ยิมกำลังหลงมัวเมาอยู่กับสิ่งอื่นที่ไม่ใช่หน้าของฉัน มันก็ทำให้ฉันยิ่งได้ใจ รีบลุกลงจากที่นอนทันที “ซีไปทำอะไรให้พี่อีก ทำไมต้องทำกับซีแบบนี้” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับเหนื่อยและไม่มีแรง แต่ประเด็นที่ฉันลุกลงจากที่นอนเพราะต้องการให้พี่ยิมได้มองชัดๆกว่าเดิม ด้วยกระโปรงที่ยาวแค่ครึ่งน่องโชว์เรียวขาขาวๆแล้วด้วย พี่ยิมก็พี่ยิมเถอะ “เธอโทรไปหาแม่ฉันทำไม” แล้วเหมือนพี่ยิมจะใช้เวลาพอสมควรในการเรียกสติตัวเองกลับมา ก่อนจะมองหน้าฉันแล้วถามนิ่งๆตามสไตล์เค้า “ซีก็แค่เป็นห่วง ซีไม่รู้ว่าพี่ไปไหนไม่รู้ว่าจะติดต่อพี่ยังไงก็เลยต้องโทรไปถามคุณป้า” ฉันยังคงพูดด้วยเสียงที่เหนื่อยและเหมือนคนหมดแรงเหมือนเดิม อย่าลืม ว่าฉันไม่สบาย(การเมือง)อยู่ “แน่ใจ?” พี่ยิมมองหน้าเหมือนจับผิด “ก็แล้วแต่พี่ยิมจะเชื่อหรือไม่เถอะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วซีนอนนะคะ” ฉันบอกก่อนจะทำท่าทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม “เดี๋ยวแม่ฉันโทรมา” พี่ยิมพูดออกมาสั้นๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าพี่ยิมจะบอกฉันทำไมว่าเดี๋ยวคุณป้าโทรมา แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรขยับมานอนใกล้ฝั่งของพี่ยิม เพราะที่ฉันมันเปือกไง ไม่สบายก็ต้องนอนใช่ไหมล่ะ Rrrrrrrrr แล้วสักพักเสียงโทรศัพท์ของพี่ยิมก็ดังขึ้น แต่เจ้าตัวเค้าอยู่ในห้องน้ำไง ฉันถือวิสาสะหยิบมาดูก็เห็นเป็นเบอร์คุณป้า “พี่ยิม คุณป้าโทรมาค่ะ” ฉันบอกพี่ยิมออกไปเสียงดังแต่ไม่ถึงกับตะโกน เพราะยังคงต้องรักษาเสียงของคนไม่มีแรงไว้ “รับสิ” เสียงเข้มตอบกลับมาจากห้องน้ำ แล้วที่เค้าบอกฉันไปเมื่อกี้คงจะโดนคุณป้าโทรมาเช็คล่ะสินะ “ค่ะคุณป้า” ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรง (หนูซี พี่เค้ากลับแล้วหรอลูก) “ค่ะคุณป้า พี่ยิมอาบน้ำอยู่” ฉันบอกไปตามตรง (ดีแล้วๆ ถ้าพี่เค้าไม่กลับห้องหรือมีอะไรโทรบอกป้าได้ตลอดเลยนะลูก) คุณป้าบอก “ซีไม่รบกวนหรอกค่ะ แค่ซีรู้ว่าพี่ยิมปลอดภัยซีก็สบายใจแล้ว” ฉันบอกออกไปด้วยความเป็นนางเอก ให้แม่ผัวสบายใจ อีกทั้งว่าที่สามีที่น่าจะได้ยินเห็นใจฉัน ว่าฉันเป็นห่วงเค้ามากขนาดนี้เลย อิอิ (ถ้าเป็นแบบนั้นป้าก็สบายใจ งั้นพักผ่อนนะลูก) “ค่ะคุณป้า ฝันดีนะคะ” ฉันพูดจบก็วางสายกับคุณป้า แล้วก็เก็บโทรศัพท์พี่ยิมไว้ที่เดิม แล้วเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกมาพอดี ทำให้ฉันหันไปมองพร้อมกับพี่ยิมมองฉันนิดหน่อยแล้วก็เดินเลี่ยงไปแต่งตัว แต่ทำไมต้องพันผ้าขนหนูต่ำขนาดนั้นด้วยล่ะพ่อคุณ ทั้งซิกแพค ทั้งหยดน้ำที่เช็ดไม่หมดเกาะอยู่ตามผิวนั่น โอ๊ยเลือดกำเดาอีมัตซีจะไหล ไม่ได้ๆเช็ดน้ำลายก่อนลูกขา เมื่อตั้งสติได้ ฉันก็ลุกขึ้นนั่งเงียบๆก่อนจะลงจากเตียงเพื่อออกจากห้อง แต่เสียงเข้มก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน “จะไปไหน” “ไปนอนข้างนอกค่ะ” ฉันตอบไปตามตรง(ตอแหล) “ทำไม” “ก็ที่นอนฝั่งซีมันเปือก ถ้านอนสองคนมันก็เบียด” ฉันพูดออกไปด้วยความใสซื่อ ก็หมอนกับผ้ามันเปียกอ่ะ ถึงจะแห้งแต่มันก็ยังชื้นอยู่ดี “อืม” เห้ยเดี๋ยวสิ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ พี่ยิมต้องห้ามฉันไว้สิ แต่ทำไมเค้ากลับไม่รั้งฉันสักคำแถมยังยอมง่ายด้วย แล้วฉันจะทำอะไรได้ ขืนให้เดินกลับไปทิ้งตัวนอนลงเตียงเค้าก็ได้รู้สิว่าฉันแสดง “แค่ก แค่ก” ฉันเดินออกจากห้องพร้อมกับไอออกมา ตอนนี้ป่วยหนักเหลือเกิน(หรออออ) ฉันเดินออกมาทิ้งตัวนอนที่โซฟาหน้าทีวีทันที ให้มันได้แบบนี้สิ เค้ายังเห็นฉันเป็นผู้หญิงอยู่บ้างไหม นี่ฉันไม่สบายอยู่ด้วยนะถึงจะการเมืองก็เถอะ แต่เค้าก็ควรจะเห็นใจฉันบ้างสิ แล้วนี่อะไรซื้อคอนโดตั้งใหญ่แต่เลือกเอาแค่หนึ่งห้องนอน คือเค้าจะไม่เผื่อว่าใครจะมาค้างที่นี่บ้างหรือไง อย่างเช่นตอนนี้ที่ฉันต้องมานอนโซฟาแบบนี้ไง เห้อ นอนก็ได้วะ อยากแสดงละครแล้วเค้าไม่รั้งเอง จะให้เดินกลับเข้าไปข้างในคืนเดี๋ยวเค้าก็รู้ทันพอดี จะไม่คิดห้ามฉันจริงๆหรอ นายน้ำแข็ง ‘มัตซี’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more